เข็ม ต่าง รอ พอใจ

“หวัดดีครับหัวหน้า  หวัดครับพี่รอง เป็นอย่างไรกันบ้าง”

ผมหันเหลือบมองไปยังต้นเสียงตัวเล็กๆ  ผอมบางแต่น้ำเสียงชั่งแจ่มชัดเหนือโต๊ะข้างๆใกล้ๆกับผนังห้อง  ผมเลือกที่จะเหลือบเงี่ยหูฟังการสนทนาโดยไม่รู้สึกกระดาก ตราบเท่าที่มารยาทของผม ยังคงถูกซ่อนไว้ได้อย่างมิดชิด และไม่คิดจะกลับนำออกมาใช้ในขณะนี้ คงจะอ้างได้ว่าเป็นไปเพื่อการฆ่าเวลาเช่นกัน  หากตราบใดที่ยังหาเหตุผลที่สมบูรณ์กว่านั้นมิได้ 

ขณะที่ปากนั่งดูดจิบ “เอสเปรสโซ” เย็นๆบางๆ  หูกับตาก็เลือกที่จะทำในสิ่งที่มันรักมันชอบ นั้นก็คือการสอดรู้สอดเห็น

“หวัดดีน้องเล็กมาทานข้าวด้วยกันเลย มา”  แทบจะพร้อมกัน

“เหนื่อยไหมวิ่งรอกมาทั้งวัน”

“ชีวิตผมก็เป็นแบบนี้หละครับ ตัวเล็กๆทำไงได้หละ ไม่ค่อยมีความสำคัญ ไม่เหมือนคนทำงานนั่งโต๊ะอย่างหัวหน้านี่นานๆจะเคลื่อนตัวที สบายๆ”

“แหมฟังดูเหมือนน้อยใจเลยนะ” พี่รองสวนคำขึ้นทันควัน ในขณะที่วางมือจากแฟ้มเอกสาร

“เราทุกคนก็สำคัญเหมือนกันหมดนั่นหละ” ก่อนขยายภาพต่อ

 “ เพียงแต่บทบาทหน้าที่เท่านั้นที่อาจจะทำให้เราต้องต่างกัน”

“ใช่....แต่เราก็ต้องไปด้วยกันไม่ใช่หรือ องค์กรของเราจะขาดใครคนใดคนหนึ่งได้ไง จริงไหม” หัวหน้าตอกลิ้มเน้นย้ำ

“แหมเล่นซะทางการเลยนะพี่..ผมก็แค่แอบบ่นประชันนิดหน่อย ผมรู้หละน่า”

“นั่งๆๆ สั่งเลยจะทานอะไร”    หัวหน้ากล่าวเชิญก่อนเสริม

“แค่จิบน้ำก็พอแล้วครับพี่  เดี่ยวผมต้องไปต่อ”

“เห็นไหม   น้องได้โลดเล่น พบปะผู้คนมากมาย ในขณะที่พี่มี ตำแหน่งใหญ่ก็จริงแต่ก็อย่างว่าหละ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นงานทางการตามตามตารางเวลานัดชะมากกว่า  รู้ไหมว่าการอยู่กับความคาดหวังของคนอื่นมันเป็นอย่างไร ทุกคนจะจ้องมองมาที่พี่ ผิดพลาดนิดหน่อย ก็อาจเป็นความเป็นความตายของพวกเราในองค์กรได้เลยนะ เรื่องนี้ถามน้องรองดูก็ได้  เค้านะ เจอมาบ่อยกว่าพี่”

“ใช่   พี่ใหญ่พูดถูก พี่ใหญ่นะเค้าคือผู้กำหนดทุกอย่างโดยภาพรวม แต่พี่คือตัวเดินงาน แต่ต้องสอดคล้องใกล้ชิดเทียบเคียง ผิดพลาดนิดๆหน่อยๆพี่นี่หละจะยื่นมีรับ  พี่นี่หละจะโดนหนักสุดทุกที คล้ายๆ เหมือนเป็นหนังหน้าไฟประมาณนั้น ว่าก็ว่าเถอะ แต่ทุกอย่างจะเดินหน้าไปได้ก็เพราะน้องเล็กอีกนั่นหละที่สำคัญ ”

“จริงหรือครับ...” น้องเล็กผะเหยอยิ้มขณะที่มือกำลังยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ

 “ เอ้า...ว  น้องเล็ก ดูสาวน้อย ที่ยื่นอยู่กลางกลุ่มหนุ่มสาวที่นั่งล้อมวงโต๊ะข้างๆนั้นสิ”   หัวหน้าพี่ใหญ่ตัดบท

ผมหลงเผลอมองตามเหมือนจะเป็นส่วนร่วมหนึ่งของวงสนทนาอันออกรสนี้

“เห็นไหม....เธอส่ายตัวมองซ้ายมองขวา เดินไปเดินมา ปากก็คุยโทรศัพท์ ตาก็มองไปยังประตูร้านสับเปลี่ยนกับการเดินกลับมาทักทายก็กลุ่มหนุ่มสาวที่โต๊ะ”

“ก่อนหน้านั้นพี่เห็นมีเพียง หญิงสาวร่างเล็กนั้นเพียงคนเดียว แต่ตอนนี้เริ่มทยอยมาเรื่อยๆจนเต็มโต๊ะแล้ว แต่ดูเหมือนงานของเธอก็จะยังไม่จบในช่วงระยะเวลาสั้นๆนี้”

“คงมารอเพื่อนมากินข้าวเที่ยงแหง”....น้องเล็กชิงตอบ

“เปล่าหรอกคงจะมีนัดอะไรที่สำคัญกว่านั้น เห็นกระเป๋าแต่ละคนสิ เหมือนกำลังจะไปไหน”

“แต่ดูผู้หญิงเล็กๆคนนั้นสิ นั่นน่าจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง คงจะเหนื่อยน่าดู แต่เห็นรอยยิ้มของเธอไหม เหมือนเธอจะเต็มที่และภูมีใจ ในสิ่งที่เธอทำและร่วมรับผิดชอบ”

“คงยังรอความคาดหวังที่ยังไม่ได้มา หรือมาไม่ได้” พี่รองกล่าวเสริม

“จริงๆนะ    นั่นหละคือน้องเล็กในสายตาของพวกพี่..น้องเล็กในความรู้สึกของเราและองค์กร น้องเล็กเข้าใจไหม”

“ทุกอย่างที่ยิ่งใหญ่รวมทั้งพวกพี่ด้วย  ล้วนขับเคลื่อนเดินได้จากสิ่งเล็กๆคนตัวเล็กๆอย่างน้องนี้หละ”

“ชีวิตน้องต้องวิ่งไปแผนกโน้นแผนกนี้ วันละไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เก็บเล็กเก็บน้อยเพื่อตระเตรียมการ ให้พวกพี่ๆได้เคลื่อนตัวไปตามทางภารกิจที่สำคัญ แม้คนอื่นจะไม่เห็นคุณค่าของน้อง ไม่ให้ความสำคัญกับน้อง แต่นั่นอาจเป็นมุมมองของคนอื่นที่ไม่รู้จักค่า แต่น้องและพี่ต่างก็รู้กันดีว่าเราต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของความสำคัญ ความสำเร็จขององค์กรร่วมกัน....”

 แม้นจะเป็นแค่เศษส่วนเสี้ยววินาที ยามเที่ยงตรงที่ เข็มสั้น เข็มยาวและเข็มเล็กมาพบปะและคุยกัน แต่มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าแล้วผมหละ ปัจจุบันนี้ผมวางตัวเองเป็นเข็มใดของหน้าปัดนาฬิกา  วางตัวเองไว้ในจุดไหนในหน้าปัดแห่งสังคม ผมเป็นเข็มสั้น หรือเข็มยาว หรือเข็มเล็ก หรือยังไม่รู้จักตัวเองเลย  

แต่ชีวิตไม่มีอะไรตายตัวแบบนั้น  นอกบ้านบทบาทเราอาจจะเป็นเข็มเล็กๆ แต่ภายในบ้าน สถานภาพเราอาจจะเป็นเข็มใหญ่ หรือในบ้างครั้งเราก็ได้รับบาบาท อาจจะเป็นเข็มกลางๆอยู่ในสังคม หรืออาจถูกยกสภาพ ให้เป็นเข็มต่างๆตามที่เค้ากำหนดให้เป็น

 แต่ไม่ว่าจะมีบทบาทเป็นผู้ตามหรือผู้กำหนด   เข็มไหนๆ   เราได้ยอมรับและเต็มที่กับมันแล้วหรือยัง

 ยอมรับ อยู่กับศักยภาพของตัวเอง พัฒนาตัวเอง และก้าวไปสู่จุดหมาย ให้เหมาะสมกับศักยภาพและความสามารถที่มีที่เป็นอยู่นั้น

มันอาจจะดีกว่าที่จะเสียเวลาไปกับเข็มแห่งความฝันที่ไม่มีวันได้มาและ มีอยู่จริงในชีวิต...ไม่ใช่หรือ

......................................................

ผมออกจากภวังค์คิดเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ 

“อยู่กันที่ไหนครับ...พี่" ผมเแกล้งทวนย้อนเมื่อต้นสายใชัคำถามเดียวกันนี้

“พวกเรามานั่งรอกันอยู่พักใหญ่แล้วหละคุณพี่ แล้วพี่หละอยู่ไหน นัดไว้สิบเอ็ดโมงครึ่งไม่ใช่หรือจ๊ะ  นี่มันเที่ยงตรงแล้วนะ....คุณชายเจ้าขา”(ประชด)

“ผมก็อยู่ที่นี่หละครับ แอบมามองพวกพี่ๆตั้งนานแล้วหละ ฮา...

“อ้าว...อีตาบ้านี่..มาแล้วก็ไม่บอก...เดี๋ยวก็ไปถึงปากช่องมืดค่ำกันพอดีหรอก เราช้ากว่ากำหนดการ ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ"

"....ครับๆ...ฮา ..ฮาาาา.."

......................................................

“เห็นไหมน้องเล็ก ไม่มีใครว่าน้องเล็กสักคำนึง เข็มชั่วโมง เข็มนาทีอย่างพี่นี้หละ ที่โดนมากสุด ผิดมากๆเป็นชั่วโมง ๆก็โดน ผิดน้อยๆเป็นนาที ๆก็โดน ”  เสียงพี่รองส่งเสียงบอกกล่าวย้ำถึงสภาพหน้าไฟของตัวเอง ก่อนที่น้องเล็กจะเดินผละจากไปทำหน้าที่ด้วยรอยยิ้ม

พร้อมๆกับที่ผมผละจากโต๊ะ ยกกระเป๋าและเอสเปรสโซที่เหลืออยู่ค่อนแก้วไปรวมกลุ่มกับพี่ๆ เช่นกัน