...........ที่มา(๕)

ความกังวลใจลึกๆ จะกัดกร่อนอยู่ข้างในจนกลายเป็นความเครียดเสมอ เมื่อรู้ว่างานที่เป็นองค์ประกอบร่วมของงานหลัก เป็นงานที่ตัวเองไม่ถนัด หรือจะพูดให้ถูกต้องว่าไม่มีพื้นฐานใดๆ เลย

นึกย้อนไปในสมัยที่ทำงานประจำเกี่ยวกับระบบโสตทัศนูปกรณ์ งานที่ถนัดคืองานถ่ายภาพ มีกล้องเป็นของตนเอง…ในขณะที่หน่วยงานที่ผมทำอยู่ยังไม่มีอุปกรณ์มากพอที่จะดันให้งานเดินหน้าต่อไปได้

งานที่รับผิดชอบคงไม่พ้นงานถ่ายภาพ

โชคดีที่ผมชอบ,ถนัด และทำได้ดีเท่าที่มีความสามารถในขณะนั้น

หัวหน้างานของผมสอนให้ผมเริ่มงานอย่างอื่นเป็นการเพิ่มเติม นั่นคืองานตัดต่อวิดีโอด้วยเครื่องลิเนียร์(มือหมุนและแป้นคอนโทรลแบบแมนน่วล-นิ้วจิ้ม) พื้นฐานของการใช้เครื่องมืออย่างชำนาญนับได้ว่าสำคัญมากในการลดปัญหาอย่างแรกของการเริ่มงานในลำดับถัดไป หากแต่พื้นฐานของการลำดับภาพเคลื่อนไหวให้ลื่นไหลอย่างเป็นธรรมชาติ(ตามบท+ด้นสด+ปัญหาเฉพาะหน้าโดยมีเวลาไล่กวด)นั้นสำหรับผู้ที่ไม่ได้ร่ำเรียนมาจากสถาบันใดๆ สำคัญมากกว่าและยากกว่าการใช้เครื่องมือหลายเท่าตัว

นับเป็นโชคดีที่นอกเหนือจากได้เจ้านายดีแล้ว...ผมชอบดูหนัง ชอบฟังเพลงเกือบทุกแนว ช่วงนั้นผมสะสมเพลงแปลกๆ ซาวด์แปลกๆ ไว้ค่อนข้างมาก

ผมนำมันทั้งหลายมาประยุกต์ใช้ผ่านการทำงานและรอดพ้นมาได้หลายงาน

....กระทั่งยุคคอมพิวเตอร์เข้ามา

ระบบการลำดับภาพด้วยคอมพิวเตอร์(นอนลิเนียร์)เข้ามาแทนที่ระบบเก่า และเจ้านายผมก็ส่งผมไปอบรมการใช้งานมันจนคล่อง

ปัญหาต่อมาที่ผมต้องเจอคือองค์ประกอบร่วมของการทำงานที่ต้องใช้ทั้งโปรแกรมตัดต่อ กราฟฟิก ฯลฯ ร่วมกับการใช้องค์ประกอบทางศิลปะมาร้อยเรียงเข้าด้วยกันกลายเป็นงานหนึ่งชิ้น ใช้เวลาแค่ไม่กี่วินาที...แต่ใช้เวลาทำงานเป็นอาทิตย์

นอกเหนือจากการประชุมบท(สะคริปต์)ร่วมกับหน่วยงานอื่น ออกกองถ่าย ฯลฯ งานสุดท้ายก่อนออกอากาศหรือใช้งานเพื่อการนำเสนอ ต้องมากองป็นจุดสุดท้ายที่ผม....

ความเครียดแทบจะลงไปกองในเม็ดอัณฑะ!!

แต่ท้ายสุดก็ผ่านมาได้ ทุกฝ่ายพึงพอใจ ไม่มีใครสนใจว่าจะผ่านขั้นตอนหรือแลกกับอะไรมาบ้าง

รู้ไหม..? ถึงตอนนี้ผมออกมาใช้ชีวิต ทำงานบางอย่างที่ตัวเองถนัด ชอบ และคิดล่วงหน้าแล้วว่าหากได้ทำจะทำได้ แม้ไม่ได้ดีเท่ามืออาชีพ แต่หากไม่มีงานชิ้นแรก ก็จะไม่มีวันได้เริ่มงานชิ้นต่อไป หากยังย่ำอยู่ที่เก่าโดยไม่พัฒนาจะด้วยขีดจำกัดด้านไหนก็ถามแสดงว่าต้องเรียนรู้เพิ่มขึ้น

โดยเหตุผลส่วนตัว...เวลาในเรียนรู้สรรพวิชาในโลกนี้ผมยังเจียดไว้เยอะ ส่วนเวลาในการมีชีวิตใครจะรู้ว่าจะยาวนานแค่ไหน

ใช้เวลาเรียนรู้กับงานถัก งานซองหนัง ฯลฯ แม้จะไม่เรียบร้อยเท่ามืออาชีพแต่ผมก็พยายามอย่างที่สุดแล้วเท่าที่ภูมิมี เครื่องมือมี ณ ช่วงเวลานี้..(มิถุนายน ๒๕๕๓)

อย่างที่บอกครับ..เวลาในการเรียนรู้สรรพวิชาของโลกนี้สำหรับผม...ยังมีอีกยาวไกล

ไม่รู้เคยอ่านเจอที่ไหนว่าไว้ว่า ชีวิตคือการเรียนรู้ตลอดชีวิต

เริ่มจากเรียนรู้ว่าตัวเองทำอะไรได้แค่ไหนสำหรับ "บางคน" นับว่ายากกว่าการปอกกล้วยเข้าปากแล้วเคี้ยวกลืน

ครับ...บางคนที่ผมว่า - คือผมเอง

…………………………………………………………………………………………..