เดินทางขึ้นเขาเจ็ดยอด เดินสลับพัก

    ก่อนเดินทาง ใครมีไม้เด็ดในการกันทากก็งัดออกมาใช้จนหมด ไม่ว่าจะพกพริกแห้งใส่ในกระเป๋า เอายาเส้นยัดในรองเท้า ราดน้ำยาเส้นที่รองเท้า ใส่ถุงกันทาก ส่วนของผมน้ำส้มควันไม้ผสมยาเส้น แล้วค่อยมาดูกันครับว่าได้ผลหรือไม่

   เก้าโมงกว่าๆเริ่มเดินออกจากน้ำตกไพรวัลย์ทีมเรา 9 คน พร้อมด้วยทีมนำทางอีก 9 คน ที่ช่วยแบกสำภาระ และอาหารแห้งต่างๆ เริ่มเดินจากน้ำตกไพรวัลย์ด้วยเส้นทางเรียบๆ ไม่กี่ร้อยเมตร ก็เริ่มขึ้นเขาซึ่งประมาณการว่าน่าจะเอียงประมาณ 45 องศา ช่างเป็นการทดสอบกำลังใจดีแท้ ความสูงความชันของภูเขาไม่เท่าไหร่ แต่น้ำหนักของเป้ทั้งหน้าทั้งหลังช่างเป็นน้ำหนักที่ทำให้การเดินลำบากมาก เดินได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหยุดพักเป็นช่วงๆ ระหว่างพักแต่ละคนก็จะเอากล้องถ่ายรูปออกมา เพราะช่วงที่เดินจะมัวโอ้เอ้อยู่ไม่ได้อาจหลงกับคนที่เดินหน้า

พักระหว่างทาง

พักแล้วเดินต่อสลับกันไป

เป้ของผม ลูกเล็กกล้องถ่ายรูปที่เพิ่มน้ำหนักเป็นอย่างมาก

ทำให้มีสภาพแบบนี้

นอกจากความเหนื่อยล้าแล้ว ยังมีสิ่งที่ต้องระวังตลอดการเดินทาง
ทายซิขาใคร

เราอาจเรียกทาก แต่น้องๆที่นำทางเรียกว่า "นาวา" ตัวใหญ่กว่าทาก

การเดินทางมีทุกรูปแบบ ขึ้นทางชัน มุดป่า ปีนก้อนหิน ข้ามน้ำตก ข้ามขอนไม้
จนถึงเวลามื้อเที่ยงเกือบบ่ายโมง ตรงนี้ที่พักมื้อเที่ยงแต่ด้วยความหิวลืมถ่ายรูปตอนกำลังกิน
มื้อเที่ยงนี้ มีข้าวหลาม น้ำพริกแมงดา ข้าวเหนียวไก่

อิ่มแล้วเดินทางต่อ เดินสลับกับการพักไปเรื่อยๆ จนนับไม่ถูกว่าพักไปกี่ครั้ง
สภาพของลุงพีตอนบ่ายสามกว่าๆ

ตรงนี้น่าจะเป็นไฮไลท์ ฝึกการทรงตัว

ถามแลพี่หยอย ตอนนี้คิดไหรอยู่

   โปรดติดตามตอนต่อไป... กับการพักนอนระหว่างทาง ซึ่งการเดินไม่เป็นไปตามเป้าต้องพักแรมในที่พักใหม่ที่ไม่มีใครพักมาก่อน