ไม่ต้องร้องไห้..ไม่มีประโยชน์..โอ..โอ้..โอ้ย...

หมวดหมู่ของบล็อก: 

ผมเพิ่งเป็นเจ้าของสวนนี้เมื่อปีกว่าๆนี่เอง ยางต้นน้อยๆกว่าขวบปีที่เป็นของเขา และอีกปีกว่าต่อมาที่อยู่ในไออุ่นสายตาของผม ด้วยสภาพเป็นพื้นที่ต่ำติดสายห้วยและมีน้ำท่วมขังในบางส่วนของที่ดิน ผมจึงมีแนวคิดที่จะทำเกษตรทฤษฎีใหม่ตั้งแต่แรกเห็น แต่เพราะความเสียดายและสงสารต้นยางน้อยๆ ผมจึงใจอ่อน(ขี้เกียจยกแม่น้ำทั้งห้าเพื่อให้ภริยาคล้อยตาม)

จึงปล่อยวางและรักษาดูแลต้นยาง(๒๕๑)มาตลอดหนึ่งปีกว่าๆที่ผ่านมา ด้วยสภาพตอนที่เห็น น้องๆต้นยางเหล่านี้แสนจะอดอยากและแคระเกร็ง ผมบอกภริยาแล้วว่า ท่าจะไม่ไหว เราน่าจะไถทิ้งสักส่วนหนึ่งหกไร่ แล้วยกร่องให้สูงขึ้นเพื่อปลูกอย่างอื่นแทน เช่นปาล์ม อะไรเหล่านี้ แต่เมื่อภริยาบอกว่า ช้าก่อนรอดูสักปี เป็นอย่างไรค่อยว่ากัน ผมก็ยอมเชื่อเธอโดยสงบและสำรวม..


และนี่คือสวนยางของผม(ไม่ใช่สิ...ภริยาผมตังหาก)จำนวนสิบสองไร่อยู่ติดกับบ้านญาติ แต่ห่างจากบ้านผมคนละอำเภอ(อ.นาบอน)ส่วนโฉนดอยู่ในที่ปลอดภัยดี ธกส.


ฝั่งที่เป็นเนินซ้ายมือครับ..ยังพอไหว


 


  ซีกที่อยู่ฝั่งขวามือ เริ่มออดๆแอดๆ......


. 


 ก็เหมือนกับสวนทั่วไปครับ...สารพัดกล้วย


......


 นี่ก็ต้นมะขาม(ผมอนุรักษ์)คนแถวนี้โค่นกันหมด(ต้องขอบคุณที่เจ้าของเก่าไม่โค่น)      


 และนี่คือชีวิตจริงของคำทำนาย ปีที่แล้วสองร้อยกว่าครับที่อยู่ในสภาพแบบนี้และผมก็ค่อยๆทะยอยทำอย่างในภาพนั้นหละครับ(แล้วก็พาปาล์มมาปลุกแทน เทนเนอรา)  


                                     


                        .   .     ...


                                                      นี่ก็เป็นรอบเมื่อเดือนสองเดือนที่แล้ว..


                   .    ..


            ตรงที่ตายทั้งลานก็ปลูกปาล์มครับ       ส่วนที่ตายน้อยๆห่างกันแค่ต้นสองต้นก็ปลูกต้นเทียมครับ


                             ..    .


                                    บริเวณข้างลำห้วยก็ทั้งไม้สัก ไม้เทียม กระท้อน...


                                                               .


                                         ก่อนกลับบ้านก็โค่นกล้วยมาเครือนึงครับ     .


                                                               


 แฟนผมกลับมาดูสวนยางแปลงนี้เมื่ออาทิตย์ก่อนโน้น...ร้องไห้ฮือๆอยู่พักโต เพราะผมไม่เคยบอกเธอเลยว่าผมค่อยๆทะยอยโค่นยางแล้วปลูกปาล์มมาพักหนึ่งแล้ว


 มันเหมือนสัจธรรม..ชีวิตที่ดีย่อมมาจากพื้นฐานที่ดีเป็นสำคัญ


ไม่ต้องร้องไห้หรือเสียใจ รั้งไว้ก็มีแต่จะเสียเวลา ไม่มีประโยชนอะไรที่จะทุ่มเทกับสิ่งที่เรารู้อยู่แล้วว่าสูญเปล่า


เมื่อให้โอกาสแล้ว เมื่อให้เวลาแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะต้องตัดใจจากต่อกัน...อย่างเข้าใจ


ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้...แต่ถึงเวลาของพี่...ที่จะเลือก...ตัดสินใจ...(เพิ่มอีกหน่อยว่า..พูดในขณะกำลังคุกเข่าขอโทษแฟนที่ไม่บอกเธอ...แฮๆๆๆ...)


 


(ปล)...ขอตัวไปอาบน้ำให้ลูกสาวแปบโตนะครับ....สองวันแล้วยังไม่ได้อ่านบร็อคใครเลย...(ไปใส่ปุ๋ยยาง)


เด่วมา...แง...

ความเห็น

ยายอิ๊ด มาทีหลัง พลาดไปได้ไงบล็อกนี้ ภาพก็ไม่เห็นอ่านแต่ตัวหนังสือ พอจับใจความได้ แต่ยายอิ๊ดหากเป็นแฟนนายมานี นี่ คงต้องทำใจสักพักเติบเลย เพราะเป็นคนไม่ชอบ ปาล์ม เลย ใครยอนพันพรือไม่ปลูก เด็ดขาด เพราะไม่ชอบ ประกอบกับไม่รัจักเอาเสียเลย ไม่รู้เรื่องก็ว่าได้ค่ะ แต่คนที่เขารู้จัก และมีทุนก็ทำของเขาไป ยายอิ๊ดจน ม้ายทุน ม้ายแรง คนไม่บาย ทำไหรลำบากค่ะ และตามที่เคยทำยางมา 600 ดีที่สุดค่ะ ความเห็นส่วนตัวนะคะ

#แตกต่าง.แต่.ไม่แตกแยก#

หน้า