..........ที่มา(๓)ของคุณแผน...........

สำหรับผม....

สิ่งที่ยากที่สุดของการทำมีดในช่วงเริ่มต้นคือการออกแรงกระหน่ำพะเนินลงบนเหล็กซึ่งวางอยู่บนทั่งอย่างหนัก หวดกันเต็มที่...ผลก็คือเหล็กแบนสมใจอยาก...แต่ไม่ใช่มีด มันคือเหล็กเปลี่ยนสภาพ จากเดิมกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้...

..................

หลายเดือน หลายปี ต่อมา ผมฝึกๆ อ่านๆ ดูๆ ฝึกๆ

ทำซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่นั่นแล้ว..

เหมือนประตูของบางอ้อมันอยู่ไกลเกินไป...ใจรัก แต่ตาบอด สมองบื้อใบ้ เสพอะไรไม่ก็ไม่ย่อยไม่รับ

 
อาจเพราะผมไม่เคยได้ฝึกกับครูช่างอย่างจริงจัง ข้อสงสัยต่างๆ ที่เกิดขึ้นขณะทำงานไม่ได้ถูกคลี่คลายให้แจ่มชัด ทำไป...แก้ไป เบื่อก็ทิ้ง หันไปทำอย่างอื่นแทน

บทจะคลิกมันก็คลิกกันง่ายๆ ซะงั้น...แม้จะไม่ได้ตามที่มันควรจะเป็น แต่ก็พอถูไถถากแถก พอจะพูดได้ว่าพัฒนาฝีมือขึ้นจากเดิม – พอใจในระดับหนึ่ง

แต่ด้วยสันดานช่างเกือบทุกคน มักไม่เคยพอใจและมองเห็นข้อด้อยจุดบอดของงานแต่ละชิ้นงานของตัวเองเสมอ ทั้งนี้ผมคิดเอาเองว่าหากทำชิ้นต่อไปจะไม่ยอมผิดพลาดในจุดเดิมอีก(นั่นหมายถึงช่างโดยส่วนใหญ่จะมีนิสัยแบบนี้)

มีดเดือยไก่เล่มเล็กๆ เล่มนี้ผมทำมันเป็นเล่มที่สี่ ทักษะการตีขึ้นรูปลดเวลาลง ดูเหมือนดี ขัดแต่งชุบ อบ เสร็จสรรพ แล้วไงต่อ?

ด้ามครับพี่น้อง ฝักอีกละครับ...ฯลฯ

ผมทำด้ามที่ดูเหมือนกับที่เห็นอยู่ตอนนี้สี่อัน ทุกอันมีตำหนิ มีร่องรอยของความเสียหายจากการเจาะ ตัด แต่ง จนไม่สามารถนำมาใช้งานได้อีก

กว่าจะเสร็จเป็นด้ามและฝัก กินเวลามากกว่าการตีมีดหลายเท่าตัว

สิ่งที่ได้คือการบันทึก คือความเรียง คือเรื่องราวที่ผมเขียนออกมาในรูปของชิ้นงาน นี่คือประวัติศาสตร์ซึ่งยืนยันถึงการมีชีวิตของผมในช่วงเวลาหนึ่งบนพื้นโลก ไม่ดี ไม่สวย ไม่ถูกต้อง คือประวัติศาสตร์ของช่วงเวลานั้นๆ ของผมเอง

ใครได้รับไป ก็ถือว่าช่วยกันเก็บเกร็ดของอดีตของคนๆ หนึ่งไว้

จะโชคดีหรือโชคร้าย ถือเสียว่าเขาได้พยายามอย่างถึงที่สุด ณ ช่วงเวลานั้นๆ แล้ว...