...........ที่มา(๔) เพื่อนและมีดเหลาตอก.............

หมวดหมู่ของบล็อก: 



๑. หลายปีก่อน...

ผมเสาะหาขยะจากทะเลมากองไว้ที่บ้านเป็นพะเนินเพื่อเก็บไว้ทำของเล่นเล็กๆ ประเภทงานฝีมือฝากขายร้านของเพื่อนในสวนจตุจักรและร้านค้าริมถนนพระอาทิตย์ หน้าลมหน้าน้ำ ทะเลจะหอบเอาขยะหลากชนิดเช่น ท่อนไม้ ลูกไม้ ขวด ฯลฯ ซึ่งผ่านการขัดจากทรายและคลื่นลมจนมนกลมเกลี้ยงรูปร่างหน้าตาพิลึกกึกกือ ให้คนช่างจินตนาการมองแห็นเป็นรูปร่างนั่นนี่ตามแต่จะคิดฟุ้ง

ไม้แผ่นเล็กๆ ถูกตัดเจียรขัดจนเป็นรูปร่างบวกความคิดนิดหน่อยกลายเป็นสินค้าได้ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง  ส่วนที่เหลือเป็นไม้เนื้อแข็งยามยากผมยัดเข้าเตาเผาถ่านขายเลี้ยงตัวไปได้อีกระยะหนึ่ง


เมื่อเข้าระยะชีวิตที่หมกตัวอยู่กับเตาเผาเหล็กและความคมของใบมีด ผมเฝ้ามองบางชิ้นเป็นรากไม้คดเคี้ยวพิสดารอย่างพินิจพิเคราะห์

การคัดสรรด้ามเพื่อนเลือกมีดที่เหมาะสมกับตัวมันเอง สำหรับผมง่ายกว่าการทำมีดแล้วมาเสาะหาด้ามใส่ทีหลัง อาจเพราะผมยังไม่มีความเป็นมืออาชีพ หรือชั่วโมงบินมากพอ

ย้อนไปไกลถึงวัยเด็กที่นั่งมองคนแก่วัยเจ็ดสิบนั่งหลาวตอก เหลาด้ามมีด ฉีกแบ่งเส้นหวายเป็นเส้นเล็กๆ เสียงของคมมีดจรดเส้นไผ่เส้นเล็กๆ ชวนให้เสียวฟัน

แต่กองขยะที่อ่อนนุ่มสีนวลซึ่งเกิดจากการเหลาหวายและไม้ไผ่ มีกลิ่นของไม้สดหอมแปลก ข้างตัวมีกองไฟเล็กๆ จุดไว้ไล่ยุง ไล่แมงหวีแมงวันได้ องค์ประกอบโดยรวมของคนแก่คนหนึ่งทำการงานอย่างช้าๆ อย่างมีความสุข ยังฝังอยู่ในมโนสำนึกของผมใน พ.ศ. นี้ กระทั่งเคยปรารภกับคนแก่ในหมู่บ้านบางคนว่า หากผมอายุเท่านี้และคนแก่ท่านนั้นยังอยู่ ผมจะฝากตัวเป็นศิษย์ เรียนวิชาที่ว่าด้วยเรื่องของงานจักสานที่เขารู้ให้หมดไส้หมดพุงกันเลยทีเดียว

...ก็คนมันชอบ(นี่หว่า)

ต้องขอบคุณในความเป็นตัวเองที่เด่นชัด เราค้นพบตัวเองขณะที่มีเรี่ยวแรงพอที่จะทำอะไรที่ชอบๆ ได้(บ้าง) แม้จะไม่ทั้งหมดของเศษฝันในรายทางก็ตาม



๒.หลายวันก่อน....

ผมคุยกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน ถึงอาชีพที่เพื่อนกำลังคิดทำอยู่ในขณะนี้

เพื่อนเป็นคนพื้นถิ่นภาคกลางตอนบน มีที่นา ที่ดินพอสมควร ส่วนหนึ่งให้คนเขาทำนา ส่วนหนึ่งเป็นที่อยู่อาศัย เพื่อนเคยทำงานประจำในกทม. เปลี่ยนงานมาแล้วหลายงาน ล่าสุดคือพนักงานขับรถให้บริษัทเกี่ยวกับสื่อสารเอกชนในแถบถิ่นบ้านผม ก่อนจะประสบปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพ จนต้องลาออกเพื่อรักษาตัวที่บ้านเกิด

ผมให้คำปรึกษาเกี่ยวกับความโชคดีของคนที่มีที่ดินเป็นของตนเอง หรืออย่างน้อยก็ของพ่อของแม่มากพอที่จะทำการเกษตรเลี้ยงชีพได้ เพื่อนรับฟังอย่างเนือยหนืด

ผมทิ้งท้ายว่าไม่กี่คนหรอกที่จะโชคดีแบบนี้

ไม่กี่วันมานี้เพื่อนบอกผมว่ากำลังหางานประจำในกทม. เพราะตัวเองยังนิ่งไม่พอ ยังอยากทำโน่นนี่อยู่เรื่อยๆ

ผมถามว่า ในชีวิตพอค้นพบบ้างไหมว่าตัวเองชอบอะไร ชำนาญด้านไหน

แน่หละสำหรับหลายๆ คน ความชอบและความชำนาญมักถูกแยกออกจากกัน กลายเป็นว่าทำอาชีพอย่างหนึ่งเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิต(และจิตวิญญาณ)อีกด้านหนึ่ง

แล้วผมก็เล่าความชอบของผมให้เพื่อนฟัง ทั้งเรื่องของงานศิลปะ(ถ่ายภาพ,งานเขียน,งานฝีมือ ฯลฯ )ทั้งที่ผมเรียนมาในสาขาอาชีพเดียวกับเพื่อนคือ ช่างอิเล็กทรอนิกส์

หลายสิ่งที่ผมชอบผมฝึกฝนจนชำนาญมากพอที่จะหาเลี้ยงชีพในด้านนั้นๆ ได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ก่อนจะตบท้ายด้วยคำถามว่า

“….แล้วมึงล่ะ?”
 
เพื่อนครุ่นคิดหลายนานกว่าจะตอบว่า

“......ไม่รู้ว่ะ กูชอบกีฬา ..”

“ ........... ”   ผมใช้ความเงียบเข้าสนทนาในอีกหลายประโยคต่อมา



  
๓. วานซืน

ผมคุยกับผญ.โสทร เรื่องมีดจักตอก มีดหลาวตอก มีดเหลาตอก ข้อคิดของผู้ใหญ่เรื่องของการทำมีดพื้นบ้านที่หาคนทำยากแบบนี้เป็นสิ่งที่น่าสนใจ

ผมบอกว่าผมเคยทำมีดเหลาตอกอันนึงส่งให้เพื่อนที่ชลบุรีใช้อยู่ เป็นมีดขนบที่ลอกแบบมาจากของคนแก่แถบถิ่นเพชรบุรี ตอนนี้ผมมีด้ามและภาพของมีดในใจไว้แล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้เริ่มลงมือ

เมื่อวานผมตีมีดให้มิตรในบ้านสวนฯท่านหนึ่งพร้อมกันนั้นก็ใส่เศษเหล็กชิ้นเล็กๆ ที่ตัดแบ่งออกมาแล้วขึ้นรูปเป็นมีดเหลาตอกขนาดเล็ก เพื่อให้เข้ากับด้ามรากไม้ลอยทะเล

ปลุกปล้ำอยู่ค่อนวัน ด้วยมีดสองเล่ม เล่มหนึ่งผ่านการโกลนจนเสร็จ อีกเล่มคือเล่มนี้ผมเคี่ยวจนเสร็จ ชุบ อบ. ขัด เข้าด้ามจนเสร็จเรียบร้อยตอนหัวค่ำที่ผ่านมา

วันนี้ผมขัดมันและถักปลอกหวายสวม

มีดเหลาตอกเล่มหนึ่งที่เกิดจากภาพในใจทันทีที่เห็นเศษไม้ชิ้นเล็กๆ ริมทะเลตะวันออก

แม้ดูเหมือนเป็นความบังเอิญ แต่เป็นความบังเอิญที่เกิดจากการบ่มจนได้ที่ โดยส่วนตัวผมชอบมีดเล่มนี้เป็นพิเศษ ณ เวลานี้ เพราะหากจะนับเวลาผมใช้เวลาทำเพียงไม่ถึงหนึ่งวัน ตั้งแต่ต้นจนจบ...

แม้จะชอบ แต่ผมก็ขายครับ

 

๔. วันนี้

เพื่อนเพิ่งโทรมาบอกว่า มันได้งานแล้ว เป็นคนขับรถให้นายญี่ปุ่นในกรุงเทพ เงินเดือนเจ็ดพัน แบ่งให้ค่าเช่าบ้านญาติซึ่งเขาอาศัยอยู่พันนึง

ผมอวยพรยินดีกับเพื่อนซึ่งตั้งต้นชีวิตในเมืองใหญ่ในขณะที่อายุของเพื่อนเลยวัยกลางคนล่วงแล้ว

“...โชคดีนะเพื่อน...อยากได้มีดติดรถก็บอก เดี๋ยวกูตีให้ สำหรับมึงบาทเดียวพอ..”

เพื่อนเงียบไปครุ่นึงก่อนจะพูดว่า

“...ขอบใจโว้ย” แล้วก็วางหูไป

.
.

.

.

.

.

.

“เออ ขับรถก็ถือเป็นกีฬาเหมือนกันละวะ - กรรมใครกรรมมันว่ะ” ผมพูดกับโทรศัพท์คนเดียว

 

ก่อนหันไปเลื่อยไม้อีกกองใหญ่เพื่อจัดเรียงเข้าเตาเผาเป็นถ่านแลกเงินค่ากับข้าวในวันต่อไป

 …………………………………………………………..

 

 

ความเห็น

ผมกลับมาจากส่งมีดให้คุณแผน แล้วเหมือนมีถ้อยคำมาจุกอยู่ที่คอหลอย หากไม่เขียนออกมาเกรงจะหายใจไม่ออก

อาจตกหล่น บกพร่องไปบ้างขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย..

ปล. คอหลอย กับคอหอย...อันเดียวกัน(ฮิ้วววววววววววววววววว)

ออกปากรุนท็อกที !!!

ผมจองนะ มีดเหลาตอกผมเห็นมาตั้งแต่เด็กที่หมอทำเคราะห์บ้านเขานำมาใช้
มันฝังใจยังไงบอกไม่ถูก

บ่ะแหล่ว....เร็วอาคาด

ได้เลย

ตอโพรกส่งให้

ออกปากรุนท็อกที !!!

ไม่มีความรู้เรื่องมีด แต่ก็ชอบครับ โดยเฉพาะเล่มนี้ งามที่ด้ามครับ ชื่นชมครับ

จะปลูกต้นไม้ในใจเธอ


ขอบคุณมากครับ

ออกปากรุนท็อกที !!!

บ้านเจ้ (นครศรีฯ) เรียก  มีดตอก  พ่อทำด้ามด้วยเขาควาย  ใช้เหลาหวายให้เป็นเส้น  ไว้ให้ย่าทำสาดคล้า 

ยังอยู่เหลยหม้ายครับ...ขอแลภาพที ด้ามเขาควาย

 

น่าอิเกาแกร็กๆ

ขอบคุณครับเจ๊

ออกปากรุนท็อกที !!!

ตอนนี้เจ้อยู่คอนหวัน  ถ้าหลบบ้านอิเอามาให้แล  เห็นพ่อใช้เหลาหวายมั่ง เหลาไม้ไผ่ทำกรงนกเขามั่ง  นกกรงหัวจุกมั่ง

คนบางคนใช้เวลาทั้งชีวิตก็ยังไม่สามารถค้นพบตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง บางคนใช้เวลาแค่ไม้ขีดมอดหมดก้านก็สามารถค้นพบ ซึ่งอาจจากความสุกงอมของประสบการณ์หรืออะไรก็สุดแล้วแต่ ดีใจกะคุณสายลมที่ก้าวถึงจุดนั้นก่อนวัยที่ไร้เรี่ยวแรง งานตีมีดอาจมีให้เห็นได้ไม่ยากนัก แต่งานที่ใช้อารมณ์ ความรู้สึกและจิตใจที่หลอมรวมขึ้นรูปเป็นมีดที่แต่งเติมด้วยงานศิลป์ของด้ามจับ อาจไม่จำต้องมีราคาค่างวดแต่ทรงคุณค่าในความรู้สึก คงไม่สามารถหาได้ทั่วไป ยินดีและขอเป็นกำลังใจให้ จะขอติดตามจากรูปแบบมีดและด้ามที่หลากหลาย ไว้สักวันจะขอเป็นลูกค้าด้วยสักคน

แสวงหาชีวิตที่สงบ..หลบลี้หนีความวุ่นวาย

แหม...แสดงว่าเก็บทุกเม็ดจนเห็นแก่นแกน..

ขอบคุณครับผม

ออกปากรุนท็อกที !!!

หน้า