มะโหน่งกลับบ้าน

        20 ธันวาคม 2556 มะโหน่งกลับมาเยี่ยมครอบครัวที่อุบล  วันแรกที่พี่มะโหน่งมาถึง น้อง ๆวิ่งออกมารับ มะนาวจำพี่มะโหน่งไม่ได้ ยืนมองไม่กล้าเข้าใกล้

                        ในที่สุดน้องก็จำพี่ได้

พี่มะนาวขี้อ้อน น้องฮวกไม่กล้าเข้าใกล้เพราะพี่มะนาวจะหวงพี่มะโหน่งมาก

        เวลากลับบ้าน น้อง ๆจะตามาส่งถึงหน้าประตูสวน

      กิจวัตรประจำวัน เวลาว่างยายปองชอบมาขุดเขียดขุดปูในสวน วันนี้มีหลานมะโหน่งตามมาด้วย สวนนี้อยู่ไม่ห่างบ้านนัก

         เวลาพักผ่อนของแม่คือการได้มาเดิน ขุดเขียดขุดปู

        ทุกครั้งที่มาบ้าน เรื่องอาหารการกินมะโหน่งจะจัดการเอง

                  น้องแพรเอาเมล็ดพันธุ์มาให้พี่มะโหน่ง

         เสารั้วในสวนหายไปแล้วหลายต้น มีชาวบ้านมาบอก จะขายไม่ขาย ไม่ขายหายไม่รู้ด้วยนะ มีขู่ด้วย  ถ้าไม่มีคนมาบอก เราก็ไม่รู้ว่าเสารั้วสวนเราเป็นไม้อะไร

                  ในที่สุดก็ต้องมาขุดกลับบ้าน

                      มะโหน่งก็มาช่วยกันขน

            ไม้อะไรก็ไม่รู้ ผุพังขนาดนี้ก็มีคนอยากได้ ตอนนี้เสารั้วในหมู่บ้านโดนขโมยหมดแล้ว ขโมยกันแม้กระทั่งเสารั้ววัด ลูกสาวมาหา พ่อเวทย์ก็ขายเสารั้วส่งค่ารถลูก

               พาไปเที่ยวน้ำตก ไม่ห่างจากบ้านมากนัก

พาไปบ้านลุงเชาวลิต ลุงเชาวลิตเป็นตำรวจที่ใช้ชีวิตพอเพียง เป็นพี่ที่อ้ายเวทย์เคารพนับถือมาก

      ลุงเชาวลิตรับราชการตำรวจ หลังเลิกงาน เลี้ยงวัว ทำสวน

         มีโรงสีข้าว เลิกงานก็สีข้าว ได้แกลบ ได้รำเลี้ยงวัว

        เครื่องหยอดเม็ดข้าว ที่ลุงเชาวลิตทำเองแบบง่าย ๆ

                   ทุกเช้าพี่มะโหน่งจะมาให้อาหารน้อง

                พี่มะโหน่งสัญญาแล้วว่าจะมาอุ้มน้องฮวก

        พ่อเวทย์สัญญาว่าถ้าลูกมะโหน่งมา พ่อจะทำค้างน้ำเต้าให้

                      ค้างน้ำเต้าทำแบบง่าย ๆ

                         น้ำเต้า 50 กว่าสายพันธุ์

          ไปเยี่ยมครอบครัวพี่ชายที่เคารพนับถือหลายสิบปี

                     พี่สะใภ้ เป็นคนที่ใจดีมาก ๆ

พี่ชายคนนี้เป็นปลัด เป็นหัวหน้าเก่า ที่รักและเคารพมากกว่าการเป็นหัวหน้ากับลูกน้อง

           พี่ชายเพิ่งเริ่มทำเกษตร ทำสวนปลูกหอมเป็นอาชีพเสริม  วันนั้นของฝากเราเป็นหอมแห้ง หอมสด ผักต่าง ๆ เ้ต็มคันรถ บอกไม่รับก็ไม่ได้ พี่สะใภ้ไม่ยอม

                      อาหารเช้าครอบครัวเรา

         หน้าที่เอาข้าวมาให้น้อง ๆ เป็นของพี่มะโหน่ง

                          แวะมาเยี่ยมน้องเอื้อง

                    ยามเช้าในสวน หนาวมาก

              เป็นหลานยายปอง ก็ต้องขุดเขียดขุดปูเป็น วันนี้ยายปองพาหลานมะโหน่งขุดปูข้างถนน ยายปองบอกว่า ข้างถนนคนไม่ค่อยขุด อาจเพราะอายรถราที่ผ่านไปมา ยายปองไม่อายพาหลายขุดปู แป๊บเดียวก็ได้ปูแล้ว

                               ทอดเขียดทราย

        มะโหน่งกลับบ้านคราวนี้ อาหารการกินจัดเต็ม อาหารอิสานล้วน ๆ  ต้องกินให้เป็น ไม่งั้นเป็นหลานเมืองอุบลไม่ได้

                                                          โปรดติดตามตอนต่อไป.................