เหินฟ้าสู่บาหลี

            ลูกชายคนกลางของผมเป็นนักออกแบบผลิตภัณฑ์ เขามักเดินทางท่องเที่ยวไปในที่ต่าง ๆ ทั้งในประเทศและต่างประเทศ เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้เป็นข้อมูลในการสร้างสรรค์งานออกแบบ  การเดินทางส่วนใหญ่เขามักไปด้วยตัวเอง โดยศึกษาจากคู่มือที่นักท่องเที่ยวเขียนบอกเล่าเอาไว้  เขาบอกว่าการไปเองนอกจากจะเป็นอิสระไม่ต้องอยู่ในกรอบโปรแกรมของกรุปทัวร์แล้ว ยังประหยัดค่าใช้จ่ายด้วย  เมื่อต้นเดือนกันยายน 2553 เขาชวนพ่อกับแม่ไปเที่ยวบาหลี เพราะสายการบินเขามีโปรโมชั่นลดราคาพิเศษ ค่าตั๋วไป-กลับคนละ 1,400 บาท ช่างถูกอะไรเช่นนี้ แต่ก็นึกชมอยู่ในใจว่าอินโดนีเซียนี่เขาเก่งจริง ๆ ยอมลดราคาค่าโดยสารเพื่อหวังค่าใช้จ่ายอื่น ๆ จากนักท่องเที่ยวในช่วงที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น      27 กันยายน 2553 คณะของเราออกเดินทางจากสนามบินสุวรรณภูมิมุ่งสู่เกาะบาหลี ประเทศอินโดนีเซีย ถึงสนามบินตามกำหนด  เมื่อรับกระเป๋าสัมภาระกันครบถ้วนแล้ว ก็เรียกรถแท็กซี่เพื่อจะเข้าที่พัก แต่ลูกเปลี่ยนใจหันไปใช้บริการรถตู้แทน ลูกบอกว่าค่าเหมารถตู้(ป้ายดำ)ที่นี่ไม่แพง แต่ต้องต่อรองราคาลงถึงเท่าตัว  ลูกบอกว่าถ้าจะมาเที่ยวอย่างประหยัดต้องเลิกคิดถึงรีสอร์ทหรือโรงแรมหรู ๆ  ดังนั้นมาคราวนี้จะพาไปพักบังกาโลแถว ๆ UBUD  ลูกตั้งใจจะพักที่บังกาโล PELANGI ที่เคยมาพักเมื่อปีที่แล้ว แต่ไม่มีห้องว่าง จึงเข้าพักที่ JUNGUT INN ซึ่งอยู่ติดกันและมีสภาพใกล้เคียงกัน  ผมรู้สึกทึ่งและแทบไม่น่าเชื่อเลยว่าใจกลางเมือง UBUD จะมีบังกาโลแบบนี้ซ่อนตัวอยู่ ดูเป็นธรรมชาติ เงียบสงบ แถมราคาก็ไม่แพง คิดเป็นเงินไทยตกประมาณคืนละ 370 บาทเท่านั้นเอง