แค่นี้ก็ผิดด้วย

หมวดหมู่ของบล็อก: 

มีเพื่อนๆหลายคนพูดกระทบบ่อยๆเรื่องขี้เกลือหรือความเค็มของดิฉัน เนื่องจากความไม่เข้าใจในวิถีชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เค้าชอบชีวิตอีกแบบหนึ่ง ส่วนดิฉันชอบแบบหนึ่ง พวกเค้ามีความสุขตื่นเต้นกับกระเป๋า เสื้อผ้า รองเท้าแบรนด์เนมซึ่งเค้าบอกว่ามีความสุขกับมัน ดิฉันเองก็เข้าใจ แต่สำหรับดิฉันกับตื่นเต้นกับดอกไม้ พืชผักที่ดิฉันปลูกเองแล้วมีความสุขกับมันพวกเขากับรับไม่ได้ ทำไมละมันก็สุขเหมือนกันไม่ใช่เหรอ กลายเป็นความเค็มเพราะไม่ดื่มเหล้า(แพ้)ม่สูบบุหรี่(เพราะเห็นพ่อสูบแล้วไอหนัก)ไม่ซื้อของแพงจนต้องเป็นหนี้สิน(เพราะไม่มีปัญญาจ่ายคืน) เพราะคิดแค่ว่ากระเป๋ามีไว้ใส่ของ เสื้อผ้า รองเท้ามีไว้ใส่จะยี่ห่ออะไรไม่สำคัญขอแค่ถูกใจก็ใส่ได้แล้วนี้ใช่รึเปล่าค่ะLaughing


                                                   

ความเห็น

อย่าไปคิดมาก  เมื่อก่อนก็เป็นแบบนั้น  

เห็นคนอื่นซื้อทองให้แม่ใส่ เราก็อยากซื้อให้แม่ใส่บ้าง

ดิ้นรนหาเงินมาซื้อ  พอซื้อให้แม่ได้ แม่บอกว่า

ซื้อมาให้แม่ทำไม  รู้หรือเปล่าว่ามันทำให้แม่เป็นทุกข์

ต้องเอามาใส่อวดเค้า ถ้าเส้นเล็กกว่าเค้าก็อายเค้า

ถ้าเส้นใหญ่กว่าเค้าก็กลัวคนมาปล้นมาหลอกเอา

ถ้าลูกหาเงินได้เก็บเอาไว้ให้ได้เยอะ ๆ

แล้วเอามาให้แม่ซื้อที่ไว้ปลูกผักปลูกข้าว

มันยังมีประโยชน์มากกว่าที่จะเอาเงินมาซื้อไอ้ก้อนหินมาให้แม่แขวนคอ

เพราะงั้นให้มองมุมกลับแบบที่แม่ของติ๊กมอง แล้วจะมีความสุขกับมันค่ะ

เรายืนอยู่ได้ด้วยตัวเราเองค่ะ ไม่ใช่เพราะคนอื่น

อ่านแล้วเข้าใจเลย เพราะบางครั้งก็คิดถึงตัวเอง ว่าเป็นเหมือนกันเห็นต้นไม้ออกดอก ออกลูก แล้วมีความสุข


มีผู้ที่เคารพนับถือ เคยบอกว่า


คนรวย อยู่อย่างรวย ไม่มีวันรวย


คนจน อยู่อย่าจน จะไม่มีวันจน


ทุกวันนี้ ก็ทำตัวแบบ จน ๆ จะได้ไม่จนจริง

Winkนักบัญชีอยากปลูกผัก

หน้า