นิราศ....คนรักเมีย(คนเดิม)ตอนที่2

หมวดหมู่ของบล็อก: 

กลับมาจากวันพ่อขอต่อให้จบเลยนะครับ


ความเดิมตอนที่แล้ว


………………………………..          นิราศร้างห่างแฟนแสนใจหาย


แค่ห้าวันไม่เห็นหน้าแทบบ้าตาย         ห่างแค่กายขอให้ใจเราใกล้กัน


วันศุกร์บ่ายใจล่วงหน้าไปหาน้อง        ตาคอยมองชะแง้ เฝ้าแลหวัน


ถ้าออกช้าเกินไปกลัวไม่ทัน                ขอสักวัน ผ.อ. นะอย่าเรียกชุม


พอบ่ายสามสตาร์ทรถกดคันเร่ง           สายตาเล็งอย่างตั้งใจไม่ร้อนรุ่ม


ทุกนาทีมีสติคอยควบคุม                     ดีกว่ากลุ้มภายหลังหากพลั้งไป


จากคลองยาง  โคกยูงมุ่งไปหน้า         เพื่อไปหาคนดีที่สดใส


ทุ่งเสม็ดเหมือนพี่รักน้องเหม็ดใจ         ไม่มีใครมาแย่งตำแหน่งเธอ


บ่อน้ำร้อนถิ่นนี้พี่ขอผ่าน                     กลัวพบพานสิ่งร้อนใจเมื่อใดเผลอ


อุปสรรคข้างหน้าถ้าหากเจอ                ขอมีเธออยู่ข้างกันไม่หวั่นใจ


เมื่อมาถึงสามแยกห้วยน้ำขาว              เหมือนใจร้าวแยกเป็นสามให้หวามไหว


งาน  บ้าน  เมีย  สามอย่างแยกกันไกล    หากรวมกันที่เดียวได้ก็คงดี


ผ่านคลองท่อม ห้วยหลอ คลองขนาน    แสนชื่นบานข้างในหัวใจพี่


เราสองคนขนานกันนั้นไม่มี                สองชีวีได้ร่วมกันเป็นเส้นเดียว


เมื่อมาถึงเหนือคลองมองผ่านผ่าน       เห็นท่าอากาศยานแล้วหวาดเสียว


รักกันจริงอย่ามาชวนให้ขึ้นเชียว         เป็นสิ่งเดียวกลัวที่สองรองจากเมีย


เมื่อมาถึงถิ่นนี้มีชื่อย่าน                        ว่าน้ำจาน เจือจานใจอย่าให้เสีย


ร่วมแบ่งปันน้ำใจไม่อ่อนเพลีย                        ดีกว่าเสียมิตรไปเพราะใจดำ


รถพ้นผ่านในช่อง หนองหลุมพอ         คิดถึงพ่อ คนดีที่ใจป้ำ


สอนให้เป็นคนดีมีคุณธรรม                 ไม่เหยียบย่ำคนด้อยกว่า น่าชื่นใจ


ถึงถ้ำคลังยังอีกไกล ใจแทบคลั่ง         มีอีกตั้งเกินครึ่งทางยังหวั่นไหว


ถึงอ่าวลึกมันจะลึกสักเท่าได               ลึกสุดใจของพี่มีแต่เธอ


ถึงคลองลาว ถึงคราวลองลองสักตั้ง   พุ่งหรือพัง แพ้ชนะหรือเสมอ


ไม่มัวนอนกลางวันฝันละเมอ              ต้องเผยอหน้าสู้ให้รู้กัน


รถเข้าเขตพังงามาบ่อแสน                   รถยังแล่นต่อไปใจมุ่งมั่น


บ้านตากแดด.........าก ลำบากครัน      ไร้ตะวันตากอะไรให้งงงวย


หันไปเห็นถุงใหญ่อยู่ในรถ                  ขี้เหล็กสดที่เราเอามาด้วย


ยอดลำเพ็งเมื่อฝนฟ้ามาอำนวย             กับปลีกล้วยอีกปลีที่เอามา


มะละกองามงามสองสามลูก               ที่ได้ปลูกเอาไว้ในสถานศึกษา


กับมะเขือที่ปลูกไว้ริมชายคา               เก็บเอามาแค่พอกินไม่สิ้นเปลือง


ตอนที่ 2  ดวงใจของตี๋ ไม่ใช่ดวงใจอัคนี


คลองบางลึกเขาเปาะคลองบางเหรียง  ต้นไม้เรียงงดงามอร่ามเหลือง


หากร่วมกันปลูกต้นไม้ให้ทั่วเมือง      คงลือเลื่องเมืองดอกไม้ให้ชื่นชม


มาถึงคลองน้ำเค็มเค็มจริงไหม            หากคนเค็มที่ใจคงขื่นขม


คลองบางวัด วัดช่วยคลายหายระทม       ไม่มัวจมอยู่ในทุกข์พบสุขดี


ใจล่องไปถึงไหนต่อไหน                    ขับมาถึงเชียงใหม่แล้วหรือนี่


ออกจากบ้านมาไม่กี่นาที                     จากกระบี่ถึงเชียงใหม่อย่างไรกัน


อ๋อถิ่นนี้มีชื่อย่านบ้านเชียงใหม่            แต่อยู่ในพังงาน่าขบขัน


คงจะต้องรีบไปเดี๋ยวไม่ทัน                 ด้วยมุ่งมั่นจะไปหาพบหน้าเธอ


ได้มาถึงค่อนทางบางดินสอ                กลัวเจอคนสอพลอทำใจเผลอ


ถึงท่าอยู่อยู่ที่ไหนไม่ลืมเธอ                 ใจอยากเจออยู่ด้วยทุกคืนวัน


ผ่านโคกกลอยแล้วหนาถึงท่านุ่น        แม่เนื้ออุ่นขอเธอจงเชื่อมั่น


อีกไม่นานเราจะได้อยู่ด้วยกัน              รอถึงวันย้ายกลับบ้านไม่นานเกิน


ถึงสะพานสารสินถิ่นสถาน                 เป็นตำนานเขาเล่ามาน่าสรรเสริญ


ถูกกีดกันกั้นรักจนหนักเกิน                จูงมือเดินสู่ภพหน้าลาระทม


แค่ฐานะต่างกันในขั้นแรก                  คือสิ่งแทรกพาใจให้ขื่นขม


ยิ่งหน้าที่การงานพาลระบม                 ขอสุขสมในชาติหน้าจึงลาตาย


แต่คู่เราโชคดีที่ไม่หมอง                      ผู้ปกครองต่างเห้นดีเป็นที่หมาย


ฝากให้ดูแลกันจนวันตาย                    พี่จึงได้อยู่กับน้องครองคู่กัน


แต่หน้าที่การงานคือปัญหา                 พี่อยู่เกาะลันตา นะจอมขวัญ


จึงไม่ได้เห็นหน้ากันทุกวัน                  เพราะเธอนั้นอยู่ภูเก็ตเหน็ดเหนื่อยใจ


รอโอกาสวันหยุดยาวเสาร์ อาทิตย์       จึงมีสิทธิ์อยู่ด้วยกันวันสดใส


หากพี่ย้ายกลับบ้านในวันได                คงจะได้สุขสันต์ทุกวันคืน


ถึงคอเอน ไม่เอนเอียงไปทางไหน       จงเชื่อใจว่าพี่ไม่มีอื่น


ร่วมฝ่าฟันทุกปัญหาพาหยัดยืน            จะหลับตื่นทุกนาทีขอมีเรา


ถึงถลางไม่โอ้เอ้เถลไถล                      อีกไม่ไกลได้เห็นหน้าพาหายเหงา


ขับรถผ่านแดดฝนก็ทนเอา                  เห็นหน้าเจ้าเหนื่อยก็หายสบายใจ


อนุสาวรีย์ไม่รีรอห้อไปหน้า                 ถึงสามแยกโตโยต้าไม่ไปไหน


รีบเลี้ยวขวาตรงนี้ที่ต้องไป                  ถึงห้างใหญ่บิ๊คซี นี้ไม่นาน


ถึงสี่แยกไฟแดงแล้วเลี้ยวซ้าย              ผ่านหน้าป้ายสนามกีฬาขอลาผ่าน


เห็นไฟเขียวรีบเร่งให้ทันกาล               พอจะผ่านตลาดฉำฉาเลี้ยวขวาพลัน


ถึงไฟแดงตรงไปอีกนิดหนึ่ง               จนมาถึงจรัสดาวแมนชั่น


พอมาถึงจุดหมายบายใจครัน               ชั้น สองนั้นเป็นห้องต้องเข้าไป


เคาะก๊อกก๊อก เปิดดูประตูแย้ม            เข้าไปกอดแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ใหญ่


แล้วรีบปิดประตูอย่างว่องไว               จะปิดไฟ ลั้น..ลา..แล้วนะเอย             


 

ความเห็น

สะกดรอยตามคงไม่ยาก...ป่ะเล็ก..เราไปแอบดูเค้ากินข้าวกัน...

มีความสุขกับการที่ได้ให้มากกว่าการที่ได้รับ

นั่นแน


รู้แล้วว่ามีคนจะมาแอบดู

ตอนเป็นเด็ก....มีแรง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน กลางคน.....มีเงิน มีแรง แต่ไม่มีเวลา ปั้นปลาย.....มีเงิน มีเวลา แต่ไม่มีแรง

แล้วว่าอาบน้ำตอนต๊ะ ตอปิดไฟหนัน

ว่าออออ นุ่งกางเกงขายาวสาวไม่ชอบพี่น้องเหอ คนถือจอบมาดแมนนั้นแหละแฟนฉาน นะสาวเหอ

เขาบอกว่ากินให้หรอยต้องกินกับเนือย


ปล้ำอาบน้ำอยู่กะหายเนือยเสียหล่าว

ตอนเป็นเด็ก....มีแรง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน กลางคน.....มีเงิน มีแรง แต่ไม่มีเวลา ปั้นปลาย.....มีเงิน มีเวลา แต่ไม่มีแรง

ชื่นชมความสามารถในการแต่งนิราศค่ะ ทั้งหมดนี้ใช้เวลาในการแต่งนานมากไหมคะ ชื่นชมมากๆ  อีกำถามว่าซักซ้อมการแต่งนิราศอย่างนี้มากี่ปีแล้วคะ

ขอบคุณครับที่ชื่นชม


ถ้ามีอารมณ์ก็แต่งไม่นานครับ

ตอนเป็นเด็ก....มีแรง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน กลางคน.....มีเงิน มีแรง แต่ไม่มีเวลา ปั้นปลาย.....มีเงิน มีเวลา แต่ไม่มีแรง

:shy: ด้วยความแฮปปี้นะคะ.....

นิราศตอนนี้จบครับ


ถ้าให้แต่งเรื่องใหม่ก็ต้อง........คริคริ

ตอนเป็นเด็ก....มีแรง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน กลางคน.....มีเงิน มีแรง แต่ไม่มีเวลา ปั้นปลาย.....มีเงิน มีเวลา แต่ไม่มีแรง

 ชอบๆๆ หัวอกเดียวกันเลยคุณตี๋ ไปปากช่องคราวนี้จะให้ยายสายอ่านเขาคงชอบเหมือนผม

ขอบคุณครับ

ตอนเป็นเด็ก....มีแรง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน กลางคน.....มีเงิน มีแรง แต่ไม่มีเวลา ปั้นปลาย.....มีเงิน มีเวลา แต่ไม่มีแรง

หน้า