ภว ... ชาติ ... นี้ มีใครให้กำเนิด ?

หมวดหมู่ของบล็อก: 

     เช้าวันวาน (27 ธ.ค. 2557) ... หลังทำธุระส่วนตัวเสร็จ ... ส่วนตัวจริง จริ้ง ... ให้ฟ้าลั่นซีเอ้า ... เพราะแม้นจะอ้อนวอน ไหว้วาน ให้ใคร ๆ ช่วย ... ก็ย่อมได้เพียงอ้อนวอน ... แต่เขา ... ทำให้ ... ทำแทนเราไม่ได้ ... ! (ไม่เชื่อท่านลองดูซีเอ้า ...  ฮึ ๆ ๆ ...)

     มัวเพ้อเจ้อ อยู่นี่ ... ประเด็นที่จั่วหัวไว้ เห็นที่จะเป็นหมันซะมั่นแม่น (สำนวนยี่เก ไปป่ะ ?) ... อย่ากระนั้นเลย มาว่ากันให้ตรงประเด็นดีกว่า ... นะ ... นะ ?

     หลังเสร็จธุระที่ต้องทำด้วยตนเอง ลูก ๆ ก็เอ่ยชวน ไปทำธุระ... ที่ไม่ใช่ส่วนตัวละครานี้

     ด้วยอาการโรคหัวใจ กำเริบ ... ! ... คือใจง่าย ! ... ข้าพเจ้า แม้นจะพกลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ยินยอมเข้าสู่กิจกรรม ที่ลูก ๆ นำเสนอมา

     นั้นคือ ... การเป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปยัง ชุมชนแห่งหนึ่ง ที่ ‘คู้บอน’ ....

         ขณะนั่งไปบน ... เอ่ ... ? ... จะใช้ บุพบท ‘บน’  รึ ‘ใน’ ดีนะ ? ...

     เอ้า ... จะใช้คำไหนก็สุดแต่ท่าน เถอะ ... เพียงเข้าใจตรงกันว่า ‘ขณะนั่งรถ’ ไปกับครอบครัว ... ข้าพเจ้าเห็นปรากฏการณ์ เขี่ยหน้าจอเครื่องโทรศัพท์ ของสมาชิกร่วมพาหนะบางท่าน ซึ่งว่าไปแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับกาลปัจจุบัน ... การที่ไม่เจอภาพเช่นที่ว่า ตะหากซี ... “แปลก” ! เพราะภาพดังกล่าว พบเห็นได้แทบทุกสถาน  ไม่ว่า ในห้างสรรพสินค้า ... ร้านอาหาร ... ขณะเดินถนน / ข้ามสะพานลอย ... นักเรียน / นักศึกษา ขณะนั่งเรียน ... ฯลฯ. ... แม้กระทั่ง ผู้ที่นั่งรอพบแพทย์ในสถานพยาบาล ... ก็ไม่วาย เขี่ย ๆ จิก ๆ ... จึงกลายเป็นภาพปกติ ชินตา ในปัจจุบันไปแล้ว

         แต่อดคิดใกล้ ๆ ไม่ได้ ... ที่ว่าใกล้ ๆ ก็ตัวข้าพเจ้าเองนี่แหละ

     ‘แล้วพฤติกรรมเช่นนี้ ... เรามีไหมเอ่ย ?’ ... คือปุจฉาที่ข้าพเจ้าตั้งให้ก็บตัวเอง ... แล้ว ก็วิสัชนา แด่ตัวเองว่า

        ‘มีซี’ … ซึ่งข้าพเจ้ามั่นใจว่า เป็นคำตอบที่ ไม่มี Partial  ใด ๆ เพราะพฤติกรรมดั่งว่า ข้พเจ้ามีจริง ๆ ... แม้จะไม่ประพฤติในทุกสถานที่ แต่ มีในหลายรูปแบบ ที่เห็นชัด ๆ ก็ สองพฤติกรรม แหละ คือ

     หนึ่ง … ‘จิก’ นิ้วลงบนแป้นพิมพ์ เครื่อง PC.

     หนึ่ง … ‘เขี่ย’ แล้ว ‘จิก’ ไปบนหน้าจอเครื่องโทร ฯ เคลื่อนที่

            หลังถามและตอบ คำถามแรกของตัวเองจบลง คำถามที่สอง ก็ถูกป้อนเข้ามาใหม่

     “อาการ เขี่ย ๆ ... จิก ๆ นี่ มันเป็นพฤติกรรมของ ทวิชาติ ประเภท ทวิบาท มิใช่หรือ ? ... นี่ เราเป็น ไก่ป่า รึว่า นก ไปแล้ว รึไร ? ... หากไม่ใช่ ... แล้วเราทำทำไม ?

     แล้วก็ได้คำตอบแก่ตัวเอง ที่แม้จะแฝงความอายอยู่บ้าง แต่เป็นคำตอบที่ตรงไป ตรงมา ว่า

          “ก็ ‘ภวตัณหา’ เป็นปัจจัย ‘ชาติใหม่’ ที่อดเขี่ย อดจิก ไม่อยู่ จึงมีขึ้น”

     รถถึงปลายทาง ... คำถามสุดท้าย ผุดขึ้น พร้อม ๆ กับเปิดประตูก้าวลงจากรถ

              “แล้ว พ่อ – แม่ ... ของชาติที่ว่านี้ คืออะไรกัน ?”  ...

ปุจฉานี้ ... ยังไม่มี ‘วิสัชนา’ ให้กับตัวเองแต่ประการใด ... เพราะต้องปฏิสันฐานกับผู้ออกมาต้อนรับ

ความเห็น

ยังไม่มี ‘วิสัชนา’ ให้กับลุงพาโลเหมือนกันค่ะ

คุณลุงคะ ตัวอักษรเล็กไปนิดนึง วัยรุ่นมองไม่ค่อยชัดค่ะ ฮ่าๆ

สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้คุณลุง คุณป้า สุขภาพแข็งแรงค่ะLaughing

ขออภัย ที่ทำให้ปวดตา ...

    ลุงเลือกแบบดักษรไม่เป็น ... ทำได้แค่ เลือกขนาด และ สี ซึ่งในบล็อกนี้ ลุงเลือกขนาดอีกษร 14 อย่างที่เคยใช้มาแล้วหน่า ... ส่วนที่ Re. อยู่นี่ ขนาด 18 ครับ

    ไง ๆ รบกวนว่า ช่วยขยายจอก่อนอ่าน ได้ไหมเอ่ย ... เพราะหากเขียน บล็อก ด้วยขนาด 18 ดูจะใหญ่เกินไปป่ะ ... ขออนุญาตฟังข้เสนอแนะเพิ่มเติมอีกระยะนะครับ

    ขอบคุณมาก ๆ ที่แนะนำไปให้ทราบ

font นี้อ่านยากครับลุง  ไม่ทราบเหมือนกันว่าคนปัจจุบันทำไมถึง อยากรู้ อยากดู อยากเห็น ตลอดเวลาที่มีโอกาส ไม่รู้จักกาล ไม่ว่าเป็นงานบุญ งานสุข งานทุกข์ ไม่ค่อยสนเรื่องตัวเอง แต่อยากรู้เรื่องคนอื่นมากกว่าปัจจุบันที่เกิดรอบตัว ขณะเดินข้ามทางม้าลายก็ยังเห็น จิกๆ เขี่ยๆ อย่างที่ลุงว่าแหละครับ

 ดีใจที่ได้รับ สุขใจยิ่งกว่าที่ได้แบ่งปัน

รับทราบครับ ...

    แต่เป็นข้อจำกัด ข้อหนึ่งในการเขียนบล็อก ... หรืออาจเพราะผมใช้ไม่เป็นก็เป็นไปได้ ... จึงใคร่รับข้อแนะนำ เพื่อจะได้แก้ไขในโอกาสข้างหน้าครับ

    ขอบคุณมาก ๆ ครับ

สังคมก้มหน้า

พฤติกรรมนี้ก็ไม่ละเว้นกับเพื่อนๆของข้าพเจ้า

..โอกาสไม่ได้มีทุกวัน..

 

ของลุง เป็นทั้งครอบครัว ... ไม่เว้นแม้แต่ลุงเอง ถึงจะไม่ทุกโอกาส แต่ก็ทำมากอยู่ ฮึ ๆ ๆ ....

พยายามไม่อยู่ในสังคมก้มหน้า มันช่างน่ากลัว มีไปทั่วเกือบตลอดเวลา

   ใช่แล้ว ...

      ลุงจึงเขียน เพื่อจะประจานตัวลุงเอง ไงล่ะ ... นี่ก็ทำอีกแล้วไหมล่ะ ... ฮึ ๆ ๆ ๆ

 

ก้มหน้าก้มตาจิ้มกันเพลินนิ

หน้า