Miracle Of L I F E # episode 2

ชีวิตมหัศจรรย์เกิดขึ้นง่ายๆค่ะ เพียงแค่เราจูนจุดโฟกัสที่ใจ  เราก็ได้มุมมองที่แตกต่างแล้ว  ลองดูสิคะ 

เมื่อคราวที่แล้วมัวแต่ดีอกดีใจที่ตัวเองหายกลัวเขาพับผ้าแล้ว  และคิดว่าต่อจากนี้ไปการข้ามเขาไปตรังคงเป็นเรื่องง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก  

เส้นทางจากพัทลุงไปตรังก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลยเพราะวิ่งตรงอย่างเดียว  ซ้ำถนนก็เป็นสี่เลนขับรถไป คุยกันไปแป๊บเดียวก็ขึ้นเขาแระ   ที่รู้ว่าขึ้นเขาแล้วเพราะถนนช่วงนั้นเป็นช่วงรถวิ่งสวนทางกันได้ระยะทางประมาณ 10  กิโลเมตรเอง  แค่จิ๊บๆๆ   แต่วันที่ไปนั้นฝนตกหนักค่ะ   จากเรื่องจิ๊บๆ   ก็กลายเป็นเรื่องจ๊ากๆของเราไปเลย   

พอลงเขาปุ๊บก็มองหาทางไปสนามบินปั๊บ   เนวิเกเตอร์ของเราก็มั่วได้ใจตัดสินใจให้เราเสร็จสรรพว่าให้เลี้ยวซ้าย   เราก็ซ้ายเพราะเห็นป้ายเครื่องบินก็เข้าใจได้ว่าคงไปทางสนามบิน  วิ่งไปได้หน่อยนึงทำไมมันมีแต่นามีแต่ป่าหว่า   ดูๆแล้วไม่น่าจะไปถึงสนามบินได้เลยนะเนี่ยะ  ตัดสินใจเลี้ยวอีกที   แล้วก็อีกที  สรุปแล้วเลี้ยวไปเรื่อยๆไม่รู้ไปถึงไหน  เราจึงตัดสินใจจอดรถและกดโทรศัพท์ไปถามที่ศูนย์เพาะเลี้ยงฯ   น้องสาวผู้ใจดีก็แสนน่ารัก ถามว่าเราอยู่ที่ไหน  เราบอกว่าอยู่ตรงโรงแรมเรือ   น้องก็แนะนำว่าให้พี่เข้าเมืองมาดีกว่า  แล้วน้องก็ถามว่าพี่เห็นไอ้โน่นมั้ย  พี่เห็นไอ้นี่มั้ย   พี่ก็บอกว่าเห็นตลอด (เนวิเกเตอร์เขาเห็น!!)    

เพิ่งจะเข้าใจก็ตอนนี้เองว่าเวลาที่ผู้ชายเขาขับรถตามผู้หญิงแล้วเขามักจะพูดว่า "ผู้หญิงขับก็งี้แหละ"  การบอกเส้นทางก็เหมือนกันถ้าถามกับผู้หญิงก็จะเป็นงี้แหละ   ก็แหมน้องเล่นบอกทุกระยะให้พี่เก็บรายละเอียดทุกเม็ด   พี่เข้าใจว่าน้องหวังดี  เพราะคิดว่าพี่ไม่ใช่คนตรังใช่ไหมล่ะ    คงต้องบอกละเอียดหน่อยเพราะกลัวเราไปไม่ถูก    

น้องสาวคนสวย (หรือเปล่าก็ไม่รู้)  พยายามอธิบายทางให้พี่สาวฟังอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมง   เราเสียค่าโทรศัพท์ไปตั้งหลายนาที  เมื่อเห็นท่าไม่ดีก็เลยบอกเขาไปว่าให้เขาเลิกอธิบายได้แล้ว  เพราะยิ่งบอกเรายิ่งหลง   คือกว่าจะบอกได้ว่าให้ไปทางไหนน้องก็มัวแต่บอกว่าพี่จะเห็นห้างโน้นห้างนี้  หรือพี่จะเห็นวินมอไซด์ไหม   ที่คนขับวินใส่เสื้อสีม่วงไง   หัวหน้าวินเป็นชายหนุมหน้าตาดีๆหน่ะ  (เป็นแฟนหนูเองหรือเปล่า ?? )  ข้างหน้าวินจะมีวงหมากรุกตั้งอยู่ด้วยนะ   นั่นแหละให้พี่ตรงมาเรื่อยๆ    ....แล้วน้องจะอธิบายทำแปะไรเนี่ยะ !!!

สรุปค่ะ ...เมื่อน้องเอ่ยคำว่าโลตัสออกมา    พี่สาวก็ถึงบางออ้ว่าใหน้องหยุดการบอกทางแต่บัดเดี๋ยวนี้   เพราะพี่ไปโลตัสถูกกกก เอาไว้ให้พี่ถึงโลตัสก่อนแล้วพี่จะโทรมาถามอีกทีว่าไปทางไหนนะจ๊ะ    นั่นแหละนอ้งสาวใจดีผู้น่ารักจึงได้ยอมหยุดการอธิบายทางไว้แต่เพียงแค่นั้น    เฮ้อ   เราก็กลัวน้องเขาจะเสียใจก็เลยไม่กล้าขัดคออะไรเลย 

ในที่สุด  เราก็ฝ่าการจราจรมาถึงโลตัสจนได้  เพิ่งจะรู้ว่าเมืองตรังเมืองไฮโซแห่งนี้  เวลาบ่ายถึงเย็นแบบนี้สามารถเลียนแบบกรุงเทพได้อย่างไม่น้อยหน้าเลยนะคะ  รถติดวินาศสันตะโลค่ะ   ทั้งเก่ง กะบะ มอไซด์ สามล้อ จักรยาน รถเข็น  ว่ากันให้นัวเนีย  .....พอแค่นี้ก่อนดีกว่านะคะเดี๋ยวคนตรังจะเขม่นเอา  !!!

พอถึงหน้าโลตัส  เราก็ไม่ถามน้องสาวที่ศูนย์แล้ว  แต่เรากดไปหาคุณธาดาหัวหน้าหน่วยเพาะโดยตรงเลย  เจอผู้ชายอธิบายทางค่อยกระชับฉับไวหน่อย   คุณธาดาบอกสองสเตปเท่านั้น   คือให้ตรงไปข้างหน้าประมาณ  5  กิโล  ก็จะถึง โรงเรียนวิเชียรมาตุ (จริงๆแค่ 2 โลเองนะพี่)  สเตปที่สองพอถึงโรงเรียนให้เลี้ยวขาวไปอีก  2  กิโล  (จริงๆช่วงนี้ 5 กิโลค่ะพี่)   เข้าไปจนถึงเรือนจำและศูนย์เพาะจะอยู่ซ้ายมือ  เอออ    ดูไม่ยากแฮะ    ก็ไปตามที่คุณธาดาบอกทางก็ไม่ยากจริงๆ  

พอถึงศูนย์ฯ ซึ่งใหญ่โตมโหราลมาก เข้าไปก็ไม่รู้ว่าจุดไหนคืออะไร  ฝนก็ตกพรำๆ  ลองแวะจุดแรกปรากฏว่าเป็นจุดเพาะเลี้ยงกล้วยไม้   น้องที่นั่นบอกว่าโดมพืชผักให้ไปอีกทีนึง   เราก็วนกลับมาด้านหน้าผ่านโดมใหญ่อีกหนึ่งโดม   ทราบมาว่าเป็นโดมของไม้ผลและไม้ประดับ   และโดมถัดไปก็จพเป็นโดมสำหรับพืชผัก 

ที่นี่มีคนมาเยี่มเยียนเยอะเชียวค่ะ  วันที่เราไปนั้นเจอรถกะบะและเก๋งที่มาก่อนแล้วประมาณ  สี่ ห้าคัน  กำลังเดินชมอยู่บ้างหรือไม่ก็สอบถามราคาว่าอะไรราคาเท่าไหร่   เราเข้าไปถึงก็ถามพี่เค้าเลยว่ามีกล้วยมั้ย  พี่เค้าบอกว่าเพิ่งขายไปเมื่อกี้นี้เอง  แง่ววววว  ! พูดไม่ออกค่ะ   โทรถามคุณธาดาพี่ก็เค้าบอกว่าไม่ทราบว่าขายไปแล้วแต่จะทำให้ใหม่     พี่ที่ดูแลตรงนั้นก็เลยบอกว่าให้เรากลับมาใหม่อีกสองสัปดาห์เขาจะทำไว้ให้  เพราะถ้าจะเอาไปวันนี้มั้นต้องตายแน่ๆเพราะยังเล็กมาก