ความหนักใจของผู้คุ้มกฏ

หมวดหมู่ของบล็อก: 

ฟิ้ว.....เสียงอาวุธลับทยานแหวกอากาศ หมายปลิดชีพ โสทงที ผู้คุ้มกฎแห่งหมู่บ้านบ่วงส่วยพงเพียวและเป็นหนึงในผู้กล้าทั้งเก้าแห่งเขาเจ็ดยอด เขามิเพียงหลบหลีกอาวุธลับได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว โสทงทียังซัดฝ่ามือกระชากวิญญาณใส่เงาดำมัจจุราชเร้นกายที่มิอาจคะเนได้ว่าเป็นบุรุษหรืออิสตรี แต่แน่นอนว่าพลังตัวเบาคงมิใช่ธรรมดาด้วยสามารถหลบหลีกฝ่ามือและเร้นกายหายวับไปในรติกาลที่ฉ่ำฝน ครั้งนี้มิใช่ครั้งแรก ใยมันจึงเหี้ยมโหดแต่ขลาดเขลามิกล้าประลองซึ่งหน้า มันเป็นผู้ใดกันเล่า.. โสทงทีเอาเท้าก่ายหน้าผากครุ่นคิดตรึกตรอง

 

“ฮ่าๆๆๆๆๆ..ใยเจ้าต้องกังวลเยี่ยงนี้” เสียงเล่าพูนไท่ซือ เจ้าสำนักฉี่หมักอำพัน เหินกายเท้ามิแตะพื้น (ติดรองเท้าแตะ) เข้ามาหาโสทงทีทันทีที่หูทิพย์หมื่นลี้ได้ยินเสียงการปะทะ

“คารวะท่านผู้เฒ่า ยามนี้ผู้กล้าเขาเจ็ดยอดอีกแปดคนก็ได้แยกย้ายกันลงเขาไปแล้ว พีกระหล่ำปัด ลามะธิเบตผู้นิยมผัดกระหล่ำปีก็ธุดงค์กลับอีสานคีรีศรีชัยภูมิ หยอยสือไท้  เทวีหยั่งรู้แห่งป่าไพรก็แฝงกายฝึกเคล็ดวิชาหมายบรรลุคัมภีร์วิถีพอเพียง  ซันต๊อก  เซียนแฝงหน้า ก็หานิยมให้ผู้ใดพบพานง่ายๆแม้หน้าตาอันหล่อเหลาปานเทพสร้างยังมิอาจให้ผู้ใดได้แลเห็น  พี่ใหญ่เสิกตั่วเฮียน้อยนักที่จะออกท่องยุทธภพ สักเซี่ยงอี่ พุทธบุตรก็เอาแต่ปฏิบัติธรรม อ๊อดเกี๊ยมอี๋  แม้จะช่ำชองเคล็ดวิชาบาทาเหินหาว อีกไม่ช้าก็ต้องกลับประจิมทวีป  จาจะจิง กระบี่เลี้ยงลูก ก็คงต้องกลับไปดูแลครอบครัว ดาจังกรึม แม้ใจกล้าแกร่งแต่หลังลงเขาคงต้องพักรักษาตัว .... เหล่านี้แล้วข้าผู้น้อยจะมีผู้ใดเคียงกายช่วยเหลือ อีกทั้งเหล่าชาวยุทธก็ออกท่องยุทธภพไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยจนมิใคร่ได้กลับสำนัก ชาวยุทธรุ่นใหม่ก็หาได้เข้าใจในปัญหาที่ลึกซึ่งแห่งสำนักเราไม่ ” โสทงทียกเท้าที่ก่ายหน้าผากลง ขยับเท้ามิถนัดด้วยเพราะตะคริวรุกคืบ เขาเหม่อมองไปยังสายฝนที่โปรยปรายมาอย่างไร้จุดหมาย


 

“ฤาเจ้าลืมเจ้าบ้านที่พวกเราเลือกสรร แจ้วเจี๊ยะโจ่ย เจ้าของตำนานฝ่ามือยุ่งเหยิง แม้มือระวิงก็มิอาจดูแคลนความเฉียบคมแห่งฝีมือ ถามโก้ตี๋ บุตรชายแห่งนางดูได้  หากเจ้าส่งเทียบ ฤาพิราบสื่อสาร เหล่าชาวยุทธคงมาชุมนุมกันมืดฟ้ามัวดิน ด้วยตระหนักถึงความรัก ความผูกพันแห่งสำนักเรา มีหรือคนอย่างเสินเจิ้นเก้  ผู้มากน้ำใจแห่งแดนใต้ เล่าโรส กุหลาบพันปี เล็กเสี่ยวหงนางตานีอีสานอุบล แก่เล่ากุงเทพเวหา กระบี่ฟักข้าวน้อยน่ำอี่  โหน่งน่ำทีเทวีสารผสม(มะโหน่ง) เทพหนมชั้นวิกทะยา ฝ่ามือสลายเมื่อยน้อยซินแส พะโลเล่าเฒ่าทารก  จันทร์เทวีเจ้ามเหสีแห่งจิ้นอ๋อง  ดมดงปังพู่กันสะบัดวิญญาณ  วุฒิชูบิชิซามูไรพ่อลูกอ่อน นึกปุ๊กคุ้งเทพวิชาการ หยั่นหว่อหน่อย(ป้าหน่อย)  ยูคนยอง(เปิ้ล)  อี๊ดเตี๋ยมอั๊ง(ยายอิ๊ด)  เล่าซาพิง(สายพิน)  มายยิโน๊ะโมโต๊ะ(มาย) ลี้คิมนนท์ แปะฮวยอิ๋ว เหมาเจ๋อตุ้ย นิวเหม่ยเหนียง.. มีหรือชาวยุทธเหล่านี้จะนิ่งดูดาย”

 

“มิอยากต้องกวนใจเหล่าชาวยุทธ์ อืม.. ข้าน้อยนึกออกแล้ว ช่วงขึ้นเขาเจ็ดยอด ข้าน้อยได้พบสุดยอดคัมภีร์ที่ซ่อนอยู่ในขอนไม้แห้งขณะหล่นใส่หัวข้าน้อย แต่ในคัมภีร์ระบุให้เปิดอ่านฝึกปรือเมื่อคราจำเป็น เดี่ยวจะนำมาให้ท่านผู้เฒ่าได้ทัศนา” โสทงที ก้าวเดินเข้าไปหยิบคัมภีร์ปรมัติที่ซุกซ่อนไว้อย่างมิดชิด เขาตัดสินใจเปิดอ่าน พลันบังเกิดแสงจ้าเจิดจรัสส่องพุ่งออกจากคัมภีร์ ไม่มีแม้กระบวนท่าร่ายรำ กระบวนท่าเพลงอาวุธ มีเพียงแต่ตัวอกัษร. จารึกไว้ว่า...
                               

                       ใครรัก       ใครชัง   ช่างเขาเถิด              อย่าเกิด   โทสะ       ปะทะเขา  

                       สงบ         สยบคิด  พินิจเรา                   ว่างเปล่า  คือกระบี่   ที่ซ่อนใจ

                       สุดผู้กล้า   หาใช่     ใช้กระบี่                   สุดวิธี      เคล็ดวิชา ใช่หาไหน

                       ยอดกระบี่ ไร้กระบี่   ไม่เป็นไร                  กระบี่ใจ    สยบภัย   ที่ใกล้ตัว



“อา....หรือเป็นปริศนาของคัมภีร์ แล้วข้าจะฝึกปรือได้เยี่ยงใด” โสทงที งุนงงต่อสิ่งที่เห็น

“ฮ่าๆๆๆ .. ที่แท้สุดยอดวิชาอยู่นี่เอง สมแล้วที่เป็นสุดยอดเคล็ดวิชา  สุดยอดมือกระบี่ คือมือกระบี่ที่ไร้กระบี่ คมกระบี่คือใจที่สงบ ใช้สยบความเคลื่อนไหว...ฮ่าๆๆๆๆ” เล่าพูนไท่ซือ กล่าวพลางพลิ้วกายเหินลอยฝ่าสายฝนและความเงียบงันทิ้งโสทงที ผู้คุ้มกฎแห่งหมู่บ้านบ่วงส่วยพงเพียวให้คิดตีปริศนาแห่งคัมภีร์...

ขออภัย..ที่เขียนได้แบบหยาบๆและไม่ทั่วถึงทุกตัวละคร มีเวลาเพียง 2 ชม. มีนัดกับช่างจะมาดูไม้ที่บ้าน ผิดพลาดล่วงเกินผู้ใดขออภัยมา ณ ที่นี้นะครับ..แป๊ะตั้มปึง

 

ขอบคุณภาพประกอบจาก

http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=firehawk2550&month=22-01-2010&gr...

ความเห็น

ล้ำลึก ล้ำลึก นับถือ นับถือ

สุดยอด ข้าน้อยขอคารวะหนึ่งจอก  :cute2:

--------

twitoon[at]gmail[dot]com

555 มันส์ชะมัดเจ๊กเลยครับพี่ตั้ม เอาอีกได้ป่าวครับกำลังอ่านมันๆ เลยจบซะแล้ว

:not-listening: :sigh: คัมภีร์ที่เปิดอ่านเป็นสุดยอดวิทยายุทธ  ผู้น้อยขอคารวะ  เป็นกำลังใจให้ท่านจอมยุทธโสทงที  

ตายละ..หลุดตัวละครเด็ดๆที่มีอัตลักษณ์น่าเอามาเป็นตัวเอกตั้งหลายคน..ขอโทษอย่างแรง เพราะความเร่งรีบ บางคนนะน่าให้บทแสบๆ..หลุดได้ไงก็ไม่รุ..
ดีใจครับที่ยังได้รับการต้อนรับ..ยังมีคนติดตามอ่านอยู่ หลังแขวนปากกาไปสักพักใหญ่ๆ

แสวงหาชีวิตที่สงบ..หลบลี้หนีความวุ่นวาย

ขอบคุณพี่ตั้มมากครับ สำหรับคัมภีร์ ความจริงใครจะรักจะชัง ผมไม่ได้สนใจตรงนั้นครับ ใครจะแย่งซีนอะไรผมไม่ได้เดือดร้อนครับ

แต่ที่เดือดร้อน มันเป็นการกระทำทีมีการวางแผน มีคนบงการ ซึ่งผมรับจุดนี้ไม่ได้มากกว่าครับ

ส่วนเรื่องทั้งหมดก็ส่งให้ คณะกรรมการเวบรับทราบแล้วครับ

ข้าน้อยมัวแต่หมกมุ่น  เอ๊ย..ไม่ใช่  หมกตัวฝึกวิทยายุทธวิชาตัวเบาสะบัดปลายพู่กันทาสีผนังบ้านอยู่  เลยไม่ค่อยได้เข้ามาพบปะแลกเปลี่ยนความคิดกับบรรดาพี่ ๆ น้อง ๆ ในแวดวงยุทธจักร  แต่ก็มีผู้ที่ส่งสารมาสอบถามสารทุกข์สุกดิบและเล่าเรื่องความวุ่นวายในหมู่บ้านบ่วงส่วยพงเพียวให้ได้คันหู  เอ๊ย...ระคายหูบ้าง  ..... ยิ่งมาอ่านเรื่องราวที่ท่านอาวุโสแป๊ะตั้มปึงได้เขียนมา  ทำให้ข้าน้อยจากเครียด ๆ มีรอยยิ้มขึ้นมาได้  ขอคารวะท่านด้วย 1 จอก (ไม่รู้มีคนคารวะท่านกี่จอกแล้ว  เดี๋ยวเมากลับสำนักไม่ถูก  ข้าน้อยเป็นห่วงจริงจริง)  อ้อ...คราวหน้าถ้าท่านจะเอารูปข้าน้อยที่ใส่ชุดสีฟ้า  ถือไม้หยก   มาประกอบเรื่องราวของท่าน  ช่วยขออนุญาตข้าน้อยก่อน  

มีความสุขกับการที่ได้ให้มากกว่าการที่ได้รับ

ฮั่นแนะ..นานๆมาทีมุกกระจายเลยนะ..กำลังมองหาบล็อคอวยพรในบ้านใหญ่อยู่เนี่ย ส่งให้ที่บ้านเล็กไปแล้ว ยังไม่ได้เอามาลงบ้านใหญ่เลย ของเล้กด้วย เมื่อเช้าเห็นแว๊บๆ แต่ไม่มีเวลาเขียน

แสวงหาชีวิตที่สงบ..หลบลี้หนีความวุ่นวาย

ขอคาราวะท่านอาจารย์ แป๊ะตั้มปึง

เมื่อมีสิ่งนี้ๆ เป็นปัจจัย สิ่งนี้ๆ จึงเกิดขึ้น

:admire:

ข้าน้อยเข้ามาด้วยความมึนงง หารู้ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบ้านของเรา เพราะมัวแต่เลี้ยงลูก มาทำงานก็ออกไปนอกสถานที่มาหลายวัน ก็เพิ่งมารู้วันนี้ว่ามีปัญหาเกิดขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร จะยังไงก็ตามข้าน้อยก็ยังหวังให้บ้านเราสงบสุขเช่นเดิม ขอส่งกำลังใจให้ท่านโสทงที และพี่น้องทุกท่าน และขอคารวะท่านพี่แป๊ะตั้มปึงด้วย แต่คารวะเฉย ๆ จะยก 1 จอกก็ไม่ได้เพราะข้อน้อยดื่มไม่เป็นเดี๋ยวกลับบ้านไม่ได้ Laughing

แบ่งปัน สร้างสรรค์ พอเพียง

 

หน้า