เรายังมีชีวิต และยังใฝ่ฝันอยู่

ถ้าย้อนเวลากลับมาได้กบอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง มีความรู้สึกมีความสุขไม่ต้องทุกข์ร้อนอะไร รับภาระอะไร รู้แต่ว่าเรามีหน้าที่ทำอะไรเท่านั้นเอง แววตาของเด็กบ่งบอกถึงความหวังถึงอนาคตข้างหน้าที่สวยงาม

ตาแป๋วแหว๋วมากเลยค่ะ  น้องสาวคนแรกก็ยิ้มสวยมาก  ทำอย่างไรก็ไม่มีวันกลับไปอยู่ในวัยเยาว์ได้อีก  เอาอดีตคืนมาแก้ไขใหม่ก็ไม่ได้เช่นกัน  ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอแล้ว

เด็กๆเหมือนผ้าขาวจริงๆ  ถ้าเขาได้รับการอบรมที่ดี

ได้รับความรักความเมตตาจากผู้ใกล้ชิดรอบข้าง เขาก็จะเป็น

บุคคลากรที่มีคุณภาพได้ในอนาคต  ที่วัดป่าสุคะโต ชัยภูมิ

ท่านพระอาจารย์ไพศาล  วิสาโล ท่านมีแนวคิดที่ดีมากๆ

การไปเข้าค่ายที่นี่ถือว่าเป็นกำไรชีวิตของเด็กๆอย่างแท้จริงเลยค่ะ

แววตาของเด็กๆ    คนหลายคน  อาจคิดว่า  สอนง่ายๆ  แต่เอาเข้าจริงๆไม่ง่าย  คนเป็นครูจะรู้ดี  ตอนนี้  สื่ออยู่รอบทิศทาง  เวลาเราสอน เด็กแค่ฟัง  แต่ทำตามแนวทางของเรา  ไม่ถึง5% นอกนั้นก็ไปตามสื่อเร้า  

ขอเป็นกำลังใจให้  และขอให้เด็กเติบโตขึ้นมาเป็นพลเมืองดีของประเทศชาติ

เด็กคืออนาคตของชาติ น่าสงสารเด็กกำพร้าเหล่านี้นะค่ะ แต่ก้ยังดีที่ประเทศไทยเรา มีหน่วยงานองค์กรต่างๆให้ความสำคัญมากกว่าเมื่อก่อน ถ้าเปรียบเทียบกับประเทศเอเชียอื่นๆ หรือประเทศเพื่อนบ้านเรา เด็กไทยกำพร้าเหล่านี้โชคดีมาก

อ๊อดเคยเดินทางไปเยี่ยมชมโรงเรียนแห่งนึงที่.....(ไม่ขอเอ่ยชื่อประเทศนะค่ะ) เป็นเด็กกำพร้าทั้งโรงเรียนเลย มีนักเรียนทั้งหมด 300 คน มีครูอยู่แค่ 5 คนเองค่ะ และส่วนใหญ่เป็นเด็กผู้หญิง เด็กผู้ชายก็มี แต่ไม่มาก เพราะเขาเชื่อว่าลูกผู้ชายจะกอบกู้ฐานะทางบ้านได้ดีกว่าลูกผู้หญิง ถ้าตอนที่ตั้งท้องหากไปอัลตร้าซาวร์ดู(ขออภัยค่ะหากสะกดผิด) รู้ว่าเป็นลูกผู้หญิงก็จะทำแท้งทันที หรือว่าไม่มีเงินทำแท้ง เมื่อคลอดออกมาก็จะเอาไปปล่อยทิ้ง ทางรัฐบาลเลยเก็บเด็กเหล่านั้นมาไว้ที่โรงเรียนแห่งนี้ ทางโรงเรียนได้รับเงินบริจาคช่วยเหลือจากรัฐบาลอเมริกาส่งเงินไปช่วย ปีนึงหลายล้านดอลล่าร์ค่ะ (เงินภาษีคนทำงานทั้งนั้นเลย) แต่เด็กเหล่านั้นที่เติบโตในสถานที่แคบๆ กลับเรียนเก่งกว่าพวกลูกคนรวยที่พ่อแม่เสียเงินส่งลูกไปเรียนโรงเรียนแพงๆซะอีกค่ะ ตอนอ๊อดกับแฟนและเยี่ยม เขาต้อนรับดีมากเลยค่ะ เด็กๆทุกคนน่ารักมาก พูดภาษาอังกฤษเก่งกันทุกคน ยิ่งกว่าพวกที่ไปเรียนโรงเรียนนานาชาติซะอีก แฟนอ๊อดเป็นฝรั่งเขายังตะลึงเลยค่ะ ว่าทำไมภาษาเก่งอย่างงี้ ทั้งๆที่อาจารย์มีแค่ 5 คน ดูแลกันยังไงทั่วถึง การพูดและสำเนียงภาษาอังกฤษเหมือนเรียนที่อเมกาเลย เด็กๆที่นั่นสื่อสารกับทีมงานทุกคนที่ไปแบบไม่มีเขิลอายเลยค่ะ น่าทึ่งมากๆค่ะพี่หยอย

ขอบคุณนะค่ะที่แบ่งปัน