เมื่อวาน ตอนนั้น VS วันนี้ ตอนนี้

หมวดหมู่ของบล็อก: 

(เพิ่ม ... คัด ถอด ข้อความ เพื่อให้อ่านได้)

    เห็นจั่วหัวข้างบน ... ท่านคง ตงิด ๆ ว่า ... เฒ่าทารก เสียสติไปแล้วกระมัง ... จะเอา กาลเวลา มาต่อสู้กันกระนั้นหรือ ... ถ้าไม่บ้า จะทำได้ไง ... แม้เพียงคิด

       กรุณาใจร่ม ๆ ... ครับ ... อย่าเพิ่งตัดสิน  เด็ดขาด ใด ๆ ... จนกว่า จะได้อ่านจบ ... อ๊ะ ... เริ่มล่ะนะ

           “เมื่อวาน“ ...

  ไปเป็นเพื่อน ลูก หาซื้อของ ที่ห้างแห่งหนึ่ง ...

     ขณะ รอเขาทำธุระ ... ข้าพเจ้า ว่างงาน ... กลัวจะไปจุ้นจ้านเอากะใครโดยไม่ตั้งใจ ... จึง เถลไถล  เข้าร้านหนังสือ ... เป็นการสังหารเวลา ...

พลันสายตาเห็นหนังสือเล่มนี้

         เห็นจั่วหน้าปกไว้ .... ใกล้เคียงอารมณ์เรา ...

     ใจบอน ... สื่อให้ ... มือบอนตาม ... หยิบลงมาจากชั้น โดยไม่ได้ตั้งใจนัก ... ขอย้ำ ว่า “ไม่ได้ตั้งใจนัก”

     อาจเป็นเพราะ นับย้อนกลับไป กว่า 20 ปี มานี่ ... แม้ข้าพเจ้า จะยังชอบหนังสือ ... และถวิลหา เมื่อเห็นจั่วหน้าปก แปลก ๆ .... แต่มีน้อยครั้ง ... ที่ ข้าพเจ้าหยิบ “เล่มหนังสือ”  ขึ้นมาอ่าน อย่างตั้งใจ  ...

     หนังเล่ม ... เล็ก ... ใหญ่ ... หนา ... บาง .... จำนวนไม่น้อย ... ถูกข้าพเจ้า บริโภคเป็นอาหารว่าง มื้อกลางวัน ... สมัยเรียน ระดับ “ปวช.” ... “ปวส.”

       กระทั่ง ... เมื่อมีหน้าที่การงานแล้ว ก็เหอะ .... ยังบริโภคเป็นอาหารว่างอยู่ เนือง ๆ ... คล้ายเสพย์ติด ....

     ห้วงเวลา กว่า 20 ล่วงมานี้  อย่างที่บอก ... ข้าพเจ้ามีหนังสือเล่มใหม่ ให้อ่าน ... ในการอ่านหนังสือเล่มใหม่นี้ ... ข้าพเจ้า ... พบว่าตัวเองว่า  ... ข้าพเจ้าไม่ใช่ ... “นักพิสูจน์อักษร” ... หรือ “นักอ่าน” ... ที่ดี ... เพราะ ...

     อ่าน ... แล้ว เดือนที่ผ่านมา  ... สัปดาห์ที่ผ่านมา  ... เมื่อวานนี้ ... วันนี้ ... เมื่อชั่วโมงที่แล้ว ... เมื่อครู่นี่เอง ... แต่ ...

     ทุกครั้งที่ ข้าพเจ้าเปิดเข้าไปอ่านใหม่ ... มี ... หลาย ๆ ตัวอักษร ... หลาย ๆ วลี ... หลาย ๆ ประโยค ... บางครั้ง ก็ ... หลาย ๆ paragraph ... ที่ข้าพเจ้า อ่านข้ามไป ... จะโดยตั้งใจ เพราะ มี partial ... หรือ เพราะ หลงใหล ไร้สติก็ตาม ... นั่นคือเหตุ

     ทำให้ขาดเนื้อหาสาระ ... ที่ เป็นปัจจัยหนุน ให้วิถี ชีวิตหมุน ขับเคลื่อนขึ้นไปสู่คุณภาพ ... แต่ข้าพเจ้า ... ก็ไม่ย่อท้อที่จะเปิด อ่าน ... ทุก ๆ ครั้ง ที่ ... “สติสมบูรณ์” ...

     หนังมือเล่มที่ว่า ... กว้าง ศอก ... ยาว วา ... หนาคืบ ... เป็นหนังสือที่ใครอื่น เปิดอ่านไม่ได้ ... นอกจากเจ้าของ ... หากเจ้าของไม่เปิดออกอ่านเสียบ้าง ... เห็นที จะเสียของเปล่า ... แต่

         “ตอนนั้น”  ...

    เมื่อเล่มหนังสือที่นำภาพมาให้ดู ... อยู่ในมือ ... ก็ งอ กรีด           ดูข้างในแบบผ่านสายตา .... พลัน ... สีแปลกจากหน้าอื่น ๆ ... ผ่านตา แวบ ... หยุดกรีด ... เปิดย้อนไปดูอย่างตั้งใจ ...

     สิ่งที่ปรากฏ ... เป็นลายเขียน ของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ “พุทธทาส” ...

   “ตอนนั้น” ... อีกแล้ว ... ที่กิเลส อยากได้ ข้อเขียน นั้น มาไว้เป็น บทเรียน ... แบบฝึกหัด ... และ ที่สุด ... เป็นบททดสอบ ... “ของตัวเอง”

     ตัณหา ... ยิ่งใหญ่เสมอ ... สามารถปั่นใจให้ควักเงิน ... ซื้อหนังสือภายนอก เล่มนี้ไว้  ... ด้วยเพราะต้องการ อักษร เพียงหน้ากระดาษเดียว

         ได้มาแล้ว ... ก็อยากอวด ... (นี่ก็ตัณหา) ...

         วันนี้

     จึงถ่ายภาพ หน้าที่อยากได้ ... จะเอามาไว้อวด ...  นั่งลงหน้า คอมพ์ ฯ

         “ตอนนี้” ...

     ความ ลังเล ... ก่อตัวขึ้นรำไร ในห้วงคำนึง ... พร้อมคำถามที่ถามเอากะตัวเอง !

        ‘จะดีรึ ...  ต่อการที่ นำความอยากของตัวเอง ไปยัดเยียดให้คนอื่น  ... คนอื่น ...จะแปลเจตนา เราได้ใกล้เคียงไหม ... คิดแต่จะอวด ใคร ต่อใคร ถ่ายเดียว ... แล้ว ตัวเองล่ะ จะทำได้รึ’ ฯลฯ

     นี่ ... คืออารมณ์ ของ “วันนี้ ตอนนี่” ... ที่ผันแปร  แล้วต่อสู้กัน กับ ... อารมณ์ของ “วันนั้น ตอนนั้น ...

     คิดรอบแล้ว ... และมั่นใจว่าไม่มี partial ... หักลบกลบหนี้ ... ยัง เห็น “ได้ประโยชน์” ... มากกว่า ... “เสีย”

         จึง กระดิกนิ้ว ... จิ้ม .. ลงบนแป้นพิมพ์ ... ด้วยอารมณ์ ...

     “คาด” .... ว่า คงมีผู้คิดพ้องกับเรา ... และ นำไปสู่การปฏิบัติ ... เพื่อ เติมคุณค่าชีวิต  บ้างตามสมควร ... แต่ก็ ...

         “ไม่หวัง” ... ว่าทุกคน รวมถึงตัวข้าพเจ้าเอง ... จะปฏิบัติได้ ... ทั้ง “25 ข้อ” ....

นี่ คือ ... “25 ข้อ” ... ที่ว่า

 

ขออภัย ที่ปรับชัดภาพ ... ได้แค่นี้ ...

     จึงขออนุญาต ถอดความ เพื่ออ่าน ... ดังต่อไปนี้ :-

จงทำกับเพื่อนมนุษย์ โดยคิดว่า

         - เขาเป็นเพื่อน เกิด แก่ เจ็บ ตาย ของเรา

         - เขาเป็นเพื่อน เวียนว่าย อยู่ในวัฎฎสงสาร ด้วยกันกะเรา

         - เขาก็ตกอยู่ใต้อำนาจกิเลส เหมือนเรา ย่อมพลั้งเผลอไปบ้าง

         - เขาก็มี ราคะ โทสะ โมหะ ไม่น้อยไปกว่าเรา

         - เขาย่อมพลั้งเผลอบางคราว เหมือนเรา

         - เขาก็ ไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม เหมือนเรา ไม่รู้จักนิพพาน เหมือนเรา

         - เขาโง่ในบางอย่าง เหมือนที่เราเคยโง่

         - เขาก็ ตามใจตัวเอง ในบางอย่าง เหมือนที่เราเคยกระทำ

         - เขาก็ อยากดี เหมือนเรา ที่อยาก ดี – เด่น – ดัง

         - เขาก็ มักจะกอบโกย และ เอาเปรียบ เมื่อมีโอกาศ* เหมือนเรา

         - เขา มีสิทธิ ที่จะ บ้าดี – เมาดี – หลงดี – จมดี เหมือนเรา

         - เขา เป็นคนธรรมดา  ที่ยึดมั่น ถือมั่น อะไรต่าง ๆ เหมือนเรา

         - เขาไม่มี หน้า ที่ ที่จะเป็นทุกข์ หรือตายแทนเรา

         - เขาเป็น เพื่อนร่วมชาติ ร่วมศาสนา กะเรา

         - เขาก็ ทำอะไร ด้วยความคิดชั่วแล่น และผลุนผลัน เหมือนเรา

         - เขามี หน้าที่ รับผิดชอบ ต่อครอบครัวของเขา มิใช่ของเรา

         - เขามี สิทธิ ที่จะมีรสนิยม ตามพอใจของเขา

         - เขามี สิทธิ ที่จะเลือก (แม้ศาสนา) ตามพอใจของเขา

         - เขามี สิทธิ ที่จะใช้ สมบัติ สาธารณะ เท่ากันกับเรา

         - เขามี สิทธิ ที่จะเป็นโรคประสาท หรือเป็นบ้า เท่ากับเรา

         - เขามี สิทธิ ที่จะขอความช่วยเหลือ เห็นอกเห็นใจ จากเรา

         - เขามี สิทธิ ที่จะได้รับอภัย จากเรา ตามควรแก่กรณี.

         - เขามี สิทธิ ที่จะเป็นสังคมนิยม หรือ เสรีนิยม ตามใจเขา.

         - เขามี สิทธิ ที่จะเห็นแก่ตัว ก่อนเห็นแก่ผู้อื่น.

         - เขามี สิทธิ แห่งมนุษย์ชน เท่ากันกับเรา,  สำหรับจะอยู่ในโลก

                  ถ้าคิดกันอย่างนี้ จะไม่มีการ ขัดแย้ง ใด ๆ เกิดขึ้น

         พุทธทาส อินทปัญโญ

         โมกขพลาราม ไชยา

         22 พฤษภาคม 31

 

            * ถอดคำว่า โอกาส ตามที่ท่านบันทึกไว้

ความเห็น

ขอบคุณครับ  เรียกสติกลับมา  ปัญญา และความคิดก็เกิดการเปลี่ยนแปลง

 

     ด้วยความยินดีครับ

       คิดเอาเองครับ ว่าน่าจะมีปรโยชน์บ้าง ... เลยเอามาเล่าสู่กันฟัง

หน้า