คน..ลืมถิ่น..

มีโทรศัพท์เบอร์ไม่คุ้นเคย..ถามผมว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่..ผมก็ตอบว่าเลิกงานครับ..เขาบอกว่าไม่ใช่..บ้านที่สุรินทร์นะ..ไม่กลับมาดูนาบ้างเหรอ..ผมก็ยังงงๆ..พอบอกว่าอาโทรมาเลยคิดได้..ว่าผมมีที่นาที่เป็นมรดกจากทางพ่ออยู่ 5 ไร่..ให้ผมนานจนผมลืมไปแล้ว..อาบอกว่ามาเยี่ยมย่าด้วย..นี่แหละครับย่าผม..อายุ 89 ปี..ไม่เคยเจ็บไม่เคยป่วยไดๆทั้งสิ้น(ยกเว้นท้องเสียเพราะไปกินเลี้ยงที่งานแต่งครั้งหนึ่ง)..อารมณ์ดี..และแอบกินเหล้าขาวด้วย..ชอบขุดดิน..ถอนหญ้า..ปลูกผัก..เมื่อตอนสิ้นปีปีนต้นขี้เหล็กตกลงมาปวดเมื่อยเนื้อตัวสามวันก็หาย..ผมเพิ่งหายสงสัยว่าผมได้จมูกมาจากใคร..จากย่านี่เอง..ปีนี้ย่าเชื่องช้าลงไปมาก..จนอาที่อยู่ในตัวเมืองสุรินทร์ต้องพากลับบ้านนอกเพราะกลัวรถชน..ความจำย่ายังดีเห็นผมยังจำได้..ย่าน้ำตาซึมเมื่อเห็นหลานๆจากทางฝั่งผม(ผม,พี่สาว,พี่ชาย)..เท่าที่ผมจำได้..ย่าจะอารมณ์ดี..แข็งแรง..คุยเก่ง..ส่วนปู่ที่เสียไปแล้วไม่ค่อยพูด..

หลังจากนั้นก็ไปดูนาที่ผมได้รับจากทางพ่อ..ซึ่งเป็นนาที่ให้ด้วยวาจาส่วนเอกสารสิทธิ์(น.ส.3ก)..อยู่กับอาอีกคน..ถือเป็นโชคดีอย่างหนึ่งพอแบ่งแล้วทุกคนจะไม่มีการคดโกง..แค่ไหนก็แค่นั้น..จะทำกิจกรรมอะไรก็แล้วแต่ต้องมีการบอกกล่าวกัน..และพี่น้องทางพ่อจะมีข้อดีอีกอย่างคือรักพี่น้อง..เวลาเดือดร้อนจะคอยช่วยเหลือกันเสมอ..แต่ถ้าหมดรุ่นนี้ไปแล้ว..ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง..ส่วนสาเหตุที่ผมต้องมาดูนาเพราะอาขอซื้อจากผม..ต้นไม้ในนาเยอะมากพี่สาวพี่ชายอยากได้ไปปลูกบ้านเลยพากันมาสำรวจ..มีต้นพยอมขนาดโอบครึ่ง 3 ต้นขนาดกลางๆก็มี..ไม้พะยูงประมาณ 4 ต้นเป็นไม้ขนาดกลาง ..ต้นยางนาขนาดที่พีชายยืนประมาณ 3ต้น..นับเฉพาะที่จะเอาไปทำบ้าน..

เดินๆอยู่หันกลับมาอีกทีพี่ชายพี่สะใภ้..หลานๆมะรุมมะตุ้มอะไรกันเลยเดินมากลับมาดู..กำลังช่วยกันเก็บลูกบักบก(จบก)..เอาไปผ่าคั่วเกลือกินแทนขนม..หลานสาวถามผมว่าผมกินเป็นหรือเปล่า..เอ้ะ.นี่หน้าตาผมมันบอกความเป็นคนในเมืองขนาดนั้นเลยหรือเนี่ย..โฮะๆๆๆๆ..

บักบกที่ผ่าแล้วนำไปคั่วจะมีลักษณะตามรูปกินอร่อยดี..

กองฟางที่ทำเป็นกองๆเอาไว้..ของอาอีกคน.(พ่อเป็นพี่คนโตมีพี่น้อง.7.คน)..ถ่ายรูปไปได้ยินเสียงพี่แซว"บักบ้านนอกกองเฟืองกะถ่ายรูป.บ้านนอกขนาดเลยสู"..แหม..ผมนะเห็น..เล่น..และเอาขึ้นเป็นกองๆก็เคย..ถ่ายมาเผื่อสมาชิกที่ไม่เคยเห็นหรือลืมไปแล้ว.(เหมือนผม)..แหะๆๆ..

กลับไปบ้านอาอีกครั้งในรูป..เป็นอาคนที่.4.ย่าอยู่กับอาคนนี้..แต่ไม่ต้องห่วงครับ..หลานย่ามีเป็นสิบรับรองไม่เหงาเพียงแต่ทางฝั่งผมไม่ค่อยได้แวะไปเยี่ยม..อยู่ไม่ไกลประมาณ 6กิโลแต่คนละอำเภอ..ซื้อส้มไปฝากย่า..ให้ตังค์ย่าด้วย..กำลังแอบเก็บตังค์ในกระเป๋า..ผมเลยแอบถ่าย..อิอิอิ..

ได้เวลาลากลับบ้านย่าก็น้ำตาซึมอีก..เดาเอาว่าคงคิดถึงลูกชายคนโต.(พ่อผมเอง)..มีคนบอกว่าผมหน้าตาดีเหมือนพ่อ.ย่าเห็นผมคงคิดถึงลูกชายที่เสียชีวิตไปแล้ว..ผมไม่สามารถไปเยี่ยมญาติพี่น้องได้หมดทุกคน..หลังจากผมกลับก็จะมีคนโน้นคนนี้..โทรมาบ่นว่าไม่ไปเยี่ยม..ลูกพี่ลูกน้องผมมีเป็นสิบ..ผมก็พอจำได้..แต่บางทีหลานๆมาไหว้..ผมต้องถามว่าใครเป็นใคร..บางคนก็เป็นหนุ่มเป็นสาว..ผมจำไม่ได้จริงๆ..พี่น้องทางฝั่งแม่ก็เพียบ..ผมต้องคอยถามว่าลูกใครบ้าง..มึน..กลับบ้านทุกครั้งต้องแลกตังค์เอาไว้แจกเด็กๆกินไอติม..เด็กโตซื้อของใช้..หมดตัวตลอดครับ..แต่ก็มีความสุขในสายสัมพันธ์ของพี่น้อง..

ของฝากจากพี่ชายข้าวสารหอมมะลิ100เปอร์เซ็น..ผมก็เพิ่งรู้ว่าผมนะกินข้าวหอมมะลิจากแหล่งผลิตที่ขึ้นชื่อแห่งหนึงของเมืองไทย..กินมาตั้งแต่เด็กๆ.ไม่เคยสังเกตุความต่างของข้าวเลย..พอมาทำงานที่อุบลมีช่วงหนึ่งซื้อข้าวกินเอง..เป็นข้าวขาว..กินแล้วกลืนแทบไม่ลง..แข็งได้ใจจริงๆ...ปกติแล้วพี่น้องจะให้ข้าวผมทุกปีเนื่องจากผมไม่ได้รับมรดกใดๆทางฝั่งแม่เลย..ไม่ว่าจะเป็นสวนหรือนาผมไม่เอาซักอย่าง..เพราะถือว่าช่วยเหลือตัวเองได้..พี่น้องยังยากจนติดอันดับต้นๆของประเทศไทยอยู่..พี่ๆน้องๆก็จะแบ่งข้าวมาให้เสมอ..ส่วนมากจะแบกมาให้ด้วย..ถ้าให้ผมไปเอาเองไม่ไปสักที..ปีนี้ผมทำนาเองเลยเอามาแค่ถุงเดียว..

เคยมีคนบอกว่าผมไม่มีสำนักรักบ้านเกิด..ทั้งที่สามารถกลับไปอยู่บ้านได้ก็ไม่ไป..ที่โรงเรียนประจำบ้านผมมีครูคนหนึ่งเป็นคนจังหวัดสมุทรสาคร..และเป็นครูคนแรกในตำบลที่จบปริญญาตรีแล้วมาบรรจุที่บ้านผม.(ปี.2518.)..ท่านบอกผมว่า.".คนบางคนเหมาะกับที่บางที่..คนบางคนสำคัญสำหรับที่บางที่..คนบางคนมีประโยชน์สำหรับที่บางที่..ไม่จำเป็นต้องกลับบ้านเกิด..เพราะเมืองไทยเป็นบ้านเกิดของเราทุกคน"..(ครูไพศาล..สุวรรณเสวก.)..ปัจจุบันเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนขยายโอกาสที่บ้านเกิดของผม...

ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้กำเนิด..บรรพบุรุษที่รักษาแผ่นดินให้อาศัย..กำลังใจจากผู้ปกครอง..สมาชิกบ้านสวน..ผู้ใหญ่โส..และบ้านสวนพอเพียงของเรา..ลำใย...