บ้านเก่า กับความทรงจำที่ไม่เคยลืมกับผู้ชายคนนี้

เป็นครั้งสุดท้ายที่ก้อได้ใช้ชีวิตอยู่กับพ่อ ภาพต่างๆเหล่านี้ไม่สามารถหาถ่ายได้จากที่ใหนอีกแล้ว เป็นรูปภาพครั้งสุดท้ายจริงๆ 

พ่อในวัยแปดสิบสี่ปี  ใช้ชีวิตอยู่บนความพอเพียง ใส่ใจธรรมชาติ และสอนให้ก้อมองชีวิตทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา  มีสติ มีธรรมะในการใช้ชีวิต  พ่อซึ่งผ่านร้อนผ่านหนาวมานานแสนนาน หลายๆครั้งที่ก้อกลับบ้าน ก้อจะซื้อผลไม้เมืองหนาว ไปฝากพ่อ ให้พ่อได้ทาน ส่วนพ่อก็พยายามไปหาผลไม้ที่ก้อชอบทานตอนเด็กๆมาให้ก้อเหมือนกัน  เช่น  ลูกปุด ลูกตาเป็ดตาไก่  ลูกนมควาย   พ่อไม่เคยลืมว่า  ลูกเคยชอบทานอะไร

จำได้ว่า ก่อนนอนคืนนั้น พ่อถามว่า นานแค่ใหนแล้วนิ ที่นุ้ยไม่ได้กินยาร่วงคั่ว    ก้อบอกว่า  สิบกว่าปีแล้วพ่อเหอ  ไม่พรือที่โน้นก็มียาร่วงอบขาย ซื้อกินบ่อยแหละ

ตอนเช้า เจ็ดโมงกว่า  พ่อเดินหาไม้ที่กองไว้ไต้ถุนบ้านหลังเก่า  มาก่อไฟ  แล้วก็หิ้วถุงเมล็ดมะม่วงหิมพานต์ หรือบ้านเราเรียกว่า ยาร่วง    ความรักของพ่อที่อยากมอบให้ลูก  อยากทบทวนความทรงจำวัยเด็กให้กับลูกที่ห่างบ้านห่างเรือนไปอยู่แดนไกล ได้ลิ้มลองรสชาติของอร่อยเมื่อวัยเด็ก 

ชายชราผู้ที่มีความรักเต็มเปี่ยมให้กับลูกๆ หลาน  พ่อคั่วยาร่วงไป ก็ร้องเพลงบอกไป  ก้อและน้องสาว พี่สาว ที่เดินทางมาจากกรุงเทพ ก็นั่งดื่มกาแฟกันไป  พี่น้องๆก็มาชุมนุมกัน  รอยยิ้มของพ่อช่างมีความสุขเหลือเกิน  รอยยิ้มของชายชราที่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย  รอยยิ้มของพ่อที่ก่อนหน้านี้ซักสองสามวัน นอนโอดโอยเพราะทนความเจ็บปวดของเชื้อมะเร็งที่ลามไปกัดกินกระดูกแทบไม่ไหว

แต่เช้าวันนี้ ผู้ชายคนนี้มีความสุขเหลือเกินที่ได้ทำสิ่งนี้   พ่อบอกกับหลานที่ยืนมองดูว่า  ตอนที่พวกน้าก้อเด็กๆ  พ่อเฒ่าคั่วยาร่วงให้กินอย่างนี้แหละ ไม่เคยซื้อกินเลย นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่พ่อเฒ่าจะคั่วยาร่วงให้กิน 

แสงไฟที่ลามไปทั่วเม็ดยาร่วง   สายตาหลายๆคู่ต่างจับจ้องราวกับว่า เป็นอาหารชั้นเลิศ

พี่สาวเข้ามารับหน้าที่ต่อจากพ่อ  เมื่อยาร่วงสุก ก็เอาไปฝังทราย คลายร้อน  ลูกหลานก็นั่งเรียงเป็นหน้าตับ เพื่อทุบหาเมล็ดข้างในกินกันอย่างสนุกสนาน  ส่วนพ่อนั่งร้องเพลงบอกอยู่ที่ระเบียงบ้านหลังใหม่ 

ถ่ายภาพเสร็จ  ก้อไปนั่งอยู่ใกล้ๆกับพ่อเพื่อให้พ่อชมภาพที่ถ่ายในครั้งนี้  พ่อบอกว่า ภาพที่นุ้ยถ่ายครั้งนี้จะเป็นการบันทึกประวัติศาสตร์  จะหาถ่ายแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว  ต่อไปจะมีแค่ความทรงจำ กับรูปถ่ายพวกนี้

คำพูดของพ่อเป็นความจริง  หนึ่งเดือนต่อมาพ่อเสียด้วยโรคมะเร็ง  บ้านหลังเก่าที่มีอายุยาวนานกว่าสามสิบปี ก็โดนรื้อออก บริเวณที่เห็น ก็เปลี่ยนมาเป็นแปลงผักสวนครัว  ทุกอย่างเป็นความทรงจำที่จะยังคงอยู่ตลอดไป