Miracle Of L I F E # episode 1

บ่ายวานท้องฟ้าบ้านเราสีหม่นๆ   แต่เราหาได้หม่นหมองตามไปด้วย จึงได้ชวนพี่สาวขับรถข้ามเขาพับผ้าไปยังศูนย์เพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อจังหวัดตรัง    จำได้ว่าตอนเด็กๆจะกลัวเขาพับผ้ามาก  เพราะฟังชื่อแล้วเหมือนกับเป็นผู้หญิงที่มานั่งพับผ้าบนเขาก็เลยพาลนึกไปถึงแม่นาคพระโขนงอะไรซะงั้น  แต่จริงๆแล้วที่เขาเรียกเขาพับผ้าเป็นเพราะลักษณะทางภูมิศาตร์ที่เป็นทางคดเคี้ยวไปมาเหมือนผ้าที่ถูกพับ

   และตอนนั้นผู้ใหญ่ก็มักจะพูดให้ฟังว่าถ้านั่งรถไปตรังจะต้องกินยาแก้เมาก่อน หรือไม่ก็ให้พกถุงพลาสติกส่วนตัวไปด้วยเพราะทุกคนที่ผ่านเขาพับผ้าจะต้องเกิดอาการอยากเอาของเก่าออกกันทุกคน  ยิ่งฟังยิ่งน่ากลัวใช่ไหมคะ

แต่จนแล้วจนรอด   เราก็ยังไม่เคยไปตรังกบเขาซักที   จนกระทั่งเข้ามาเรียนหนังสือในกรุงเทพก็เป็นอันว่าลืมไปเลยว่าตรัง พัทลุงนั้น ห่างกันแค่ภูผาขวางกั้นเท่านั้นเอง 

เมื่อวานก็เลยลองขับรถจากพัทลุงไปตรังด้วยตัวเอง  เพื่อพิสูจน์ความกลัวที่เคยมีมาตั้งแต่ตอนเด็ก   ได้ข้อสรุปว่า การขับรถขึ้นเขาค้อ และขับรถจากหล่มสักไปภูเรือเมื่อหนาวที่แล้ว ยากกว่านี้ตั้งหลายเท่า  !!!!

ไปตรังคราวนี้ตั้งใจจะไปหาพันธ์ไม้มาปลูกค่ะ   เนื่องจากก่อนไปได้โทรศัพท์คุยกับคุณ ธาดา  หัวหน้าศูนย์เพาะฯ   พี่เค้าบอกว่าถ้าจะเอาอะไรให้โทรไปถามก่อน   แต่ถ้าจะเอากล้วยให้มาเอาได้เลย   เราก็อยากได้กล้วยอยู่แล้ว   เพราะได้รับคำแนะนำจากพี่ๆในบ้านสวนฯว่าพื้นที่บ้านเรานั้นให้ลงกล้วยไว้ก่อน   ส่วนตัวก็ชอบกล้วยอยู่แล้ว เพราะถือเคล็ดว่าปลูกกล้วยให้เต็มบ้าน ต่อไปจะได้ทำอะไรกล้วยๆ    (เกี่ยวกันไหมเนี่ยะ  !!)

เส้นทางการเดินทางก็ไม่ราบรื่นค่ะ  เพราะฝนตกตลอดทาง   และมีหลงทางด้วย  (อันนี้เป็นประจำค่ะ )   และจะได้กล้วยกลับมาหรือเปล่า   ค่อยกลับมาเล่าให้ฟังนะคะ 

เช้านี้ไม่เขียนเยอะค่ะ  ....เดี๋ยวพี่แซมตาลาย   !!!! :)