คิดถึงท้องนา

หมวดหมู่ของบล็อก: 


ทั้งแต่ยางมีราคาคนก็เริ่มแปลสภาพจากที่นาเริ่มหันมาปลูกยางกันเกือบหมดแล้ว ทำให้ทุ่งกว้างๆ สมัยก่อนเคยเป็นทุ่งนากรายมาเป็นสวนยางกันเกือบหมดแล้ว  เหลือเพียงไม่กี่คนแล้วที่ทำนาส่วนมาจะเป็นคนรุ่นก่อนๆ  คนรุ่นใหม่ๆ จะไม่ค่อยมีใครทำกันแล้วเพราะซื้อกินสะดวกกว่า   


แต่พ่อกับแม่เค้าไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะว่าราคาสินค้าเกษตรมันก็มีขึ้นมีลงเป็นธรรมดาวันนี้อาจจะราคาดีแต่พรุ่งนี้เราไม่รู้   ในเมื่อเรามีที่นาอยู่แล้วจะปล่อยให้รกร้างทำไม แล้วอีกอย่างหนึ่งถ้าไม่ค่อยมีคนทำนากันราคาข้าวก็จะสูงขึ้นเพราะคนซื้อเยอะขึ้นทำให้ข้าวราคาแพงนี่แหละคือความคิดของคนจบ ป.4   


นึกย้อนไปถึงเมื่อก่อนถึงฤดูทำนาเมื่อไหร่ชาวบ้านก็จะช่วยกันทำที่ปลูกต้นกล้า ช่วยกันไถนา ช่วยกันปักดำ เมื่อข้าวสุกก็ช่วยกันเกี่ยว  แถวบ้านเค้าจะเรียกกันว่าออกปาก (ลงแขก) 


  



  


 


 


 


 


 


 


 


 


 


ตอนเที่ยงก็มากินข้าว ถึงตอนนี้เด็กๆ อย่างเราชอบที่สุดเพราะต้องขนข้าวเที่ยงไปกินใต้ต้นไม้ตามคันนา รู้สึกว่านั่งกินข้าวบนคันนาอร่อยกว่านั่งกินข้าวบนโต๊ะที่บ้าน  กินข้าวเสร็จพวกผู้ใหญ่ก็จะนั่งพูดคุยกันสักพัก แล้วก็ลงทำดำนากันต่อ 


แต่ระหว่างทำนาพ่อกับแม่ก็ยังกรีดยางทุกวันสวนยาง คือตู้ ATM ของครอบครัว แต่เราไม่ได้ใช้บัตรเราใช้มีกรีดยาง น้ำยางที่ได้นั้นละคืนเงินของเรา  ช่วงหน้าฝนปลาแทบไม่ต้องซื้อเพราะทุกตารางเมตรในท้องนาเราสามารถหากุ้ง หอย ปู ปลา ได้ไม่ต้องซื้อให้เปลืองเงินหาได้มาเยอะก็ขายบ้างแจกบ้าง   


ตอนนี้ที่บ้านฝนเริ่มตกพ่อก็เริ่มไถ่นาหว่านข้าวแล้วอีกไม่นานก็จะได้เห็นทุ่งนาเขียวขจีอีกครั้งอาจจะไม่เหมือนเมื่อก่อนที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นข้าว



 


ขอโทษค่ะ----ลืมแขม่วพุง----


 


สั่งเกตุได้จากรูปนี้ด้านหลังจะเป็นทุ่งนามองไปทางไหนก็สดชื่น คูน้ำด้านหลังคือที่ชมชุมของปลา และก็มีผักบุ้งที่ทุกคนในซอยนี้สามารถเก็บไปกินได้ตลอดริมถนนก็จะมีต้นมะละกอ ปีใหม่นี้กลับบ้านจะเก็บรูปซุปเปอร์มาเก็ตบริเวณบ้านมาให้ สมช. ดูกันนะค่ะ 


บังเอิญเปิดมาเจอรูปนี้เข้าก็ทำให้คิดถึงท้องนา หรือว่าเราเริ่มที่จะแก่แล้ว ไม่น่าจะใช่ยังอีกตั้งห้าเดือนจะขึ้นเลขสาม

ความเห็น

ตอนนี้สงสัยกำลัง งามรับฝนอยู่มั้งคับ

โตมากับท้องนา เสียดายที่เมื่อก่อนไม่ค่อยเห็นความสำคัญเท่าไหร่

ไม่ยอม ไม่ยอม เราต้องน้อยกว่า

อายุ...เหลือน้อยกว่านายสองคน


อิอิ

 

สุดท้ายต้องยกให้พี่แก้ว หุหุ

เจอกันในวันที่คิดถึง เคยได้ยินมั๊ย คิดถึงเมื่อไหร่เจอเมื่อนั้น

 

 

msn:lekonshore@hotmail.com

ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก จงมีความสุข สนุกกับชีวิต อย่ามัวคิดอิจฉาใคร

เราต้องตามไปหาความความคิดถึง

เหมือนบ้านพี่เลย นากลายเป็นสวนยางหมด ซื้อข้าวกิน ทีละถุง

ต่อไปก็คงเห็นแต่สวนยางไม่มีนาให้หาหอยขมแกงแล้ว

หน้า