ทำมากได้น้อย

ขึ้นชื่อ หัวข้อว่าทำมากได้น้อย เพื่อนๆสมาชิกคงงง ผมหมายถึงงานประจำที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายของผม มานั่งคิดนอนคิดเรื่องงานที่เราทำลงไปในแต่ละวันช่างมากมาย คือผมทำงานเป็นช่างดูแลพวกตึกพวกคอนโดสูงๆๆ พิจารณาถึงการทำมากได้น้อยดังนี้

1.เริ่มเข้าทำงานเวลา 08.30 น. โดยวิธีการลงเวลา หากสายระบบคอมฯจะคิดอัตโนมัตินาที 0.73 บาท ช่วงแรกก็ปรับตัวไม่ทัน มีรถติด นอนตื่นสายบ้าง ก็โดนหักบ้าง แต่มองอีกมุมหนึ่งก็ยุติธรรมดีสำหรับพวกที่ชอบมาสาย มาช้านะ

2.เวลาเข้างาน 08.30 เวลาเลิกงาน 18.00 น.มานั่งนับดูหลังจากหักพักเที่ยง (ความจริงไม่ได้พักก็นั่งกินข้าวแล้วทำงานต่อในออฟฟิตเลย) ผมยังทำงานวันละ 9.30 ชม. เลย

3.เนื่องจากเป็นตึกสูงๆซึ่งมีระบบความปลอดภัยต่างๆมากเช่นระบบลิฟต์ ระบบไฟฟ้าสำรอง  ระบบแจ้งเตือนเพลิงไหม้ เป็นต้น จึงจำเป็นต้องมีช่างที่นอนเวรกลางคืนด้วย รายละเอียดดังนี้

3.1 ช่างกลางคืนเข้างานต่อผมเวลา 18.00 น. แต่ประทานโทษครับไม่เคยมาตรงเวลาหรอก มาที 1- 2 ทุ่ม อาจด้วยสาเหตุใดไม่ทราบได้ หลักจริงๆผมจะออกก่อนก็ได้ไม่ผิดเพราะเป็นเวลาเลิกงานแล้ว แต่มันเป็นจิตใต้สำนึกของความรับผิดชอบและจะปฎิเสธความรับผิดชอบร่วมไม่ได้กรณีเราออกไปก่อนแล้วเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นกับตึก ก็โดนทั้งสองคนอยู่ดี มานั่งคิดในใจก็เราไม่ผิดนี่น่าอยูรอก็ไม่ได้เงินเพิ่ม ทีมาสายยังหักเงินเรายังงี้ยุติธรรมไหมหนอ

3.1 กรณีที่ผมนอนเอง ก็แบ่งกับเพื่อนนอนคนนั้นแหละคนละ 15 วัน ผมก็ทำงานประจำที่ตึกนี้มาทั้งวัน และหลังจาก 6 โมงเป็นต้นไปก็เป็นการนอนเวรของผมจนถึงรุ่งเช้าของอีกวันหนึ่งแล้วก็ทำงานต่อไปอีก บางทีก็ 3 วันติด ถามว่าคุ้มไหมครับ 6 โมงเย็นจนถึง แปดโมงครึ่งของอีกวันหนึ่งได้คืนละ 250 บาทครับ

4.งานที่ผมทำเป็นงานลักษณะของงานบริการ ต้องรองรับอารมณ์ของลูกค้าที่มาใช้บริการที่ตึก และท่านเจ้าของร่วมทั้งหลายที่มักคิดว่าตัวเองถูกเสมอ

5.งานที่ทำบางงานเป็นงานที่เกินกำลังความสามารถที่จะทำคนเดียวได้ เช่นซ่อมลิฟต์ ซ่อมปั้มตัวใหญ่ร้องขอคนจากส่วนกลางก็ไม่เคยมีใครมาช่วย แต่พอทางลูกค้าร้องเรียนว่าทำไมยังแก้ไม่ได้ ก็จะซ้ำเราทันที หากงานไหนที่เราแก้ไขได้แล้วได้รับคำชื่นชม เจ้านายเราจะเข้ามาและคุยกับลูกค้าว่าผมมาดูแลช่วยเหลือน้องเขาตลอด ส่งทีมงานสนับสนุนมาช่วยน้องเขาเป็นประจำ เอาความดีไปซะหมด

 เป็นการระบายคร่าวๆครับซึ่งเกิดเกิดจากความเบื่อหน่าแต่ก็ต้องทนเพราะเรายังออกจากงานตอนนี้ไม่ได้ เราต้องทนทำไปก่อนหากเราพร้อมวันไหนเราคงได้ออกไปเป็นนายของตัวเอง ไม่ต้องมีใครมาสั่งการเรา และไม่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของใคร  และที่สำคัญไม่ต้องมีใครชิงตัดหน้าเอาผลงานไป เราจะได้คำว่า ทำมากได้มากซะที เพราะเป็นกิจการงานของเราเองครับ