ฝนตกหน้ายางเปียก ตัดยางไม่ได้.....มาเล่านิทานให้เด็กฟังหวา

งูเหลือมกับอ้ายไม่ตาย

มีหนุ่มชาวป่า                           ชื่อว่านายอ้าย

เคยป่วยใกล้ตาย                       มาหลายสิบหน

แต่ผ่านมาได้                          คลายความทุกข์ทน

เพื่อนบ้านทุกคน                      เรียก”อ้ายไม่ตาย”

จนเป็นผู้ใหญ่                         อาศัยกลางป่า

ทำไร่ทำนา                            และหาฟืนขาย

เป็นอาชีพหลัก                      เหนื่อยหนักเพียงกาย

แต่ก็สบาย                           ไม่เคยร้อนใจ

วันหนึ่งเข้าป่า                         เพื่อหาไม้ฟืน

เขาไปหยุดยืน                       ตรงโพรงไม้ใหญ่

เพราะความอยากรู้                   จึงดูเข้าไป

เขามองเห็นไข่                        มีอยู่เก้าฟอง

ทุกฟองโตใหญ่                        เท่ากับไข่ห่าน

น่าจะหอมหวาน                      อยากทานลิ้มลอง

จึงล้วงเข้าไป                         เอาไข่มากอง

ผ้าขาวม้ารอง                         ห่อกลับบ้านตน

มาถึงขนำ                              หาน้ำก่อไฟ

เพื่อจะต้มไข่                           ด้วยใจร้อนรน

ใครจะทักทาย                       นานอ้ายไม่สน

อยากกินไข่จน                        อดทนไม่ไหว

ที่โพรงไม้ใหญ่                        ที่ไข่เคยอยู่

เจ้าของคืองู-                         เหลือมยักษ์ตัวใหญ่

หากินกลับมา                        พาให้ตกใจ

เพราะไข่หายไป                     ไม่มีร่องรอย

งูเหลือมมีพิษ                        มีฤทธิ์ร้ายแรง

ไม่ต้องกัดแข้ง                       กัดขาคอหอย

แค่กัดรอยเท้า                       เจ้าของทิ้งรอย

คนก็ค่อย ค่อย                       สูญสิ้นชีวี

งูเหลือมตามล่า                        ออกตามหาไข่

ไม่นานเท่าไหร่                       ก็เจอทันที

จึงเข้าไปฉก                        รอยเท้าที่มี

แล้วก็หลบลี้                          รอฟังข่าวคราว

ไม่นานเท่าไหร่                      นายอ้ายล้มคว่ำ

ตัวเขียวเป็นจ้ำ                      ดวงตาลุกวาว

โดนพิษยอกย้อน                  เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว

เจ็บปวดรวดร้าว                    จนชีวาวาย

ข่าวเล่าข่าวลือ                       สะพือสะพัด

ว่างูเหลือมกัด                      นายอ้ายไม่ตาย

งูเหลือมรู้เข้า                        ทำเอาใจหาย

คิดว่าพิษคลาย                      เสื่อมความร้ายแรง      

ไปที่ริมคลอง                       กู่ก้องทั่วป่า

ว่าพิษของข้า                       หมดฤทธิ์สำแดง

จึงคายทิ้งเสีย                      จนเพลียหมดแรง

สรรพสัตว์เข้าแย่ง                 ดูดเอาพิษไป

เจ้างูบองหลา                      มาถึงทันที

ดูดไปเต็มที่                         เพราะอยู่ไม่ไกล

ที่สองงูเห่า                        เข้ามาเร็วไว

เพราะอยู่ไม่ไกล                  จากที่เหมือนกัน

งูหลายชนิด                       ที่พิษไม่มี

แต่ในครั้งนี้                        โชคดีของมัน

สามเหลี่ยมปล้องทอง            เป็นพี่น้องกัน

งูกะปะนั้น                        ได้จนพอใจ

งูเขียวมาช้า                      กว่าใครใครเขา

ใช้หางกวดเอา                   จนปลายหางไหม้                   

ตะเข็บตะขาย                    ทราบหลังใครใคร

จึงดูดเอาไป                     ได้เพียงนิดเดียว

ครอบครัวแมงป่อง               ว่ายคลองข้ามมา

แต่ก็ไม่กล้า                     ทำหน้าหวาดเสียว

ทำปลายหางงอ                เหมือนขอเหมือนเคียว

จุ่มเอานิดเดียว                   ให้พอติดตัว

พวกผึ้งต่อแตน                  นั้นแสนอยู่ไกล

กว่าจะถึงได้                     ใกล้ค่ำสลัว

จึงใช้เหล็กใน                    จิ้มไปจนทั่ว

แค่เพียงติดตัว                   ไว้ล่าเหยื่อกิน

มีพิษส่วนหนึ่ง                  ซึ่งไหลลงคลอง

น้ำพัดลอยล่อง                 เข้าไปถึงถิ่น

กะเบน มิหลัง ดุก              เงี่ยงคลุกพื้นดิน

พิษไม่หมดสิ้น                  ลงทะเลก็มี

เจ้าแมงกะพรุน                 ว่ายวุ่นตัวใส

พิษซึมเข้าไป                   ในหนวดทันที

ใช้ล่าเหยื่อได้                  สบายสุขขี

ทดแทนร่างที่                   อ่อนใสบอบบาง

มดบางชนิด                    ได้พิษนิดเดียว

บ้างติดตรงเขี้ยว               บ้างติดตรงหาง

ใบรังตังไก่                     ใบรังตังช้าง

ได้พิษไว้บ้าง                  ตามขนขอบใบ

มีเจ้ามดแดง                   แฝงข้างกองพิษ

แต่ไม่กล้าคิด                  ที่จะเข้าไป

กลัวพิษงูนั้น                   ทำมันสิ้นใจ

มันจึงทำได้                    แค่ดูอยู่นาน

ท้าวสะเอวปอดปอด          จนคอดจนกิ่ว

เมื่อเกิดความหิว              จึงวิ่งลงผ่าน

พิษที่งูร้าย                    คายทิ้งไว้นาน

เมื่อเวลาผ่าน                  จึงเปรี้ยวขึ้นมา

เมื่อเวลาผ่าน                  ชาวบ้านทั้งหลาย

พูดว่านายอ้าย                 ได้ตายแล้วหนา

ที่ว่าไม่ตาย                    เป็นเพียงฉายา

งูเหลือมหมดท่า               เพราะฟังไม่ดี

งูเหลือมแสนอาย            จึงย้ายที่อยู่

ไปหลบในรู                  เพราะพิษไม่มี

คอยดักสัตว์ป่า               ผ่านมาถึงที่

ตลอดชีวี                      อย่างนี้เรื่องมา  ฯลฯ

ฟังนิทานจบแล้วล้างมือล้างเท้าแล้วเข้านอนนะ.....