ประไพ ทองเชิญ
11 มีนาคม, 2012 - 17:27
Permalink
งานนี้ได้ครบเครื่อง ฝน ทาก น้ำป่า ก่อกองไฟฟืนเปียกๆ บันเทิงจากพรานไพร(อันนี้สุดยอด)ถามอ๊อดดูเถอะ ลื่นไหล หลงป่า อด หิว ความบริสุทธิ์จากธรรมชาติชุบชูใจกาย และน้ำตาแห่งมิตรภาพ
maw_tot
10 มีนาคม, 2012 - 18:49
เก่งมากๆๆค่ะ
ชีวิตเป็นเรื่องง่ายๆ จะทำให้ยากทำไม
lekonshore
10 มีนาคม, 2012 - 19:03
คงไม่ช่ายจิตตก อย่างเดียว สงสัยสูนพ้น เหม็ดแรงเดิน ถ้าเนือยแล้ว ทำไหรกะไม่รอดแล้ว
msn:lekonshore@hotmail.com
ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก จงมีความสุข สนุกกับชีวิต อย่ามัวคิดอิจฉาใคร
papen
10 มีนาคม, 2012 - 19:43
สภาพร่างกายแกร่งกันมาก ๆ คะ ยอดเยี่ยมสุด ๆ :victory: :victory:
วันดี
10 มีนาคม, 2012 - 21:27
ดีใจกับผู้พิชิตยอดเขาทุกท่าน นะคะ ดูบรรยากาศ สนุก และเหนื่อย กันทั้งขาขึ้น-ขาลง
มังคุดหวานลานสกา
10 มีนาคม, 2012 - 21:41
สุดยอดดดดดด หญิงแกร่งทุกคน แต่ที่พี่หยอยสารภาพนึกภาพเห็นน่าว่านะ 5555555
ป้าหน่อย
10 มีนาคม, 2012 - 22:30
ยกนิ้วให้ทุกท่าน อาการจิตตก เข้าใจได้ อย่างยิ่งนึกถึงตอนขึ้นเขา ทัพชี้ฟ้า กะพ่อ ตรงนั้นเป็นรอยต่อ ชุมพรกับระนอง เดินทางจากเขาทะลุ ขึ้นหลังเขา มุ่งสู่ ลำเลียงหลงกะพ่อซะได้ ตอนนั้นอายุยังน้อย รู้สึก จะ ม.5 เรียกว่า จิต ตกแบบลุกขึ้นยากเลยล่ะ กูกแล้ว กูกอีก วู้แล้ว ก็วู้อีก ไม่มีเสียงพ่อตอบ ...เงยหน้ามองยอดไม้ คล้ายๆ ตะวันคล้อยหายไป เหมือนไกล้คำ จำต้องมองหา อะไรกินได้มั่งหว่าในป่านี้ มองยังไงก็ไม่มี ถึงกับทรุดนั่งร้องให้ร้องจนเหนื่อย ก็ลุกเดินต่อ หูแว่วๆ ได้ยินเสียงน้ำ เลยตรงไปหาพอดีเจอ เอาชาวบ้านอีกกลุ่ม เขาเห็น ก็จำได้ ลูกตา.....นี่หว่าบอกว่าเจอพ่อยู่ฟากโน้น ...โหเท่านั้นแหล่ะ เรี่ยวแรงคืนมาอื้อเลยลุงใจดีพามาส่งจนทันพ่อ ...เฮ้อ...ลืมได้ยังไง พ่อก็บอก ถ้าหลงป่าให้นิ่งๆ แล้วฟังเสียงน้ำ เพราะพ่อไม่เคยพาเดินไกลน้ำ ....ที่ไหนได้ ตะวันก็ยังไม่มืด แถมก็อยุูไม่ไกล เท่าไร...ก็นี่ล่ะน้าเขาเรียก อาการ ขี้ขึ้นสมอง ความนึกคิด ตรึกตรอง มันหายไปหมดเลย....
ลูกอิสานกันดารแท้ แต่บ่อเหี่ยวทางน้ำใจเด้อหากแหม่นใหลหลั่งรินปานฝนแต่เมืองฟ้ามาเด้อพวกพี่น้อง สานสัมพันธ์ให้มันแก่นให้ยืนยาวแนบแน่นพอปานปั้นก้อนข้าวเหนียว เด้อพี่น้อง
satjang
11 มีนาคม, 2012 - 15:20
อะโหยน่าสนุกอ่ะ.... ^ ^
...2553 ปีที่ 1 ที่เริ่มเดินตามรอยพ่อ...
JaJing
11 มีนาคม, 2012 - 15:45
ตอนที่หลงทางช่วงฝนตก นึกถึงเรื่องเขายายเที่ยงที่พี่อ๊อดเขียน นึกสงสัยว่าเป็นเพราะเ้จ้าป่าเจ้าเขาจะให้หลงม่าย
เพราะในเป้ถอนสมุนไพรมาทำยาหลายต้น แต่ก็คิดว่าไม่น่าใช่เพราะเรายังไม่ได้เดินวนจนเจอทางเดิมที
ส่วนในเป้ที่ถูกฝนก็ลองกะน้ำหนักดู รู้ว่าหนักขึ้นบ้าง แต่ไม่ถึงกับที่จะแบกไม่ไหวจนต้องทิ้งต้นไม้...
พอเพียง พอเพียง
There are currently 0 users online.
ความเห็น
ประไพ ทองเชิญ
11 มีนาคม, 2012 - 17:27
Permalink
Re: ระหว่างทาง... พิชิตยอดเขา เฮียตั้มๆๆๆๆ,ป๋าแซมๆๆ
งานนี้ได้ครบเครื่อง ฝน ทาก น้ำป่า ก่อกองไฟฟืนเปียกๆ บันเทิงจากพรานไพร(อันนี้สุดยอด)ถามอ๊อดดูเถอะ ลื่นไหล หลงป่า อด หิว ความบริสุทธิ์จากธรรมชาติชุบชูใจกาย และน้ำตาแห่งมิตรภาพ
maw_tot
10 มีนาคม, 2012 - 18:49
Permalink
Re: ระหว่างทาง... พิชิตยอดเขา
เก่งมากๆๆค่ะ
ชีวิตเป็นเรื่องง่ายๆ จะทำให้ยากทำไม
lekonshore
10 มีนาคม, 2012 - 19:03
Permalink
Re: ระหว่างทาง... พิชิตยอดเขา ฟังเขาเล่ากันสงสัยถ้าเจอกับตัว
คงไม่ช่ายจิตตก อย่างเดียว สงสัยสูนพ้น เหม็ดแรงเดิน ถ้าเนือยแล้ว ทำไหรกะไม่รอดแล้ว
msn:lekonshore@hotmail.com
ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก จงมีความสุข สนุกกับชีวิต อย่ามัวคิดอิจฉาใคร
papen
10 มีนาคม, 2012 - 19:43
Permalink
Re: ระหว่างทาง... พิชิตยอดเขา
สภาพร่างกายแกร่งกันมาก ๆ คะ ยอดเยี่ยมสุด ๆ :victory: :victory:
วันดี
10 มีนาคม, 2012 - 21:27
Permalink
Re: ระหว่างทาง... พิชิตยอดเขา
ดีใจกับผู้พิชิตยอดเขาทุกท่าน นะคะ ดูบรรยากาศ สนุก และเหนื่อย กันทั้งขาขึ้น-ขาลง
มังคุดหวานลานสกา
10 มีนาคม, 2012 - 21:41
Permalink
Re: ระหว่างทาง... พิชิตยอดเขา
สุดยอดดดดดด หญิงแกร่งทุกคน แต่ที่พี่หยอยสารภาพนึกภาพเห็นน่าว่านะ 5555555
ป้าหน่อย
10 มีนาคม, 2012 - 22:30
Permalink
Re: ระหว่างทาง... พิชิตยอดเขา
ยกนิ้วให้ทุกท่าน อาการจิตตก เข้าใจได้ อย่างยิ่ง
นึกถึงตอนขึ้นเขา ทัพชี้ฟ้า กะพ่อ ตรงนั้นเป็นรอยต่อ
ชุมพรกับระนอง เดินทางจากเขาทะลุ ขึ้นหลังเขา มุ่งสู่ ลำเลียง
หลงกะพ่อซะได้ ตอนนั้นอายุยังน้อย รู้สึก จะ ม.5
เรียกว่า จิต ตกแบบลุกขึ้นยากเลยล่ะ กูกแล้ว กูกอีก
วู้แล้ว ก็วู้อีก ไม่มีเสียงพ่อตอบ ...เงยหน้ามองยอดไม้
คล้ายๆ ตะวันคล้อยหายไป เหมือนไกล้คำ จำต้องมองหา
อะไรกินได้มั่งหว่าในป่านี้ มองยังไงก็ไม่มี ถึงกับทรุดนั่งร้องให้
ร้องจนเหนื่อย ก็ลุกเดินต่อ หูแว่วๆ ได้ยินเสียงน้ำ เลยตรงไปหา
พอดีเจอ เอาชาวบ้านอีกกลุ่ม เขาเห็น ก็จำได้ ลูกตา.....นี่หว่า
บอกว่าเจอพ่อยู่ฟากโน้น ...โหเท่านั้นแหล่ะ เรี่ยวแรงคืนมาอื้อเลย
ลุงใจดีพามาส่งจนทันพ่อ ...เฮ้อ...ลืมได้ยังไง พ่อก็บอก ถ้าหลงป่า
ให้นิ่งๆ แล้วฟังเสียงน้ำ เพราะพ่อไม่เคยพาเดินไกลน้ำ ....
ที่ไหนได้ ตะวันก็ยังไม่มืด แถมก็อยุูไม่ไกล เท่าไร...ก็นี่ล่ะน้า
เขาเรียก อาการ ขี้ขึ้นสมอง ความนึกคิด ตรึกตรอง มันหายไปหมดเลย....
ลูกอิสานกันดารแท้ แต่บ่อเหี่ยวทางน้ำใจเด้อ
หากแหม่นใหลหลั่งรินปานฝนแต่เมืองฟ้า
มาเด้อพวกพี่น้อง สานสัมพันธ์ให้มันแก่น
ให้ยืนยาวแนบแน่นพอปานปั้นก้อนข้าวเหนียว เด้อพี่น้อง
satjang
11 มีนาคม, 2012 - 15:20
Permalink
Re: ระหว่างทาง... พิชิตยอดเขา
อะโหยน่าสนุกอ่ะ.... ^ ^
...2553 ปีที่ 1 ที่เริ่มเดินตามรอยพ่อ...
JaJing
11 มีนาคม, 2012 - 15:45
Permalink
Re: ระหว่างทาง... พิชิตยอดเขา
ตอนที่หลงทางช่วงฝนตก นึกถึงเรื่องเขายายเที่ยงที่พี่อ๊อดเขียน นึกสงสัยว่าเป็นเพราะเ้จ้าป่าเจ้าเขาจะให้หลงม่าย
เพราะในเป้ถอนสมุนไพรมาทำยาหลายต้น แต่ก็คิดว่าไม่น่าใช่เพราะเรายังไม่ได้เดินวนจนเจอทางเดิมที
ส่วนในเป้ที่ถูกฝนก็ลองกะน้ำหนักดู รู้ว่าหนักขึ้นบ้าง แต่ไม่ถึงกับที่จะแบกไม่ไหวจนต้องทิ้งต้นไม้...
พอเพียง พอเพียง
หน้า