สักวาบ้านป่าคลอก

..........สักวาว่าไว้ให้รู้สึก                                     ให้สำนึกกตัญญูรู้คุณค่า

ของผู้ที่เลี้ยงเราก่อนเก่ามา                               ถึงเวลาเลี้ยงท่านบ้างอย่างท่านทำ 

..........เมื่อไม่นานมานี้มีโอกาส                          ไปตลาดเปิดท้ายเก่าตอนหัวค่ำ 

กินข้าวต้มร้านเก่าเจ้าประจำ                              ชื่อสามคำ IMF ช่วยเซฟเงิน

..........สั่งแต่กับ  ข้าวต้มฟรี มีไว้ให้                   ตักกินได้เต็มที่ไม่มีเขิน

ขณะกินข้าวต้มอย่างเพลิดเพลิน                       ตาบังเอิญเหลือบเห็นป้ายให้ตรึกตรอง

......... “เชิญทำบุญร่วมกันในวันหน้า               เลี้ยงคนชรา ที่ สิบเอ็ด เดือน สิบสอง”

เป็นบุญทานที่ถูกต้องตามครรลอง                   หันหน้ามองเมียเห็นด้วยจะช่วยกัน

.......... เจ้าภาพชื่อ คุณพรัด  เมืองนิล                 ท่านก็ยินดีให้ไปดังใจฝัน

ใจก็เฝ้าจดจ่อรอถึงวัน                                         ได้แบ่งปันความสุขใจให้คนชรา

.......... พอวันเสาร์เก้าโมงครึ่งถึงหน้าร้าน       เห็นคุณพรัดยืนเตรียมการณ์ อย่างหรรษา

พร้อมเชื้อเชิญให้เรากินข้าวปลา                      ถึงเวลาเดินทางอย่างสบาย

.......... ฝนอวยพรให้ทำบุญอย่างชุ่มฉ่ำ             ตั้งแต่ตอนหัวค่ำไม่จางหาย

ถนนลื่นยึดสติให้ติดกาย                                    อันตรายอาจมีมาถ้าเผลอใจ

.......... รถวิ่งผ่านมหาลัยราชภัฎ                         ที่นี่จัดเป็นสถานศึกษาใหญ่

ซุปเปอร์ชีพไม่มีหลงยังตรงไป                         เป้าตั้งไว้ป่าคลอกอยู่นอกเมือง

.......... เมื่อรถวิ่งมาถึงซึ่งตรงนี้                           อนุสาวรีย์ที่ลือเลื่อง

สองวีรสตรีที่ป้องเมือง                                       จนรุ่งเรืองอย่างทุกวันท่านสำคัญ

..........ถึงอนุสาวรีย์แล้วเลี้ยวขวา                        ขับตรงไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น

เพราะวันที่ สิบสองก็สำคัญ                               เพราะเป็นวันคลายวันเกิดของเราเอง

..........ถือเป็นการทำบุญคล้ายวันเกิด                สุดประเสริฐที่เกิดมาอย่าอวดเบ่ง

มีกิเลส มีความชั่วให้กลัวเกรง                           มันข่มเหงจิตใจเราให้เศร้าตรม

.......... การทำทานคือการเสียสละ                     เอาชนะความตระหนี่ที่สะสม

เพิ่มความเมตตากรุณาให้น่าชม                        จะไม่จมอยู่กับทุกข์พบสุขจริง

.......... ถึงบ้านพักคนชราบ้านป่าคลอก            ในใจบอกคนชรามีค่ายิ่ง

เคยเป็นหลักให้ลูกหลานได้พึ่งพิง                   กลับถูกทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดาย

..........แม้วันนี้จะดีใจได้เลี้ยงข้าว                       เมื่อได้ฟังเรื่องราวก็ใจหาย

เพราะบางท่านมีลูกอยู่มากมาย                         ทั้งหญิงชายไม่โผล่หน้ามาเยี่ยมเลย

.......... แม้วันนี้ท่านจะมีที่อาศัย                          แต่ในใจของท่านไม่นิ่งเฉย

ขอลูกหลานมาเคียงข้างเหมือนอย่างเคย         สุดจะเอ่ยว่าแม่พ่อรอลูกมา

..........ในโทรทัศน์เคยเห็นคนที่จนยาก            ต้องลำบากไม่มีกินเสียยิ่งกว่า

นั่งกินข้าวกับลูกลูกคลุกน้ำปลา                        แต่เมื่ออยู่พร้อมหน้าก็สุขใจ

.......... เมื่อมีคนแนะนำเขา “นี่เจ้าภาพ”           คนชราแทบกราบเราให้ได้

เราไม่รู้สึกว่าจะซึ้งใจ                                          แต่ข้างในกลับอัดอั้นกลั้นน้ำตา

..........อยากแปลงร่างเป็นลูกของทุกท่าน        พาตายายกลับบ้านให้หรรษา

ให้หลายวัยอยู่ร่วมกันใต้หลังคา                       ใช่มีแต่คนชราหลังคาเดียว

.......... อยู่ต่อไปใจเรายิ่งเศร้าหนัก                     กลัวเห็นคนที่เรารักต้องโดดเดี่ยว

จะไม่เกิดกับพ่อแม่แน่แท้เชียว                          ต้องยึดเหนี่ยวให้มั่นกตัญญู

..........แล้วเมื่อถึงเวลวต้องลาจาก                       แสนลำบากในใจให้หดหู่

บ้างกอดเราซบหน้าน้ำตาพรู                             สุดท้ายอยู่รอลูกหลานกันต่อเอย ฯ

ตังใจว่าถ้ามีโอกาสจะไปอีกแต่ถ้าเราไม่สะดวกที่จะทำอาหารเองก็สามารถเป็นเจ้าถาพแต่ละมื้อได้

มื้อเช้า 1,500

มื้อเที่ยงและมื้อเย็น  มื้อละ3,000 

ถ้าให้ทางศูนย์ทำอาหารเราต้องนำของหวานหรือ ผลไม้ไปเองครับ