ตอนที่สอง: ตามล่าหาความจริงของเชื้อเมลิออยด์ในดินทุ่งนาที่ภาคอีสาน

หมวดหมู่ของบล็อก: 

ความเห็น

ต่อการที่เสียสละเพื่อประโยชน์ของส่วนรวม ทั้ง ๆ ที่ความรู้ความสามารถขนาดนี้ บางคนเขาเอาไปหางานที่มีรายได้ดี ๆ เพื่อชีวิตของตัวเองและครอบครัวคงน้อยคนที่จะยอมมาทนลำบากเพื่อคนอื่น ๆ ครับ ประเทศไทยเรามีแบบลุงแอ๊ดไม่ต้องมากครับแคสัก 20% ก็สบายแล้วครับ(โดยเฉพาะนักการ....)

อยู่กับยายมาตั้งแต่เล็ก

ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจ ผมมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยครับ เกิดมาบนผืนแผ่นดินไทย ต้องทดแทนบุญคุณแผ่นดินครับ คติของผมคือ "พ่อแม่หวังพึ่งพาเจ้า ครูเล่าหวังเจ้าสร้างชื่อ ชาติหวังกำลังฝีมือ เจ้าคือความหวังทั้งมวล" เตือนใจมาตั้งแต่เล็กจนโตครับ

ที่ร้านเสริมสวย  เขาว่า  เจอคนที่มีผิวอักเสบ  มานั่งคอยเพื่อน  เขาบอกว่าไปตรวจแล้ว  เขาเป็นพนักงานเลี้ยงหมู   แล้วก็เป็นผิวอักเสบทั้งตัวเลยค่ะ  เขาว่า เจ็บมาก  รักษาไม่หายค่ะ   ลุงแอ๊ดคิดว่าเขาเกี่ยวกับเชื้อนี้มั้ยคะ  อยู่อุบลค่ะ

ป้าเล็กครับ แนะนำให้เค้าไปตรวจ เมลิออยด์ ที่โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ นะครับ คนไข้เมลิออยด์บางคนเป็นแผล ตะปุ่มตะป่ำทั้งตัวเลยก็เคยมีครับ สะกิดที่ผิวหนังตรงไหนก็มีหนองออก แนะนำให้ไปตรวจเมลิออยด์นะครับ ที่นั่นมีคลีนิกตรวจ โดยอาจารย์หมอ วิภาดา เชาวกุล รองผู้อำนวยการโรงพยาบาล ทุกวันครับ

น้อยคนนักที่จะได้ทำงานแบบนี้ เมื่อมีโอกาสแล้วก็ต้องทำอย่างเต็มที่ วิทยาศาสตร์เป็นเรื่องสนุกและมหัศจรรย์ ได้อ่านบทความของลุงแแอ๊ดตั้งแต่ตอนที่แล้ว แล้วก็รอลุ้นที่จะอ่านตอนถัดมา ลุงแอ๊ดทำเรื่องที่เข้าใจได้ยากให้ชาวบ้านเข้าใจได้ง่ายขึ้น และทำเพื่อประโยชน์ส่วนรวม หนูขอเป็นกำลังใจให้กับลุงแอ๊ดนะคะ สู้ๆค่ะ ปล.ชุดมนุษย์อวกาศใส่แล้วหล่อจังเลยนะคะ แต่กว่าจะใส่ชุดเสร็จเหนื่อยเลยนิ :sweating:

อัตตานัง อุปมัง กเร... คำนี้จะอยู่ในใจเสมอค่ะ ^__________^

สุดมือสอย ก็ปล่อยมันไป^^ ธรรมะ จากท่าน ว.วชิรเมธี

ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่าน ชุดมนุษอวกาศใส่แล้วเท่ดีนะ เดี๋ยวให้ดูชัดๆนะครับ

เห็นด้วยนะครับว่า จะต้องทำให้ชาวบ้านเข้าใจง่ายๆ เกี่ยวกับโรคเมลิออยด์ครับ

ได้ไปตรวจหาเชื้อที่ศรีสะเกษบ้างหรือเปล่าค่ะ แม่ฮูกเป็นชาวนาค่ะอ่านแล้วขนลุกเลย ตามอ่านมาตั้งแต่บล็อกแรกเลยค่ะ ได้ความรู้ดี

 

 

"ขอบคุณน้ำใจที่แบ่งปัน ขอบคุณบ้านสวนพอเพียง"

2 วันมานี่ตามอ่านบล๊อกลุงแอ๊ด เพราะว่าลุงแอ๊ดสุดหล่อกลับเมืองไทย ดูจากบล๊อกนึกว่าอายุสัก 50-55 ปี  (มากไปรึเปล่า) พอเห็นรูปชัด ๆ กลายเป็น น้องลุงแอ๊ดเสียนี่... แต่ที่สำคัญ แจ้วยังไม่ได้ตามอ่านเรื่องราวของ น้องลุงแอ๊ดเลย น่าสนใจมากค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ลุงแอ๊ดทำงานอย่างมีความสุข แล้วสามารถศึกษาถึงโรคนี้ได้อย่างแจ่มแจ้ง ค่ะ ค่อยอ่านต่อค่ะ แสบตามากมายเลย...ตัวหนังสือเยอะ....แต่น่าติดตามมาก....


:admire2:

อ้ายบ่าว.... :crying2:

.................

หน้า