เดินทางไปกับกัลยาณมิตรทั้งผู้คนและธรรมชาติ

หมวดหมู่ของบล็อก: 

"กัลยาณมิตร" สื่อสารกันด้วยใจและมีความคิด ความเชื่อ ความชอบ การดำรงชีวิตที่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน เสาร์ที่ผ่านมาพากันไปคีรีวง แบบสบายๆ ไม่เจาะจงเป้าหมาย แล้วแต่ผู้คนและธรรมชาติจะพาไป

                                         

 เสาร์ที่ผ่านมาเดินทางไปคีรีวงกับโกกิ้ม น้องไก่ เพื่อนน้องไก่ เที่ยวชมสวนสมรมเชิงเขาหลวงบ้านคีรีวง ดอกคราบ น้องไก่อยากได้ไปปลูกมากเพราะที่ลำสินไม่มี ดอกคราบตระกูลเดียวกับ พวกหัวทือ ดากเงาะ ต่างกันตรงที่ดอกคราบงอกกระจายอยู่ระดับโคนต้น แต่ดากเงาะ หัวทือแทงดอกขึ้นตรงๆและอยู่ระดับสูง ที่คีรีวงนำมาเป็นผักทำข้าวยำคลุก

                                                       

                                       ดอกคราบมีกลีบดอกปลายมนโค้ง และผุดขึ้นระดับผิวดิน ต่างจากดากเงาะ (ย้อนไปดูบล๊อคดากเงาะของแจ้ว)

                                           

เราขึ้นสวนสมรมด้วยรถแบบนี้ค่ะ ขาขึ้นนั่งหงายหลังดูฟ้า ขาลงหัวทิ่มปล่อยเกียร์ว่างลงมาเลย มีตะกร้าสองข้างไว้บรรทุกของจำเป็นต้องใช้ขึ้นไป เที่ยวนี้มีอิฐ ๑๒ ก้น และข้าวสารอาหารเที่ยงของพวกเรา พี่เอียดพาพวกเราขึ้นไปชมสวนป่าดั้งเดิม ให้พรานไก่และพรานโกกิ้มได้ศึกษาไม้ป่าที่ไม่เคยพบเห็น

                              

ถึงแล้วบ้านพักบนเขาสูง ๘๐๐เมตรจากระดับทะเล เป็นที่จับจองมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่า ระดับสูงกว่านี้ปัจจุบัน ถือเป็นเขตอนุรักษ์ไม่มีการบุกรุก   เขาหลวงสูง ๑๘๕๐เมตรจากระดับน้ำทะเล ขนำอย่างหรูใช้ไม้มันหมูเป็นไม้ตายนอนไพร มีร่องรอยปลวกกัดกินเป็นศิลปะสวยงาม (ตั้งใจลงแบบบ้านฝากคนยอง)

                                       

 ดูไม้มันหมูนอนไพรชัดๆ เนื้อแข็งมากๆ คีรีวงอยู่กับป่าพ่อบ้านส่วนใหญ่มีฝีมือทางช่างไม้ บ้านพักนี้ใช้เวลาทำไปเรื่อยๆ ตามที่ขนอุปกรณ์ขึ้นมาแต่ละเที่ยวด้วยรถคันนั้น

                                                    

น้องไก่แวะให้น้ำเป็นระยะๆ 55555 อยากดื่มจนดึกทำไมล่ะน้อง สายน้ำจากเขาหลวงหล่อเลี้ยงแผ่นดินและผู้คนบนคีรีวงทุกคนตระหนักอยู่และต้องต่อสู้กับระบบทุนนิยมตลอดเวลา

                            

ระหว่างรอพรานไพรไปชมพันธุ์ไม้ในป่าลึก พี่หยอยหุงข้าวรอ

"ก็เพียงเท่านี้แหละชีวิต มีอิสระจะฝันใฝ่

มีโลกที่สร้างได้อย่างใจ

และมีความเดียวดายเป็นธรรมดา" 

ไฟที่หุงข้าวมอดแล้ว ข้าวก็กินหมดแล้ว แต่ความเป็นกัลยาณมิตรกับผู้คนและธรรมชาติ กลับเหนียวแน่น งอกงาม สมบูรณ์

ขอลาเดินทางจากภูผาสู่ทะเลแถบเขาชัยสน ปากพะยูน คราวหน้าคงได้วิถีกินดีมีสุขแบบชาวเลมาฝากกัน

ความเห็น

สรไม่เคยขึ้นไปข้างบนเลย เห็นแต่ทางแคบ ๆ ที่รถไต่ขึ้นไป คงมีสักวัน ได้ขึ้นไปแบบพี่หยอยบ้าง อยู่แค่ ๆ บ้าน

ค่อยขึ้นไปกับพี่ช่วงสิงหา เรียนบ้านหล่น มังคุดออก อายหวังเหวิดจังนะไม่หอนขึ้นเขาหลวง

หุงข้าวแบบนี้  ป้าเล็กเห็นพ่อทำให้กินประจำ  ตอนที่ไปอยู่ป่ายางหน้าถ้ำ  ที่นคร  หม้อแบบนี้จะไม่ลุ  สีข้างนอกดำ  ข้างในขาวจั๊ว  ล้างกับน้ำคลอง  หูหม้อจะค่อยๆกระเทาะออก  ตอนหลังเหลือแต่โครงหู  พอชักไม้ฟืนออกก็ใส่หัวมันลงไปหมก  ทำน้ำชุบโจร  กินข้าวเที่ยงกัน  หาผักเอาแถวนั้น  ดึงๆเด็ดๆ รูดๆมากิน

ชีวิตก็เพียงเท่านี้จริงๆ

ถ้าให้ก้อยหุงข้าวแบบนี้ คงไม่ได้กิน สารภาพเลยค่ะว่าหุงแบบนี้ไม่เป็น :sweating:

และช้าเป็น อยู่กับฟืนไฟตรงหน้า จนกว่าข้าวสุก

เเบบบ้านน่ารักสุดๆ เห็นเเล้วถูกใจใช่เลย

คุณประไพเล่าเรื่องราวได้สละสลวย อ่านเเล้วจินตนากาลตามไปด้วยเลย

ขอบคุณที่เเบ่งบันสิ่งดีๆค่ะ

ขอบคุณที่ชอบ และขอให้เริ่มทำของตัวเองเลยนะ ไม่ต้องตั้งท่ามากมาย ทำไปเรียนไป จะดีไม่ดีก็เป็นเรา

เห็นท่าทางคนขี่รถ ก็รู้แล้วว่างานนี้ ไม่ง่าย

แต่เขายังขนไม้ขึ้นไปสร้างบ้านกันได้ นับว่าสุดยอดจริงๆ

ดอกคราบ น่าสนใจมากค่ะ พี่หยอย พี่หยอยเอามาปลูกด้วยหรือป่าวคะ

 

ดกอคราบน้องไกกับโกกิ้มขนกลับบ้านเต็มท้ายรถ พร้อมลูกจันเทศและอื่นๆมากมาย น้องไกว่าผมปลูกเผื่อพี่หยอยเอง

หน้า