มุ่งมั่นหรือบ้าพลัง

หมวดหมู่ของบล็อก: 

เกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบากรึป่าว (อิอิ) เบื่อที่ต้องพึ่งคนข้าง ๆ แต่ในใจอยากทำหลาย ๆ อยากเลยตั้งปณิธานว่า "ทำเองก็ได้" เลยเริ่มสำรวจสวนรอบ ๆ บ้าน จะบอกว่าที่พี่ ๆ เพื่อน ๆ หลายคนมาเขียนบล็อคทำให้ก้อยมีเวลาพิจารณาตัวเองมากขึ้น

บ้านพื้นที่สามไร่ มีสวนรอบ ๆ บ้าน น้ำท่าพร้อม แม่อายุเจ็ดสิบกว่า ๆ ปลูกต้นไม้ไว้ให้ลูก ๆ ไว้เยอะมาก แต่ลูก ๆ น้อยนักที่จะสนใจ พอก้อยได้อ่านเวปนี้เลยเริ่มสำรวจบ้านตัวเองบ้าง เริ่มทำเริ่มลงมือ ไม่คิดว่าแรงบันดาลใจจะมีพลังมากเช่นนี้ สำรวจชนิดของกล้วย สำรวจสมุนไพร  อยากปลูกต้นไม้จากไปตะเวณหากล้ายางนา เข้าอำเภอ ไปคุยกะเจ้าหน้าที่ป่าไม้ ก็ไม่ได้กล้า   .. พอเข้าสวนเราเอง ต้นลำใยของแม่งอกเยอะมาก ทำไมเราไม่ปลูกลำใยแทนยางนาละ เพราะเนื้อไม้ก็แข็งใช้ได้และไม่ต้องซื้อด้วย แล้วมะค่าที่แม่ปลูกก็มีลูกแก่หล่นเต็มพื้น....เก็บ ๆ เอามาเพาะ...

ไม้มีเยอะแต่ไม่เคยใช้ประโยชน์อย่างจริงจังปล่อยให้ผุ กิ่งลำใยที่แม่จ้างคนตัดไว้ ผ่านไปปีกว่าก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์ หากมีเตาเผาอีกอันคงดี  เตาเผาอันแรกอยู่ที่สวนพี่เขย ขนไม้บ้านแม่ไปเผาก็คงไม่สนุก ห่างกันร่วมกิโล    ...เอาละวะ ทำเตาเผาเองดีกว่า  ดีว่าพี่เขยตั้งถังทิ้งไว้ให้ เลยลงมือขุดดินทำเตาเอง  ไม่เคยจับจอบแบบนี้ก็ต้องหัด แต่กำลังใจจากแม่ และน้องหมาก็ยิ่งทำให้ยิ่งบ้าพลังเข้าไปใหญ่ ใครจะเชื่อทำ 2 วันเวลา 4 - 6โมงเย็นก็เป็นเตาได้

จนพี่สาวไม่เชื่อว่าเราทำเตาเผาถ่านอันที่ 2 เองได้ หากเป็นพี่จ้างคนอื่นทำ รอเผาอย่างเดียว เราก็บอกว่าอยากลองทำเองจะได้รู้ว่าเราทำได้ไหม  แต่การที่ทำคนเดียวก็ดีเหมือนฝึกจิตไปด้วย ทำให้ใจจดจ่อ เรียนรู้ผิดพลาดจากการทำเอง....ก็ไม่เหนื่อยอย่างที่คิดนัก  ยกเว้นเจ็บมือชะมัด (มือแตก, เล็บดำ) เพราะทำเองหมดเลยขี้เกียจล้างมือหยิบกล้องถ่ายรูป แต่เตาเผาถ่านอันที่ 2 ก็สำเร็จด้วยมือเราก็ไม่ได้สวยสมบูรณ์แบบนะคะ ^ - ^ แค่พอเผาถ่านได้

จากนั้นก็เริ่มเผา ควันฟุ้ง ปิดเตาไม่สนิทกว่าจะรู้ก็เกือบสาย พี่เขยมาช่วยแทบไม่ทัน ไม่งั้นแทนที่จะได้ถ่านคงเป็น เถ้า แทน ได้ถ่านมาหนึ่งตะกร้าเล็ก ๆ เย้ ๆ เราทำได้ แม่ก็ดีใจและให้กำลังใจอีก...เสร็จจากเผาถ่าน มานั่งดูมือแตก ขาข่วนลาย หน้ามีรอยแดด... ตายละจะขัดผิวทันไหม กลับเข้าเมืองก็ต้องเป็นคนเมืองเพราะทำงานพบปะผู้คน (บ้าง) กลับมาทำงานคนในสำนักงานทักท้วง ไปทำไรมาดำ  บอกอย่างภูมิใจไปเป็นเกษตรกร   จนทุกคนอยากมาเห็นผลงาน....

จะขอขอบคุณเพื่อนๆ พี่ ๆ น้องในนี้นะคะ ที่เป็นแรงบันดาลใจ เป็นกำลัง เป็นทุกสิ่งอย่างที่เรามีฝันร่วมกันคะ... อย่างน้อยเพื่อการเพึ่งต้นเองในอนาคตคะ ^ - ^

ขออภัยที่ไม่มีรูปนะคะ.... ไว้ต้นเดือนจะมาโพสให้ดู  อาทิตย์นี้อดกลับบ้านเพราะต้องไปสัมนาที่หัวหินแทน เศร้า Cry

ความเห็น

คำๆนี้บุ๋มก็เริ่มใช้ตอนที่ต้องเข้ามาดูแลสวนใหม่ๆ (เกือบ2ปีแล้ว) อยากจะทำอะไรก็ต้องรอ..รอ.. จะจ้างคนงานมาทำงานให้สักอย่างก็โก่งค่าแรงซะงั้น คิดว่าเราทำไม่ได้อย่างไงก็ต้องจ้าง ก็เลยเริ่มมาเรียนรู้การใช้เครื่องมือต่างๆ เริ่มลงมือทำเองตั้งแต่ขุดหลุมทำรั้ว งานซ่อมแซมต่างๆทั้งประปา ไฟฟ้า เครื่องมือทำสวน จอบ เสียม ด้ามหลุดก็ต้องใส่ให้เป็น ท่อน้ำแตกก็ต้องเปลี่ยนเอง เตาถ่าน โรงเห็ด เล้าหมู ลุยเองเกือบหมดทุกอย่าง ยกเว้นงานที่เกินกำลังจริงๆ เช่นทำโครงหลังคา ซ่อมปั้มน้ำอันนี้ต้องรอน้าชายมาทำให้ เดี๋ยวนี้พอเข้าในเมืองเจอเพื่อนๆก็จะโดนถามว่าไปทำอะไรมาทำไมถึงดำอย่างนี้ บุ๋มก็จะตอบอย่างภาคภูมิใจว่า ไปรับมรดกมาค่ะ .....

เวลาพบกันสั้นนิดเดียว

ก้อยคิดแบบพี่บุ๋มนะคะ ทำเองได้ก็ทำตอนนี้หน้าฝนด้วยอยากทำเลยรีบลงมือ... คนบางคนยังเชื่อว่า การตัวขาวบ่งบอกว่าอยู่สบาย แต่ก้อยคิดว่าทุกอย่างอยู่ที่ใจคะ อิอิ...

...2553 ปีที่ 1 ที่เริ่มเดินตามรอยพ่อ...

ผู้ชายหรือผู้หญิงแท้จริงคือเรื่องของจิตใจ เข้มแข็งไม่อ่อนแอถึงเป็นหญิงแท้ก็อาจเหนือกว่าชายบางคน เหมือนกับที่คุณโรสว่านั่นแหละ..ชื่นชมน้องก้อยที่ลุกขึ้นสู้..เปลี่ยนมือที่อ่อนนิ่มเป็นลิ่มเหล็ก..พี่ขอมอบเพลง "ภราดร" เพลงเพื่อชีวิตเมื่อกว่ายี่สิบปีที่แล้วให้น้องก้อยนะจ๊ะ..

สตรีเขาเห็นเป็นดอกไม้                   เป็นทาสรับใช้ในครัวเรือน

ศักดินากดขี่ทุกปีเดือน                   บิดเบือนพวกเธอเสมอมา

ตื่นเถิดหญิงความจริงเธอยิ่งใหญ่    สิทธิควรได้ร่วมแรงแสวงหา

ประเพณีกำหนดกฏออกมา             เธอต้องฝ่ากฏเหล่านี้สตรีไทย

เปลี่ยนมือที่อ่อนนิ่มเป็นลิ่มเหล็ก      วินัยเหล็กเพชรจัดตั้งครั้งยิ่งใหญ่

หยัดยืนรวมพลังสร้างชาติไทย       สังคมใหม่ได้มาภราดร

แสวงหาชีวิตที่สงบ..หลบลี้หนีความวุ่นวาย

ไม่เคยได้ยินคะ แต่แค่เห็นเนื้อเพลงก็ซึ่งแล้วคะ ขอบคุณพี่ตั้มนะคะ

...2553 ปีที่ 1 ที่เริ่มเดินตามรอยพ่อ...

เหมือนพรเลยพอเริ่มลงมือปลูกก้อมีคนทักจะได้กินผลไหมเนี้ยะ

เพื่อนบอกอยู่สบายๆๆไม่ชอบหาความลำบากใส่ตัว(โดนเยอะค่ะ) แต่ไม่สนใจทำอย่างเดียวไม่พูดไม่โต้ตอบ แต่คิดในใจมันลำบากตรงไหน

สู้ๆๆไปพร้อมันค่ะคุณก้อย

Smileเดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง

ขอบคุณจ้านู๋พร... ตอนนี้เปลี่ยนความคิดเปลี่ยนไป ก็ประหลาดสำหรับคนข้าง ๆ มีเรื่องเล่านะคะ

ที่ทำงานก้อยต้องสั่งอาหารกลางวันมาทานวันละ 10-30 กล่อง ตามจำนวนคนและนั่งทานในสำนักงานงาน ก้อยก็มองว่า โหทิ้งโฟมวันละ 30 กล่องขยะก็ล้น เมื่อ 2 ปีก่อนเลยขอซื้อกล่องพลาสติก (โดยอ้างว่าเอามาใช้จัดเลี้ยง) หลายคนในสำนักงานก็มองว่าประหลาด...ทำทำไม กล้องโฟมสะดวกดี แม่บ้านก็หน้าเบ้ ประมาณว่าต้องล้างมากขึ้น เราเลยใช้วิธีบังคับ ... จนทุกวันนี้หากจะต้องไปซื้ออาหารมาทานเค้าจะเอากล่องไปใส่ ก็ลดขยะในศาลายาไปได้จำนวนนึง

ทุกวันศุกร์จะมีตลาดนัด ทุกคนจะซื้อของมากันเยอะมาก มีขนมจีนเจ้าอร่อย 1 คนก็หยิบผักมา 1 ถงุใหญ่ ก้อยก็เสียดายบอกน้อง ๆ ว่าอย่าทิ้ง เด่วพี่เอาไปหมักปุ๋ย 555 จนทุกวันนี้น้องเค้าก็แยกขยะให้เอาให้พี่ก้อยไปหมักปุ๋ย

ตอนนี้กำลังเริ่มเรื่องแยกขยะในที่ทำงานคะ แต่ยังไม่ประสบความสำเร็จมากนัก ... แต่ก็เริ่มไปบ้าง อาจจะดีหน่อยเป็นสำนักงานเล็ก ๆ ที่น้อง ๆ เค้าพอคุยได้... แต่สิ่งที่เราทำมันดูประหลาดในมุมมองของคนทั่วไปนะคะ  แต่เรารู้ในใจว่าเราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน

 

 

 

 

...2553 ปีที่ 1 ที่เริ่มเดินตามรอยพ่อ...

สวัสดีตอนเช้าน้องก้อย ไม่ได้คุยนานแล้ว เพราะงานผมยุ่ง เข้าบ้านสวนแป็บๆ แล้วต้องออกไป น้องก้อยมีที่ดินทำอะไรก็ได้สบายมาก น่าอิจฉาจัง แบ่งขายราคามิตรภาพบ้างนะไว้ปลูกผักกิน ตอนนี้ผมมีที่ดินปลูกอยู่แต่เป็นที่ดินของทางราชการเขา(ผมพักบ้านพักของทางราชการ)ปลูกพืชได้แค่อายุราชการเท่านั้น ไม่ยืนยาว พืชบางอย่างประเภทไม้ยืนต้นอายุยิ่งนานผลผลิตยิ่งดีนะ

ก้อยก็งานยุ่ง ๆ นะคะ แต่ก็แบ่งเวลา ตอนนี้ต้องทำความเข้าใจกะคนข้างกายด้วย เค้ายังไม่ลุย ๆ เท่าไหร แต่เค้าก็ไม่คัดค้าน... ใจก้อยพร้อมกว่าเลยลุย ๆ ไปก่อน ถือว่าแค่เริ่มต้นคะเพราะต้องศึกษาหลายอย่างเลย พันธ์ไม่ก็ยังไม่เก่งเหมือนคุณดวง พี่สุรพล ยังรู้แต่พันธ์พื้น ๆ แถวบ้าน

ที่ดินเป็นที่มรดกของแม่นะคะ ก้อยโชคดีที่ยังมีเหลือ แม่ลงทุนมากๆ สำหรับลูกขายที่ดินส่งลูกเรียนหนังสือ....ก็ยังพอเหลือให้ทำกิน...ในใจคิดว่าคงไม่แบ่งขายเก็บไว้ให้ลูกหลานะคะ แต่หากพี่สนใจจะมาชมสวนยินดีนะคะ หากมีโอกาสอาจจะได้เป็นเพื่อนบ้านกันก็ได้ใครจะไปรู้

...2553 ปีที่ 1 ที่เริ่มเดินตามรอยพ่อ...

สวนอยู่แถวไหนครับ

พี่สุนิตหรือเปล่าคะ ก้อยไม่แน่ใจ หากไม่ใช่ขออภัยนะคะ สวนอยู่ที่ราชบุรีคะ อ.บ้านโป่ง ที่บ้านโชคดีคลองชลประทานเลาะที่ดินรอบ ๆ บ้านนะคะ น้ำท่าเลยสมบูรณ์นิดนึง แต่ละแวกบ้านใช้สารเคมีเยอะนะคะ เกษตรผสมผสานยังน้อยมาก ๆ

ตอนก้อยเด็ก ๆ จำได้ว่าแต่ละบ้านจะมีสวนมะพร้าว น้อยหน้า ผลไม้ต่างๆ เต็มละแวกพื้นที่บ้านของแต่ละบ้าน ตอนนีหน่อไม้ฝรั่งมาแรง เค้าเลยโค่นสวนเหล่านี้ทำแปลงหน่อไม้ฝรั่ง  มะพร้าวเลยหายากมากขึ้นนะคะ  พี่สาวก้อยก็ทำมาแล้วโค่นมะม่วงที่ปลูกมาร่วมยี่สิบปีทำนาซะงั้น ไป ๆ มา ๆ มิวายเก็บมะม่วงขายนี้ละคะได้ค่าปุ๋ยหว่านข้าว

ตอนนี้เลยมุ่งมั่นพิสูจน์ให้เค้าเห็นนะคะว่าเราใช้สิ่งที่มีอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งสารเคมี หรือใช้เงินให้น้อยในการทำเกษตรได้ ...

http://www.bansuanporpeang.com/node/2566

http://www.bansuanporpeang.com/node/2182

...2553 ปีที่ 1 ที่เริ่มเดินตามรอยพ่อ...

หน้า