เคยได้ยินหลายคนบ่นว่าการทำสวน ลงทุนเยอะ ต้องซื้อโน้น ซื้อนี่มากมาย แพงกว่าไปซื้อกินซะอีก อันนี้ก็เป็นเหตุผลส่วนตัวของใครหลายคนที่แล้วแต่จะคิด เพราะคนเราคิดไม่หมือนกัน วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่ปกติจะเข้าสวนดูต้นไม้ใบหญ้าไปเรื่อยเปื่อย เก็บเข้าบ้านทุกวัน วันละตระกล้าใหญ่ๆ เวลามีเพื่อนมาหาก็เก็บไส่ถุงให้เพื่อนไปทานทีละ 3-4 ถุงใหญ่ๆ เยอะกว่าที่เขาไปซื้อที่ตลาดซะอีก จนบางครั้งเพื่อนบอกว่าเกรงใจ ได้เยอะซะยิ่งกว่าซื้อ แถมสด สะอาดด้วย และมั่นใจไม่มีสารเคมี หรือปุ๋ยเคมีใดๆ

เคยมีเพื่อนบอกว่าอยากได้ต้นโน้น ต้นนี้ไปปลูกบ้าง ก็มาขอเรา เราก็อุตส่าเพาะไส่กระถางให้ ยกให้ทั้งกระถาง แถมดินเราก็ต้องไปซื้อ เพราะดินที่บ้านเป็นดินทราย เวลาเราให้เขาไปเราไม่เคยคิดว่ามันแพง คิดแค่ว่าทำยังไงไม่ให้มันตาย ทำยังไงให้งามและต้นแข็งแรงเมือ่ไปอยู่กับเขา แต่บางคนพอรับไปจากเรา ก็รดน้ำอย่างเดียว ไม่ดูเลยว่ามันต้องการน้ำมากน้อยแค่ใหน มันต้องการแสงแดดวันนึงกี่ชั่วโมง มีแมลงมารับกวนหรือไม่ สับแต่ว่าอยากได้ ไม่เคยศึกษาหาข้อมูล พอเอาไปแล้วก็ไม่รอด เดือนเดียวตายยกกระถางเลย แล้วก็มาบ่นให้เราฟังว่าดูแลยาก เรื่องมาก ซื้อกินดีกว่า ถูกกว่าตั้งเยอะว่างั้น เราก็ได้แต่นึกในใจว่า เออ งั้นก็กินสารเคมีเข้าไปเหอะ...ถูกดีนะเพื่อน

 นี่คือต้นมะเขือเทศลูกแพร์สีเหลืองนะค่ะ ซึ่งตอนนี้สูงเลยหัวไปแล้วค่ะ แต่ว่าไม่มีไม้ยาวๆมาต่อให้เขาเลื้อยขึ้นไปได้อีกแล้วค่ะ สุดอยู่แค่นั้นก็เลยต้องปล่อยให้เขาล้มลงมา บางคนปลูกแล้วไม่มีลูก ก็ท้อ ไม่ลองอีกในฤดูอื่นๆ ลองพันธุ์อื่นๆบ้าง เพราะบางครั้งมะเขือเทศมันก็เลือก ลม ฟ้า อากาศ บางครั้งมันก็เลือกที่จะอยู่บ้านนอก ตามป่าตามเขา บางครั้งมันก็เลือกที่จะอยู่ในเมือง มีแสง สี เสียง เอาแน่นอนกับมันไม่ได้

นี่คือยอดฟักแม้ว หรือมะระหวาน ที่ปลูกทิ้งไว้ตั้งแต่ซัมเม่อปีที่แล้ว ปีนี้ก็ไม่ได้ปลูกใหม่ ยังได้กินจากหน่อเดิม ต้นเดิมที่แทงหน่อขึ้นมาใหม่ ไม่ได้ปลูกซ้ำซาก ไม่ต้องดูแลอะไรมากมาย ปลูกทิ้งแล้วก็แล้ว ไส่ปุ๋ยขี้ไก่ เดือนละครั้ง รดน้ำตามปกติวันละครั้ง ไม่เห็นว่าจะต้องเหนื่อยอะไรกับมันมากมาย ถึงเวลาก็ได้กิน

กล้วยน้ำว้า ปีที่แล้วปลูกผิดที่ผิดทาง เหลืองเป็นดีซ่าน ไส่ปุ่ยรดน้ำ พรวนดินจนท้อใจ แต่ไม่เลิกล้มที่จะปลูกกิน มาปีนี้ ย้ายที่ใหม่ ทำตามคำแนะนำของเพื่อนๆหลายคนที่เคยแนะนำว่ต้องทำอย่างไร ลองใหม่อีกครั้ง ก็พอดูได้ ถึงแม้นว่าจะไม่งามพอจะส่งเข้าประกวดระดับประเทศได้  แต่ก็งามมัดใจคนปลูก 5555 เห็นใหมล่ะว่าอะไรก็ไม่แน่นอน อย่างน้อยที่ผ่านมาเราก็ยังไม่ได้พยายามจนถึงที่สุดนี่น๊า...

กระเทียมนี่ก็เหมือนกัน ปลูกไปตั้งมากมาย แต่ได้มาแค่นี้ เพราะอากาศหนาวที่ไม่เป็นใจ หัวไม่ใหญ่ไม่งามเหมือนที่เขาขาย แต่อย่างน้อยเราก็ภูมิใจที่ได้ลงมือทำ ถึงแม้นว่าไม่ได้เอามากิน เอามาทำน้ำหมักไล่แมลงก็ยังดี เพื่อนบอกว่า แค่กระเทียมปลูกทำไมให้เปลืองที่ทาง แค่กินไปซื้อเขากินดีกว่า แค่ $1.99 ก็กินไม่หมด แต่เรากลับไม่คิดแบบนั้น เพราะดอลล์เก้าๆ มันก็เงินเหมือนกัน แต่ที่สำคัญ ของฉั๊นปลอดสารนะย๊ะหล่อน...

กระเทียมโทน ได้มาไม่เยอะเท่าไหร่ เพราะปลูกแบบไม่ไดดูแล ปลูกแล้วก็แล้วแต่มันจะอยู่หรือรอด ไม่ได้ซีเรียสกับการปลูกผัก เพราะเราไม่ได้มีสัญญาขายผักให้ใคร และเราปลูกกินเอง ไม่ได้ปลูกเข้าประกวดโครงการกระเทียมยักษ์สักกะหน่อย

และนี่ฟักทองเกาหลี ที่หลายครั้งเคยปลูกแล้วไม่เคยประสปผลสำเร็จเลยแม้แต่ครั้งเดียว ลูกหล่น เน่าเป็นหนอน ใบเป็นราสนิม ราน้ำค้าง และอีกสารพัดโรค แต่พอเอาเมล็ดมากองสุมๆทิ้งไว้ทำปุ๋ย มันกลับงอกมางามกว่าที่ตั้งใจปลูกซะอีก เคยบอกเพื่อนให้ปลูก เพื่อนบอกว่า ไม่เอาอ่ะ ปลูกยาก ต้องฉีดยาถึงจะได้กิน แต่ประทานโทษนะค่ะ ผักในสวนของเดี๊ยนไม่เคยฉีดยาเลยค่ะ ฟักทองทุกต้นก็ไม่เคยฉีดยา ปล่อยตามธรรมชาติ ก็ในเมื่อตั้งใจปลูกแล้วไม่ได้กิน งั้นก็โยนทิ้งไปเลยละกัน มันงอกมาเองเหมือนที่นกขี้ทิ้งไว้ในป่าทำไมมันงอกเอง และรอดมาได้ ทั้งๆที่น้ำก็ไม่ได้รด ปุ๋ยก็ไม่ได้ไส่ ธรรมชาติมันเลี้ยงดูกันเองทั้งนั้น ก่อนที่มนุษย์จะมาตัดต่อพันธุกรรมด้วยซ้ำ

 หวังว่าหลายคนคงไม่ท้อกับการปลูกผักนะจ๊ะ และบางครั้งเราก็ต้องยอมรับกับสภาพดินฟ้า อากาศบ้าง ครั้งนี้ไม่สำเร็จก็ลองใหม่ อาจจะไม่ใช่เราเป็นคนมือร้อนอย่างที่เข้าใจก็ได้ คนมือร้อนก็ปลูกผักได้ ถ้าไม่งั้นคนที่ทำไร่ปลูกอ้อย แล้วทำไมอ้อยไม่ตายยกสวนล่ะ เพราะฉนั้นลองใหม่หลายๆครั้ง ลองเปลี่ยนฤดูกาลดูบ้าง จดบันทึกไว้บ้างว่าเราปลูกตอนใหม เดือนอะไร อุณภูมิเท่าไหร่ และผลลัพธ์ได้มาอย่างไร   แล้วก็ลองใหม่ ด้วยบันทึกใหม่

"ความพยายามอยู่ที่ใหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น"  ถ้าไม่สำเร็จให้คิดไว้เสมอว่า "ความพยายามของเรายังไม่ถึงที่สุด"

ขอบคุณบ้านสวนพอเพียงที่จุดประกายให้เห็นถึงความพอเพียง ถึงแม้ว่าจะเป็นประกายไฟที่มีแค่แสงลิบหลี่ แต่ก็เป็นแสงไฟที่ทำให้มองเห็นและพร้อมจะเดินไปข้างหน้าทีละก้าวอย่างมั่นใจว่าไม่เหยียบนิ้วโป้งใคร...