บ้านเก่า กับความทรงจำที่ไม่เคยลืมกับผู้ชายคนนี้
เป็นครั้งสุดท้ายที่ก้อได้ใช้ชีวิตอยู่กับพ่อ ภาพต่างๆเหล่านี้ไม่สามารถหาถ่ายได้จากที่ใหนอีกแล้ว เป็นรูปภาพครั้งสุดท้ายจริงๆ
พ่อในวัยแปดสิบสี่ปี ใช้ชีวิตอยู่บนความพอเพียง ใส่ใจธรรมชาติ และสอนให้ก้อมองชีวิตทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา มีสติ มีธรรมะในการใช้ชีวิต พ่อซึ่งผ่านร้อนผ่านหนาวมานานแสนนาน หลายๆครั้งที่ก้อกลับบ้าน ก้อจะซื้อผลไม้เมืองหนาว ไปฝากพ่อ ให้พ่อได้ทาน ส่วนพ่อก็พยายามไปหาผลไม้ที่ก้อชอบทานตอนเด็กๆมาให้ก้อเหมือนกัน เช่น ลูกปุด ลูกตาเป็ดตาไก่ ลูกนมควาย พ่อไม่เคยลืมว่า ลูกเคยชอบทานอะไร
จำได้ว่า ก่อนนอนคืนนั้น พ่อถามว่า นานแค่ใหนแล้วนิ ที่นุ้ยไม่ได้กินยาร่วงคั่ว ก้อบอกว่า สิบกว่าปีแล้วพ่อเหอ ไม่พรือที่โน้นก็มียาร่วงอบขาย ซื้อกินบ่อยแหละ
ตอนเช้า เจ็ดโมงกว่า พ่อเดินหาไม้ที่กองไว้ไต้ถุนบ้านหลังเก่า มาก่อไฟ แล้วก็หิ้วถุงเมล็ดมะม่วงหิมพานต์ หรือบ้านเราเรียกว่า ยาร่วง ความรักของพ่อที่อยากมอบให้ลูก อยากทบทวนความทรงจำวัยเด็กให้กับลูกที่ห่างบ้านห่างเรือนไปอยู่แดนไกล ได้ลิ้มลองรสชาติของอร่อยเมื่อวัยเด็ก
ชายชราผู้ที่มีความรักเต็มเปี่ยมให้กับลูกๆ หลาน พ่อคั่วยาร่วงไป ก็ร้องเพลงบอกไป ก้อและน้องสาว พี่สาว ที่เดินทางมาจากกรุงเทพ ก็นั่งดื่มกาแฟกันไป พี่น้องๆก็มาชุมนุมกัน รอยยิ้มของพ่อช่างมีความสุขเหลือเกิน รอยยิ้มของชายชราที่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย รอยยิ้มของพ่อที่ก่อนหน้านี้ซักสองสามวัน นอนโอดโอยเพราะทนความเจ็บปวดของเชื้อมะเร็งที่ลามไปกัดกินกระดูกแทบไม่ไหว
แต่เช้าวันนี้ ผู้ชายคนนี้มีความสุขเหลือเกินที่ได้ทำสิ่งนี้ พ่อบอกกับหลานที่ยืนมองดูว่า ตอนที่พวกน้าก้อเด็กๆ พ่อเฒ่าคั่วยาร่วงให้กินอย่างนี้แหละ ไม่เคยซื้อกินเลย นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่พ่อเฒ่าจะคั่วยาร่วงให้กิน
แสงไฟที่ลามไปทั่วเม็ดยาร่วง สายตาหลายๆคู่ต่างจับจ้องราวกับว่า เป็นอาหารชั้นเลิศ
พี่สาวเข้ามารับหน้าที่ต่อจากพ่อ เมื่อยาร่วงสุก ก็เอาไปฝังทราย คลายร้อน ลูกหลานก็นั่งเรียงเป็นหน้าตับ เพื่อทุบหาเมล็ดข้างในกินกันอย่างสนุกสนาน ส่วนพ่อนั่งร้องเพลงบอกอยู่ที่ระเบียงบ้านหลังใหม่
ถ่ายภาพเสร็จ ก้อไปนั่งอยู่ใกล้ๆกับพ่อเพื่อให้พ่อชมภาพที่ถ่ายในครั้งนี้ พ่อบอกว่า ภาพที่นุ้ยถ่ายครั้งนี้จะเป็นการบันทึกประวัติศาสตร์ จะหาถ่ายแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปจะมีแค่ความทรงจำ กับรูปถ่ายพวกนี้
คำพูดของพ่อเป็นความจริง หนึ่งเดือนต่อมาพ่อเสียด้วยโรคมะเร็ง บ้านหลังเก่าที่มีอายุยาวนานกว่าสามสิบปี ก็โดนรื้อออก บริเวณที่เห็น ก็เปลี่ยนมาเป็นแปลงผักสวนครัว ทุกอย่างเป็นความทรงจำที่จะยังคงอยู่ตลอดไป
- บล็อกของ M Browne
- อ่าน 8640 ครั้ง
ความเห็น
KASETMCOT
23 ตุลาคม, 2010 - 01:17
Permalink
น้องมนฑา
พ่อคือผู้ที่มีแต่ให้ครับผมก็พ่อหนีไปนานแล้วเหมือนกัน เห็นยาร่วงหม๊อกผมข้องใจแม่แปล๊บเพราะแม่ก็แก่แล้วชอบหาของกินให้ผมประจำเวลาหลบเริน
M Browne
23 ตุลาคม, 2010 - 02:21
Permalink
ปีที่แล้วก่อนพ่อตาย
ปีที่แล้วก่อนพ่อตาย ก้อหลบบ้านสี่หน พ่อหาของกินทุกหน ของสวนเพื่อนมั้ง สวนเองมั้ง เก็บมาเพ ให้ลูกได้กิน
ในสายตาพ่อแม่ ลูกเติบใหญ่แค่ใหนก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่วันยังค่ำ แต่วันที่ถ่ายรูปนี้ พ่อแกบายใจหนัดนิ ลูกๆอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
ป้าตู้_ตะวัน
23 ตุลาคม, 2010 - 02:42
Permalink
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ.. แต
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ..
แต่ถึงอย่างไรความทรงจำที่อบอุ่นคงอยู่กับคุณตลอดไป..ขอให้มีวันใหม่ที่ดีทุกวันนะคะ...
ตะวันลาลับกับขอบฟ้าไกล แล้วเริ่มต้นใหม่กับขอบฟ้ากว้าง ทุกชีวิตก้าวเดินบนหนทาง ที่ตนได้วาดวางอย่างตั้งใจ
M Browne
23 ตุลาคม, 2010 - 04:05
Permalink
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณค่ะ ก้อว่าภาพชุดนี้ไม่โก้หรู แต่มีความหมายสำหรับก้อเหลือเกิน ก้อชอบถ่ายรูป
ภาพถ่ายเซ็ตนี้เป็นเซ็ตสุดท้าย ก่อนถ่ายรูปงานศพ
ดาวเรือง
23 ตุลาคม, 2010 - 03:48
Permalink
อ่านแล้วซาบซึ้งมากค่ะ
อ่านไปน้ำตาก็คลอไป เสียใจด้วยนะคะ ดิฉันก็เพิ่งเสียคุณแม่ไปเมื่อตอนไปไทย 4 เดือนได้แล้วค่ะ เข้าใจถึงความเสียใจที่เรามีให้กับบุพการี ความรู้สึกเศร้าสูญเสีย.....
M Browne
23 ตุลาคม, 2010 - 04:07
Permalink
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณค่ะ เกิดแก่เจ็บตายเป็นของธรรดาค่ะ ภาพบางอย่างสะท้อนความรักความผูกพันของครอบครัว
บางครั้งก้อดูรูปแล้วแอบเสียใจที่เราใช้เวลาอยู่กับพ่อน้อยมาก แต่ก้อโทรคุยกับพ่อทุกวัน
ต่อขวัญคืน
23 ตุลาคม, 2010 - 04:05
Permalink
ยาใจ...ของลูก
พ่อแม่ไม่อยู่แล้วทั้งคู่ค่ะ เคยอ่านเจอข้อความชอบมากขอถือโอกาสนำแบ่งปันค่ะ
พ่อคิดว่าความเจริญของลูกนั่นแหละคือความเจริญของพ่อ แม้ว่าพ่อจะไม่ได้อยู่ร่วมก็ตาม พ่อจะนอนตาหลับพ่อจะหลับเป็นสุข ถ้าลูกเจริญอย่างที่พ่อนึก.
ครอบครัวน้องก้อโชคดีที่พ่อได้เห็นความเจริญ และความกลมเกลียวของลูกๆให้ได้ชื่นใจ.
M Browne
23 ตุลาคม, 2010 - 04:12
Permalink
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณค่ะ ก้อคิดถึงพ่อทุกวัน คิดถึงวันเก่า คิดถึงคำสอน ทำให้เราไม่ลืมตัวค่ะ
เซพ
23 ตุลาคม, 2010 - 04:51
Permalink
ซึ้งใจ
เสียใจด้วยนะครับและเข้าใจดี พ่อของผมก็ไม่อยู่แล้วจากไปนานแล้วคนอยู่ต่อก็อยู่อย่างมีความสุขเพื่อคนที่จากไปให้ได้รับและหลับสบาย...
อ่านแล้วซึ้งใจมากครับ ภาพสุดท้ายของผมไม่มีให้เก็บไว้น่าเสียด้าย แต่มีภาพทรงจำที่ดีตลอดมาไม่เคยลืมเลย.....
น้ำหวาน
23 ตุลาคม, 2010 - 05:30
Permalink
คุณก้อ
อ่านแล้วก็อดคิดถึงพ่อไม่ได้เหมือนกันค่ะ หวานก็ไม่มีพ่อมาเกือบ2ปีแล้ว
หวานก็มีความทรงจำดีๆเกี่ยวกับพ่อมากมายเช่นกันค่ะ..........
พ่อสอนไว้ให้พูดจาเพราะๆ เมื่อเราพูดเพราะใครๆก็อยากคุยด้วย
สอนให้อย่าเล่นการพนัน อย่าดื่มเหล้า อย่าเที่ยวกลางคืน เยอะแยะข้อห้ามของท่าน
เพิ่งรู้ตอนโตนี่เองว่าข้อห้ามของท่านดีกับตัวเราแค่ไหน คิดถึงพ่อจัง
หน้า