ไจแอนท์

หมวดหมู่ของบล็อก: 

         ภาพนี้แดงถ่ายเมื่อวาน เป็นภาพสุดท้ายในสวนของเจ้าไจแอนท์ ไจแอนท์ไม่สบาย ไม่กินข้าว อ๊วกสองวันติดต่อกัน แต่ทุกคนในบ้านก็ไม่มีใครคิดว่ามันจะตาย

          เมื่อวานห้าโมงเย็น เลิกงานกลับบ้าน แม่บอกว่าไจแอนท์วิ่งออกจากบ้าน หายังไงก็ไม่เจอ แดงกับอ้ายเวทย์เลยแยกกันหา จากรอบ ๆบ้าน ก็ไม่เจอ อ้ายเวทย์เลยตามไปหาในสวนข้าง ๆโรงสี

           อ้ายเวทย์เจอแอนท์ยืนแช่ในบ่อน้ำ อ้ายเวทย์อุ้มพากลับบ้านไม่ไหว เลยรีบกลับไปบอกแดง พร้อมกับนำรถเข็นมาด้วย

  แอนท์คงจะร้อนเลยลงไปแช่ในน้ำ หมดแรงเดิน ต้องอุ้มขึ้นรถ

      อ้ายเวทย์ยังยิ้ม เพราะคิดว่ายังไงมันต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน

                        จับนั่งยังไงก็ไม่นั่ง

                     เข็นกลับบ้าน เจ้าเบิ้มตามไม่ห่าง

                                เช็ดตัวให้

              ดูแล้วอาการน่าเป็นห่วง เลยฉีดยาให้

                       หนาวสั่น อ๊วก

           ขนาดหมามันก็ยังรักกัน  ลูกหมี เจ้าเบิ้ม เฝ้าไม่ห่าง

              เกือบเที่ยงคืน ไจแอนท์ก็หลับสนิท นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แดงเสียน้ำตาให้กับหมา เลี้ยงมาก็รักและผูกพัน อ้ายเวทย์ร้องให้ บ่นว่าไม่น่าตายเลย ตอนเที่ยงคืนขุดหลุมไปก็ร้องให้ไป แดงสงสารทั้งคนทั้งหมา นี่เป็นครั้งแรกที่แดงเห็นอ้ายเวทย์ร้องให้

                             วันแรกที่ได้มาอยู่ด้วยกัน


                     ซ้ายไจแอนท์ ขวา เบิ้ม


ภาพต่อไปนี้ คงไม่ต้องบรรยายว่าทำไม ครอบครัวแดงถึงรักเจ้าพวกนี้

 

 

 

 หลับให้สบายนะลูกแอนท์ แม่กับพ่อสัญญาว่าจะไม่มีวันลืมหนู

ความเห็น

:crying2: เสียใจด้วยครับ..แดง

“Stupidity is an attempt to iron out all differences, and not to use them or value them creatively.”
― Bill Mollison

จบไม่สวยเลยค่ะ อ่านแล้วเศร้าเลย เราก็คนรักหมานะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ดีเอง

เสียใจด้วยครับคุณแดง...

ชีวิตเป็นเรื่องง่ายๆ จะทำให้ยากทำไม


 

:crying: :crying: :crying:

เดินตามความฝันของตัวเอง

เฮ้อ..จบแล้วเศร้า

สัญชาติญานของสัตว์ใกล้ตายจะหนีคนเลี้ยง   เวลานอนเปิดพัดลมให้  กางมุ้งกันยุงกัด  เวลาฟ้าร้องก็กลัวต้องให้มานอนใกล้ๆ  พูดไม่ได้  น่าสงสาร

เสียใจด้วยครับพี่แดง จากไปเร็วจริงๆ วันก่อนอ่านบล๊อกแล้วเห็นยังไม่เป็นไรมาก

ไม่ทราบว่าเป็นโรคอะไร หรือว่าโดนยาเบื่อครับ

พอเพียง พอเพียง

เศร้าจัง น้องแดง

 

 

เสียใจด้วยนะค่ะ


ไจแอนท์ เขาคงไม่อยากเจ้าของไปใหน ...แต่คงถึงเวลาของเขาแล้ว ...


เลี้ยงไว้เหมือนกัน ตอนนี้ ปารตี้ ก็เกือบจะ 14ปีแล้ว อยู่ด้วยกันมานาน กอดเขาทุกวัน ยังไม่รู้เหมือนกัน ถ้าวันนั้นมาถึงจะ...เศร้าแค่ใหน...


เห็นกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก เค้าหลับสบายแล้วละ คงเหลือตัวป่วนอีกสองตัวที่ต้องดูแลต่อไป เป็นกำลังใจให้เน้อ


:cheer3:


 

ก็แฟนผมมันเป็นผู้ชายนี่หว่า

หน้า