งานของคนแก่

หมวดหมู่ของบล็อก: 

 

หญิงชราคนนี้ตาบอดข้างนึงครับ

แกเป็นน้าสะใภ้ผมเอง

แกปั้นลูกกระสุนดินเหนียวขายมาสิบกว่าปีแล้ว

ปั้นกันทั้งผัวทั้งเมียเลยครับ

แต่เมื่อปลายปีที่แล้วน้าผู้ชายแกเสียด้วยโรคสาระพัดโรครุมเล้า

น้าผู้หญิงก็ยังไม่ทิ้งอาชีพนี้

สมัยก่อนโน้นที่แกสองคนเริ่มปั้นใหม่ ๆน้าผู้ชายต้องไปแกะดินเหนียวจากแม่น้ำยมมาปั้นครับ

พอนาน ๆเข้าเริ่มลงตลิ่งไม่ไหว น้าผู้ชายตัดสินใจสั่งซื้อดินที่เขาขุดสระเอาดินขาย

หลาย ๆคอยมองว่าจะเสียเงินฟรี จะไม่คุ้ม

แต่แกก็ก้มหน้าก้มตาทำกันไปสองผัวเมียช่วยกัน

สมัยนั้นคือเมื่อสิบกว่าปีมาแล้วร้อยละสี่บาทเองครับ

แกเล่าว่าวันนึงสองคนปั้นได้สองสามพันลูกครับ

ตอนแรก ๆก็ไม่ค่อยมีคนซื้อเท่าไหร่ ต่อมามีคนเริ่มรู้ว่าบ้านแกขายลูกกระสุนลูกค้าเริ่มมาเรื่อย ๆ

แกก็ได้มีเงินกิน,ใช้ไปวัน ๆและอีกไม่นานต่อมาแกก็มีลูกค้าประจำที่มาเอาทีละเป็นหมื่นลูก

ช่วงนั้นหลาย ๆคนเริ่มเห็นทางหาเงินและทำตาม แต่ก็ต้องเลิกไปเพราะทำไม่จริง

ทุกวันนี้ลูกค้าประจำขึ้นราคาให้แกร้อยละหกบาทแล้วครับ

สำหรับผมก็ยังเห็นว่ามันถูกเกินไปเพราะคนที่เขาเอาไปขายต่อนั้นร้อยละสิบบาทเลยครับ

รู้สึกเหมือนคนแก่โดนเอาเปรียบแต่ก็คิดนะครับว่านั่นเป็นระบบการซื้อขาย

ถ้าอยากได้ราคาก็ต้องขายเอง

น้าผู้หญิงแกก็ไม่รู้จะไปขายที่ใหน แกว่าได้เท่านี้ก็พอใจแล้ว....ว่างั้น

 

 

1.ขั้นตอนนี้เรียกว่า "โกย" ครับ

 

 

2.อันนี้เรียกว่า "คลึง"

 

 

3. พอ"คลึง" "โกย" "ปั้น"เสร็จแล้ว ก็ใส่ตระแกรงตากแดดให้มาดครับ

 

4.ใกล้ ๆครับ

 

 

5. พอมาดแล้วก็ต้องเอามาคลึงให้เกลี้ยงเป็นเงาอีกทีครับ

 

 

6. นี่เป็นมันเงาแล้วครับ

 

 

7. ใส่ถุงพร้อมขายครับ หกบาทเองครับ

 

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนเราคนใหนไม่ดูถูกเงินน้อยนิด คน ๆนั้นไม่มีวันอดตาย

..ไม่หมื่นเงินน้อ..

..ไม่รอคอยวาสน..

..ไม่งอมืองอตี..

..ไม่ขูดต้นไม้..

..ไม่ไหว้หมา..

..ไม่หาหมอดู..

..แม้ไม่ร่ำรวยแต่สบายใจครับ..


ด้วยความปราณดีจากผม...ลุงจวบคนบ้านนอกคอกตื้อสดือยาน อุย!!! แฮ่ ๆ

ความเห็น

สะดือยาน ๆ แต่มีสาระจริงเลยลุงจวบ....กลับจากดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์แล้วเหรอคะ....:love:

ก็ว่าไปตามเรื่องเน๊าะครับ ฮ่า ๆๆๆ
กลับมาถึงเมื่อวันเสาร์ครับ คิดถึงธนนันท์อยู่แทบทุกวัน ฮี่ ๆๆๆ :sweating:

งานฝีมือนะนี่ ทำงานตามที่ถนัด พอใจ พอเพียง คุณป้าก็มีความสุขแล้ว:admire:

_________________________  

Our way is not soft grass, it’s a mountain path with lots of rocks. But it goes upward, forward, toward the sun. – Ruth Westheimer

ฝีมือหรือไม่ผมไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่รู้คือ น้าผู้หญิงแกอดทนไม่ย่อท้อครับ

  ชอบครับลุงจวบ เคสนี้ชอบจริง ไม่หมิ่นเงินน้อยไม่คอยวาสนา คาถาเศรษฐีเลยนะเนี่ย  คุณยายมีความพอใจ พอประมาณแก่ตน ก็คือพอเพียง แค่นี้ความสุขก็เกิดแล้ว

 การทำงานต้องรู้จริงทำจริงจึงประสบกับความสำเร็จ

เริ่มจากความไม่รู้จะไปทำอะไรเพราะแก่แล้ว และไม่อยากเบียดเบียนลูก ๆ จนทำให้ทั้งสองเลือกที่จะทำงานนี้ จนบางครั้งลูกของแกเสียอีกที่ต้องมาเบียดเบียนแก

 


..ไม่ขูดต้นไม้..


..ไม่ไหว้หมา..


..ไม่หาหมอดู..


* ผมชอบท่อนนี้จังเลย *


ข้างบ้านผมมีต้นมะขามใหญ่อยู่ต้นนึง ช่วงนึงผมกลับไปอยู่บ้านผมได้เห็นกับพฤติกรรมของชาวบ้านที่เป็นแบบนี้ ใกล้วันหวยออกตื่นมาก็จะเห็นมีลอยถากแป้งทาที่ต้นมะขามครับ แล้วเวลาที่มีข่าวอะไรโผล่มาแปลก ๆอย่างเช่นสัตว์เกิดมาแบบประหลาด ๆก็จัดแจ้งพากันไปกราบไหว้ และไม่ว่าใครจะบอกว่าหมอดูเม่นอยู่ที่ใหนก็ไปกันไปร่ำเป็นสัน มันเลยเป็นที่มาของสามประโยคนี้ครับ

:confused: เขาเอาลูกกระสุนไปทำอะไรคะลุงจวบ  ไม่รู้จริงๆ

คิดให้แตกต่าง...แต่อย่าแตกแยก

เอาไว้ยิงหมา,ยิงแมว,นก,หนูได้หมดอ่ะครับป้าต่าย โดยใช้หนังกะติ๊ก(หนังสติ๊ก)เป็นตัวยิงครับ

หน้า