เศร้าใจอย่างสุดซึ้ง

หมวดหมู่ของบล็อก: 
Keywords: 

    ผมเพิ่งจะเดินทางกลับถึง อำเภอนาหม่อม (จังหวัดสงขลา) เมื่อตะกี้นี้เองครับ  ขณะนี้เวลา 22.05 น.   กลับมาถึง ด้วยหัวใจแผ่วๆ  น้ำตาคลอๆ  เรื่องของเรื่องเกิดขึ้นเพราะ  ได้สัญญิงสัญญากับ นายบ้าน  ประธาน และ ยายอิ๊ดไว้อย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไปพบปะสมาชิก ที่สวนพฤษศาสตร์ภายหลังเสร็จภาระกิจงานที่ อำเภอ  สิเกา 


    ย้อนเวลากับไปเมื่อวันที่ 15  ตุลาคม ที่ผ่านมา(เมื่อวานนี้) ผมเดินทางไปจังหวัดตรัง  โดยมีน้องสาวเป็นสารถี และ มีบ่าวกล้า เป็นเด็กสะพายกระเป๋า  ซึ่งมีภาระกิจไปให้คำปรึกษางานด้านระบบความปลอดภัยที่โรงงานบีบน้ำมันปาล์มแห่งหนึ่งแถบอำเภอสิเกาติด  ในเช้าวันที่ 16 และตั้งใจว่าเย็นวันที่สิบหกจะได้พบปะสมาชิกที่สวนพฤษศาสตร์  กะช่อง   เราออกเดินทางจากสิเกาห้าโมงตรงเป๊ะครับ   ขับรถกระย่องกระแย่งแบบคนไปรู้ทางตัดไปทางอำเภอห้วยยอด  อ้อมเขาพระสุเมรุ ไปออกจังหวัดตรัง  แล้วไปหลงเขาวงกตอยู่ในตัวเมืองตรังอีกรอบก่อนจะหาทางออกไป  ไปถึงอำเภอนาโยงได้    พระเจ้าจ๊อดดดดดดด    เราไปถึงนาโยงตอนหนึ่งทุ่มสิบหน้านาที  รวมเวลาสองชั่วโมงสิบห้านาที  


    ไปพบสวนพฤษศาสตร์ แล้ว ดีใจมากๆๆ  ขับรถเข้าไปปั๊มเห็นไฟสว่างๆ ก็มั่นใจว่า ทีมสมาชิกแน่แล้ว  ครั้นเข้าไปถาม  เขาตอบว่าไม่ใช่ครับ  ผมเพิ่งมาพัก  แฮ่ๆๆๆๆ  คนงานครับ  ไม่ใช่ชาวบ้านสวน    เอ้าวนใหม่เข้าไปในแนวป่าครึ้มๆอีกรอบ  คราวนี้ พบบ้านพักเป็นแนว เข้าไปป๊าบบบบบบ  ถามดูเป็นบ้านพักพนักงานครับ  ไม่ใช่  ชาวบ้านสวน     โชคดีครับเขาใจดีบอกทางว่า  อ้อ  วันนี้ เห็นรถตู้สามคันใหญ่เข้ามา  ลองขับรถผ่านสะพานเข้าไปดูสิ    คราวนี้  ขับรถผ่านความมืดและป่าเปลี่ยวเข้าไปอีกราวกิโลเมตรเศษ  ไปพบบ้านพัก  ดีใจครับ  เห็นรถตู้  ครั้นเข้าไปถามไม่มีใครรู้ว่า  นายบ้านโสทรอยู่ใหน   เจ้าหน้าที่ชี้ไปที่อาคารในแนวป่าอีกฟากหนึ่งที่เห็นแสงสว่างแวบๆๆๆ   ขับรถวนผ่านคลองและน้ำตกตื้นๆไป  ดีใจมากครับคนนั่งกับเต็มเอี๊ยดดดด  ครั้นน้องสาวเข้าไปดู  กลายเป็น คณะเยาวชนเสียนี่   ใจเสียครับ  เอ......นายบ้านและคณะอยู่ใหนหว่า    


    หาไม่เจอ   ทำไงดี  นี่ก็สองทุ่มเข้าให้แล้ว  ตกลงกะน้องสาว  ทนเสี่ยงขับรถผ่าดงอันตราย  เขาพับผ้ากลับเถอะ  ท่าไม่ดีแล้ว   สุดท้าย  เรากระย่องกระแย่งขับรถผ่านเขาพันผ้ากลับหาดใหญ่ครับ    รถตามหลังเราเป็นขบวนเลยละครับ  ไม่มีใครกล้าแซง  เราขับแค่หกสิบ เจ็บสิบ ครับ  คันๆหลังๆคงด่ากันขรม  ไม่กล้าไปเร็วกว่านี้ 


    ย้อนกลับไปคืนวันที่สิบห้าครับ  ผมโทรหานายบ้านโส   นายบ้านบอกว่า  ที่สวนพฤษศาสตร์ไม่มีสัญญาณนะพี่  ให้เบอร์ผมไว้อีกเบอร์  แต่นึกไม่ถึงว่า  โทรไม่ติดเอาเลยจริงๆ   สัญญาณที่สวนพฤษศาสตร์เป็นศูนย์ครับ  โทรหาน้องแจ้วก็ไม่ติด  โทรหานายบ้านก็ไม่ติด   กรรมมมม  ก๊ำ  กรรรมมมมม   ไว้โอกาสหน้าเถิดพี่น้อง


    จึงขอโทษสมาชิกมาอย่างสุดซึ้ง  และ เสียใจจริงๆครับ


 


จาก  น้าณุ

ความเห็น

ถือเป็นเรื่องเล่าที่น่าตื่นเต้นมากสำหรับผม


ถ้าเป็นบ้านผมคนแปลกหน้ามาถามทางกลางคืนแบบนี้...เรียบร้อย..

เป็นเพียงแค่มดตะนอย ตัวจ้อยจิด  ทีพลัดติดกลางช่อ พอเพียงใหญ่

คือหนึ่งเสียงหนึ่งคิดเห็น ที่เป็นไป อาจถูกใจหรือไม่บ้าง ลองชั่งดู

  น่ากลัว กลางคืน  แปลกถิ่น แปลกที่

ปัญหาหลักคือสัญญาณโทรศัพท์ ผมให้เบอร์โทร พี่ไปเพราะคิดว่าน่าจะเป็นเบอร์ที่โทรติด แต่พอถึงที่พักกลับโทรไม่ติด

ตอนที่ยุ่งๆ กันอยู่ที่ที่พัก ก็นึกถึงพี่นะครับ แต่สุดวิสัยจริง

ต้องจอโทษพี่นุจริงๆ ครับ

  ไม่พรื่อ  เดี๋ยวหนหน้า หล่าวหนา  อีกอย่างช่วงนี้ ต้องไปตรังอีกหลายหนเหลย

เสียใจ  ยายอิ๊ดก็ถ้าน้าณุ  นั่งบ่น อยู่กับคนอื่นนิ ว่าติดต่อน้าณุไม่ได้ ไม่น่าเชื่อ  ยายอิ๊ดก็รอ  ร้อ รอ ต้นกล้า กับแม่ต้นกล้า อยากพบ อยากเจอ  ฮายย...นะ นี่เป็นบทเรียนในการนัดพบครั้งใหญ่เลย ในเรื่องของการสื่อสาร


แต่ไม่พรือหรอก น้าณุปลอดภัยก็หวางไปค่ะ

#แตกต่าง.แต่.ไม่แตกแยก#

น้าณุ  เลือกทางผิดเองแหละ  จริงๆน่าณุ มาจาก บริษัท พิทักษ์ปาล์ม เขตแดนระหว่างวังวิเศษกับคลอท่อม  แล้ว ตัดทางไปโด้  ที่ห้วยยอด  แล้ว  อ้อมหลบมา ตัวเมืองตรัง แล้วเข้านาโยง  ทำให้เสียเวลา  ถ้ามาทาง สิเกา กะ ตัดเข้าตรังเลย  แค่หวา  อีกอยาก น้องสาวน้าณุ ขับ  แบบปลอดภัย  แชร์  ๆ  กะ ถึงกะช่อง มืดตึ๊บพอดี   อีกอย่าง น้าณุ ก็ประมาท คิดว่า เข้าไปในพฤษศาสตร์แล้ว เจอเลย  เอาเข้าจริงๆ ไม่ใช่  ทางหลายแยกมาก ในป่าครึ้มๆ

คงมีโอกาสได้พบกันนะ


คืนนั้น ก็ได้แหลงๆกันแหละ ทุกคนกะรออยู่..นะ


พอมาถึงบ้านพี่แจ้ว เข้าแลในเน็ตบ้านพี่แจ้ว อ่านในบล็อก....พูดไม่ออกค่ะ Cry


ต้องมีสักวันค่ะ...

Laughingทำวันนี้ให้ดีที่สุด เวลาชีวิตน้อยลงทุกวัน

หน้า