เดินตามหลังผู้ใหญ่...ไปไล่แย้

ไปจับแย้ โตคือแข้ เอิ้นว่า..แย้ 

คิดว่าแน่ ต่างร้องแว๊ !! เพราะแย้หาย 

มันกะผลุบ ปุ๊ปกะโผล่ โห!..เร็วไว 

กะปรี๊ดหายได้แต่มองนองน้ำตา 

วิ่งไล่แย้จนเกือบแย่เพราะแก่งั่ก 

แต่ที่ขยันกันเพราะอยากเมื่อปากว่า 

วิ่งตะหลุบตะครุบค่อมเหงื่อย้อมตา 

กว่าจะได้บักแย้มาขาแทบสั่น 

ต่างคนคิดต่างคนกรูกับเมนูแย้ 

คนนู้นแล่คนนี้ลาบเอาซาบซ่าน 

บ้างก็เผาบ้างเอามาย่างแซบทั้งจาน 

ตำเป็นแจ่วจิ้มผักหวานริมบ้านป่า 

ภาพส่วนข้างล่างต่อจากนี้ยืมเขามา

กลิ่นหอมเกรียมกระเทียมหน่อยซอยถี่ๆ 

ใส่มดแดง พริก ผักชี ขี้ปลาร้า 

เหยาะเกลือป่นคนชูรสหยดน้ำปลา 

ข้าวคั่วมาคนให้เข้ารสเท่าๆ กัน 

เด็ดผักกูด รูดผักติ้ว หิ้วยอดมะกอก 
สะเดา กระโดน ผักนอก กินเข้าไปใช้ได้ทั้งนั้น 
เด็ดผักจิ้มจ้ำข้าวนำแซบลำตามกัน 
กินข้าวบ้านรักษ์อาหารถิ่นอยู่ดีกินดี 

เรื่องของคน กินแย่ๆ.. ออกไปไล่แย้ 
เห็นแผ่นดินแม่ถูกรังแก ถูกรื้อไล่ที่ 
อยากร่ำไห้อาลัยป่าคุณค่าชีวี 
ที่บัดเดี๋ยวนี้ ดิ้นหัวซุกทุกข์ ทนจนยาก 

อยู่มานาน อยู่จนบ้านหายที่ดินหด 
ป่าทั้งป่ามลายหมดเพราะคนคดหนัก 
เห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ขายดินที่รัก 
ทิ้งขว้างฐานรากค่าวิถีหนีหน้าหาเงิน 

เรื่องของแย้ กำลังย่ำแย่สูญพ่อแม่พันธุ์ 
หมดพร้อมไทบ้าน หมดสิ้นรากเหง้าเหล่าก่อห่างเหิน 
หมดรูแย้อยู่ หมดสิ้นดิ้นสู้อดสูเหลือเกิน 
หลงลืมหมางเมินกำพืดติดดินชีวินจึงยาก 

คิดถึงตำแย้ รสชาติแย่ๆ ก่อเกิดแก่จิต 
คิดครุ่นครวญคิดด้วยใจด้วยจิตคิดถามย้ำหนัก 
เพราะแย้สูญพันธุ์ เพราะบ้านเสื่อมพัง เพราะคนห่างรัก 
เพราะบ้านร้างหนัก ลืมรากลืมเหง้า นี่สิ... เศร้ากว่า !!! 

กลับบ้านพ่อแม่.. 
ไปหาจับแย้ แน่จริงยิ่งกว่า 
ซึมซับสืบสาน วิถีไทบ้าน มรดกล้ำค่า 
กลับคืนบ้านป่า คืนชีวิตเรียบง่าย สุขแท้ในวิถี.. 

......... 

ภาพบางส่วนและคำกลอนยืมมาจาก

ไนล์ รอยเคียว 
ไร่ทวนลม สุรินทร์

สืบเนื่องจากวันนี้เข้าเวบมา....มาเห็นผู้ใหญ่โสพาไปไล่แย้ที่กุดชุม  ก็เลยอยากลงต่ออีกหน่อยให้สมบูรณ์ขึ้น เพราะวันก่อนก็เพิ่งไปไล่แย้มา ยังไม่คิดลงบล็อกเพราะกำลังยุ่ง ๆ อยู่  แต่เห็นผู้ใหญ่ลงก็น่าจะเอาสักหน่อย เดินตามหลังผู้ใหญ่...แย้ไม่กัด อิอิอิ

ก็คิด ๆ อยู่ ถ้าลงไปนี่นักอนุรักษ์จะเขม่นมั๊ยหนอ....ป้ายาจะค้อนขวับขวับ หรือเปล่า...

แต่นี่ก็เป็นวิถีชาวบ้าน เป็นวิถีการดำเนินชีวิตที่เป็น อยู่ คือ แบบนี้มาช้านาน  ลูกอีสานกันดารแท้  หาอยู่หากินตามธรรมชาติแหล่งอาศัย   หน้าฝนก็ไม่อดไม่อยาก ลงน้ำหาปลา เข้าป่าหาเห็ด  เก็บผัก

แต่พอหน้าแล้ง  แล้งจัด ๆ ต้นไม้ต้นหญ้าก็ไม่มีแม้แต่ใบจะบังเป็นร่มเงา  ชาวบ้านก็เข้าป่าหาแย้ กะปอม  แม้แต่งูยังโดนล่า  ไม่ว่างูอะไรเอาทั้งนั้น  อย่าให้เจอ ชะตาขาดแน่ (ไม่ชะตาคนก็งู 555)

แย้กับกะปอม...ตัวละ 10 บาท นะคะ  วันก่อนคนที่เก๋าจ้างให้มาเก็บไม้ที่ไร่บอกว่าไปได้มา 30 ตัว ขายหน้าบ้านข้างทาง ได้ตัวละ 10 บาท เขาเอาหมดเลย  คนหามาไม่ได้กินสักตัว  อย่างนี้ไม่เหลือให้อนุรักษ์หรอกค่ะ  

แวะมาเล่าสู่กันฟังนิดนึง....เผื่อมีคนคิดถึง  สวัสดีค่ะ