เดินทางอย่างโดดเดี่ยว

พี่เท่งฝากแจ้งข่าว หนังตะลุงจะแสดงค่ำคืนวันเสาร์ ดึกๆนะขอรับ สองสามวันนี้นายหนัง เดินทางไม่ได้พัก เย็นวานกลับจากกงหราแล้ว แวะหาน้องหมวยเล็กในตลาดเมืองลุง ตอนค่ำ ชาวบ้านที่สทิงพระโทรบอกให้ไปดูแปลงคราม มีต้นครามหลงเหลือจากน้ำท่วมและพายุ เป็นที่มาของบล๊อกที่ไม่ได้ตั้งใจเขียน

แต่สิ่งที่พบพานในระยะนี้ ทำใหรู้สึกตัวว่า โดดเดี่ยวเหลือเกิน

 โดดเดี่ยวผู้น่ารัก ภาพนี้เป็นเหตทำให้คิดถึงแม่ที่เพิ่งจากไปจับขั้วหัวใจ เพราะเหมือนแม่มากเหลือเกิน

เมื่อเช้ารีบเดินทางไปสทิงพระแถวบ้านชะลอน ตำบลดีหลวง เหลือต้นครามรออยู่สองสามต้น แต่งามออกลูกดก ไว้เก็บพันธุ์หว่านต้นมกราคมปีหน้า ปีนี้ไม่มีเนื้อครามย้อมผ้า ช่างทอผ้า ๔-๕ คนงานลดลง ผ้าย้อมครามขายได้ตลอดแต่ไม่มีให้ขาย ทำให้รู้สึกโดดเดี่ยวกับการฟื้นการปลูกครามมา เกือบห้าปีแล้วแต่ยังแก้โจทย์หากลุ่มปลูกครามทำเนื้อครามในจังหวัดใกล้เคียงไม่ได้ ทั้งที่ขอรับซื้อในราคาสูง หรือเขายังไม่เชื่อมั่นในคุณค่าและมูลค่าของคราม

ลูกครามฝักงอ แท้จริงเป็นครามดั้งเดิมคู่ทางใต้มานานแล้ว พบมากแถวสทิงพระ และคงมีที่อื่นๆด้วยเพียงแต่น้อยคนจะรู้จัก (ขอให้ย้อนไปดูบล๊อกแรกของพี่หยอย พารู้จักคราม) หากใครสนใจเพิ่มเติม

ได้ลูกครามพอสมควรในการแวะมาเที่ยวนี้ ค่อยหาที่ทางเหมาะเจาะปลูกขึ้นใหม่ต้นปีหน้า ช่วงนี้มันสายไปแล้วจะเจอฤดูฝน ครามไม่ทนกันฝนตกชุก ความรู้สึกโดดเดี่ยวแปรเปลี่ยน มาเป็นความรู้สึกสันโดษที่เชื่อมั่นพร้อมเดินทางไปกับ" ความรัก ความงาม และความดี" ในพรุ่งนี้เช้า  

ฝากบทกวี ไพรรินทร์ ขาวงาม ให้คนรักสันโดษ

บางครั้งเราเรียงเคียงข้าง      บางครั้งเราต่าง โดดเดี่ยว

บางครั้งเราเพื่อนเกลื่อนเกลียว    บางครั้งเราเปลี่ยว เดียวดาย

ร่วมเรียงเคียงกันพันธะ    แต่ต่างอิสระ ต่างหมาย

ต่างเกิดดำรงใจกาย    ต่างตายดำรง ทรงจำ

ความรักร้องเรียกชีวิต    ต่างทิศต่างทาง ต่างร่ำ

ต่างพบต่างพรากตรากตรำ    ต่างกรรมต่างเวร เป็นเรา

เป็นเราจริงฝัน วันนี้     ชั่วดีปลอบปลุก สุขเศร้า

ความรักเคียงข้าง ย่างเท้า     บนทางถ่านเถ้า เปล่าดาย   

ขอบคุณบ้านสวนพอเพียง มิตรภาพไร้พรมแดน

พบกับ เท่ง เสียงทอง ในค่ำคืนวันเสาร์ ขอรับ