.........ที่มา 33 อย่างมีความสุข.........

หมวดหมู่ของบล็อก: 

 

วันนี้มีญาติข้างบ้านนำของกินมาฝากคนแก่ที่บ้าน เป็นก๋วยเตี๋ยวน้ำ คนแก่กินอิ่มหนำ ผมนั่งทำงานในโรงตีมีดชั่วคราวข้างบ้าน

ญาติคนนั้นแวะเข้าไปทักทายผมถามไถ่ถึงงานที่ผมทำว่าผมทำงานอย่างนี้ทุกวันเลยหรือ


ผมตอบว่า...ผมทำแบบนี้ และมากกว่านี้ทุกวัน นอกเหนือจากการออกไปทำกิจกรรมอื่นเช่นเลี้ยงม้า ดูแลแปลงผัก ถางสวนบ้าง ปั่นจักรยานเที่ยวบ้าง ออกไปส่งของให้ลูกค้าบ้าง โดยรวมแล้วผมทำงานทุกวัน


แต่แล้วก็คิดทบทวนสาระตะว่าเอ..เราทำงานหนักไปหรือไม่อย่างไร


ท้ายที่สุดก็ได้รับคำตอบเองว่า เปล่าเลย...


ผมทำงานอย่างมีความสุขต่างหาก


การทำงานอย่างมีความสุข โดยได้ทำงานที่ชอบที่รัก และได้ผลตอบแทนเลี้ยงชีพตามสมควร ไม่นับเป็นงานหนักอันไม่พึงประสงค์


หลายครั้งผมถามเพื่อน ทั้งที่ผ่านระบบการศึกษาค่อนข้างดี และที่เรียนจบแค่ประถมหรือมัธยมต้น หลายคนตอบคำถามอย่างครุ่นคิด และไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาทำเป็นอาชีพนั้น (นอกเหนือจากภาระ ความรับผิดชอบ และการยังชีพรายวัน รายเดือน รายปี )เพื่อความสุขจริงๆ หรือการสร้างโอกาสเพื่อทำในสิ่งที่รักและชอบในวัยเด็กเท่านั้น


คำถามนี้ถามง่าย แต่ตอบยาก ไม่ใช่แกล้งให้เพื่อนเข้าตาจนด้วยการเยาะเย้ยไยไพให้เสียอารมณ์ แต่ผมชอบดูแววตาของเพื่อนเวลาครุ่นคิดบางอย่าง ดูมีเรื่องราวซับซ้อนอยู่ในแววตานั้น


ชวนให้สืบค้นต่อจากนั้น


แน่หละ ผมไม่ได้ตามเกาะติดชีวิตใครต่อใครหรอก แค่คิดเล่นๆ

 


 

ถัดจากนั้นเพื่อนเก่าในที่ทำงานในเมืองกรุงโทรมาหา บอกเล่าเรื่องราวของตัวเองในช่วงเวลาที่เราไม่ได้ติดต่อกัน

เรื่อวของเขาและครอบครัวเพื่อนผมคนนี้น่าสนใจ จนผมต้องตามไปถึงบ้านเพื่อนริมคลองชักพระ ครอบคัวของเขาคือคนรุ่นเก่าที่ทำงานช่างหล่อในบ้านช่างหล่อในยุคโน้น กระทั่งย้ายถิ่นไปทำงานในซอยจรัลสนิทวงศ์ ลึกสุดซอย ติดคลอง

 

บ้านเขายังคงประกอบอาชีพเดิมคือช่างหล่อพระ และเครื่องทองเหลืองหลากชนิด แสงเงา และงานศิลป์แบบเก่าทำให้ผมในช่วงวัยหนุ่ม เพิ่งหัดถ่ายภาพและเขียนเรื่องเห็นแล้วหายใจติดขัด ตื่นเต้น อัศจรรย์ แปลก น่าทึ่ง ฯลฯ

เรื่องราวที่นั่นผมเอามาเขียนลงใน Exposure หรือ Phototech ไม่แน่ใจ...นานเกินไปจนเลือนๆ 


วันนี้เขาเล่าว่าบ้านเขาและบรรดาญาติๆ ที่ทำอาชีพนี้ ถูกเวรคืนเพื่อทำถนนจากสามแยกไฟฉาย กลายเป็นสี่แยกไฟฉาย ถนนตัดตรงเข้าไปผ่านร่องสวนผลไม้ ข้ามคลอง เพื่อนเชื่อมแผ่นดินอีกฝั่ง?


ครอบครัวออกไปซื้อที่แถวริมแม่น้ำสุพรรณเพื่อประกอบอาชีพเดิม เขาแยกตัวออกจากบ้าน โดยไม่นึกรักชอบวิชาด้านนี้ น้องสาวสองคนรับช่วงต่อ ญาติคนอื่นๆ กระจัดกระจาย แต่ยังคงยึดอาชีพเดิม หากมีการหล่อพระประธานของวัดต่างๆ ในต่างจัดหวัดก็จะไปตั้งเตาหลอมที่วัด และมีการรวมญาติมาช่วยงานกันในแต่ละงานไป


เขาบอกว่า ชีวิตหลังจากการขับรถไฟฟ้าBTS และลาออกแล้วคงได้ทำงานที่รักที่ชอบสักที

 

ใช่ครับ...ผมไม่ได้ถามเพื่อนคนนี้เหมือนคนอื่นๆ แต่เขาเล่าของเขาเอง แต่น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวัง และความสุขเจือปน

 

ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงได้อิจฉา 

ตอนนี้ผมให้โอกาสนั้นแก่คุณ


 ..........................................................

 

 

 

ความเห็น

ขอบคุณ

กับสิ่งที่ทำอยู่ ใครจะตอบได้นอกจากเราเอง..............:embarrassed:

 

 

msn:lekonshore@hotmail.com

ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก จงมีความสุข สนุกกับชีวิต อย่ามัวคิดอิจฉาใคร

สุขทุกข์อยู่ที่ใจ..หามีใครกำหนดให้หรือก็ไม่...

คิดให้แตกต่าง...แต่อย่าแตกแยก

คือยังมีสมองมีสติให้ฝัน และจะสุขยิ่งกว่าถ้าได้ทำตามฝัน ส่วนจะสำเร็จตามฝันหรือไม่ ไม่สำคัญ ขอแค่ได้ลองก็พอใจแล้ว



แต่ความสุขจริงๆตอนนี้คือมีเมียให้รักและคิดถึงอนาคตทุกวันครับ

ตอนเป็นเด็ก....มีแรง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน กลางคน.....มีเงิน มีแรง แต่ไม่มีเวลา ปั้นปลาย.....มีเงิน มีเวลา แต่ไม่มีแรง

สวย..จนน่า(อิจฉา)ดีใจกับเจ้าของ.. :shy: 

เห็นทุกงานที่กลั่นออกมา จากใจแล้วนับถือ

มองดูสมบัติของตนที่ได้มาครอบครอง

นึกแล้วอายจัง

ยังใช้ไม่คุ้มกับความตั้งใจของคนทำให้เลย...หุหุหุ

ว่าแล้ว ไปควงมีด ให้เป็นศิลป์ดีกว่า...

ตะวันลาลับกับขอบฟ้าไกล  แล้วเริ่มต้นใหม่กับขอบฟ้ากว้าง ทุกชีวิตก้าวเดินบนหนทาง ที่ตนได้วาดวางอย่างตั้งใจ

 

สุข ทุกข์ เราเลือกเอง


ปล. มีดสวยค่ะ ชอบด้ามแบบนี้ สวยดี

อยู่ที่ใจแล้วแต่เรากำหนดจะให้เป็นแบบไหน มีดสวยมาก สิ่งที่ทำด้วยใจย่อมสวยงามเสมอ

 

 

ว้าว เห็น ภาพถ่ายภาพแรก รีบเข้ามาเลย ครับ ภาพ สวย ปอกมีด กับ ภาพเบื้อง หลัง ถูกใจมาก พอได้ อ่าน ข้อ ความเพลิน ตาเช้าๆ แบบนี้ ก็ สบายใจ ขอบคุณ ครับ

ผมก็จบทางศิลป(ม.เทคโนฯเพาะช่าง)ที่เรียนเพราะชอบ คือสมองสั่งงานศิลปที่ชอบและมือทำตามสมองสั่งได้ เลยสำเร็จดั่งใจ สามารถขึ้นคลอสปั้นพระ,เทวรูป,คนเหมือนได้อย่างที่เราต้องการ สุดท้ายได้ไปประยุคงานด้านปั้นหล่อไฟเบอร์ สามารถออกแบบเรือเร็วโครงรถ และถอดแบบ.ต่างๆได้ทั้งหมด..แต่ก็ไม่ได้นำมาใช้ ได้ไปทำงานด้านอื่นๆแทน ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไม....

ความสุขที่เราสร้างเอง 

หน้า