วิธีเก็บหนอไม้ไว้กินให้ได้นานที่สุดว่างั้น

พอถึงเวลาปิดป่าชาวบ้านก็จะมีการจัดเวรยาม ปิดทางเข้าออกภูเขากันผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่จะต้องไปเข้าเวรยามทุกอาทิตย์อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง จนกว่าจะถึงปลายฤดูฝนประมาณต้นๆเดือนตุลาคม

อรัมภบึดดดดนานเกิ๊นนนนเข้าเรื่องดีกว่าเนาะครับเนาะ..........
ย้อนไปปี พ.ศ 2556 วันนั้นระหว่างที่ผมเข้าเวรปิดป่าผมแขวนเปลนอนเล่นฟังคนแก่เขาพูดคุยกัน คนแก่สามสี่คนคนพูดคุยกันเรื่องทำอย่างไรจะเก็บหนอไม้ไว้กินได้นานที่สุด

คนแรกบอกว่า ทำเป็นหนอไม้ต้มใส่ถูงก็เก็บได้เป็นปีแล้ว คนที่สองกลับบอกว่า ทำเป็นเส้นแล้วตากแห้งดีกว่ามันไม่ค่อยเน่าเหมือนวิธีแรกที่บางถุงบุดบ้างเน่าบ้างขึ้นราบ้าง แล้วเสียงจากคนแก่คนที่สามที่อาวุโสที่สุด
ของทีมเข้าเวรวันนั้นก็พูดขึ้นมาว่า จะไปตากแห้งรึใส่ถุงให้เสียเวลาทำไม ไปขุดเหง้ามันมาปลูกนั้นรับรองเก็บไว้กินได้ทั้งชาติ ยิ่งถ้าเป็นไผ่เลี้ยงหนิถ้ารดน้ำมันมันออกหนอให้กินตลอดปีเลย..........

ความรู้สึกผมในตอนนั้น
ป้าดดดดดดดดดธิโธ
นี้มันปราชญ์ชัดๆเลยนี่หว่า

หลังจากวันนั้นผมก็เสาะหาไผ่พันธุ์ต่างๆมาปลูก ไว้กินไว้ใช้ที่บ้าน ทั้งไผ่เลี้ยง กิมซุง บงหวาน ฯลฯจากวันแรกที่ปลูกผ่านเวลามาสองปีกว่าๆ ก่อไผ่ก็เริ่มแทงหนอให้เก็บกินได้เยอะขึ้นเรื่อยๆ

แต่หน้าเสียดายที่ปีที่แล้วผมเห็นคนแก่คนนั้น คนที่บอกให้ขุดเหง้าไผ่มาปลูกอะ ปีที่แล้วแก่ยังขึ้นไปหาหนอไม้บนภูเขาอยู่เลย และที่สำคัญคือที่บ้านแก

* ไม่มีก่อไผ่ซักก่อเลย* ทั้งที่หน้าบ้านแกสามารถปลูกได้เป็นสิบๆก่อ

แหมมมมมม
ตอนพูดหนิพูดยังกะปราชญ์
แต่การกระทำหนิยังกะเปร..........

สังเกตุดีๆที่ทิวไผ่ จะเห็นว่าผมปลูกเป็นแถวชิดติดกันนะครับ ห่างกันแค่กอละ 1 เมตร โดยปลูกเป็นแนวเพื่อทำเป็นกำแพงไผ่ พื้นที่หน้าบ้านเพียงเล็กน้อยปลูกได้ถึง 38 ก่อเลยทีเดียว