ครอบครัว..ของผม.

    ถ้าจะให้พูดถึงความแตกต่างระหว่างผมกับผู้ปกครอง..เราแตกต่างกันเกือบทุกอย่าง..ผมดำผู้ปกครองขาว..ผมชอบกินอาหารอิสานผู้ปกครองเบื่อส้มตำ..เนื้อผมกินด้วยความอร่อยแต่ผู้ปกครองไม่กินเนื้อ..ผมแต่งตัวเซอร์ๆผู้ปกครองจะแต่งตัวเรียบร้อย..ผู้ปกครองเกลียดคนสูบบุหรีกินเหล้าแต่ผมชอบกินเบียร์..ผมชอบฟังลูกทุ่งผู้ปกครองชอบเคป้อบหรือสตริงเพลงสากล..ผู้ปกครองชอบแอร์เย็นๆผมชอบลุยๆตากแดดตากลม..ผมโวยวายเสียงดังผู้ปกครองเรียบร้อยน่ารัก..ผู้ปกครองขยันทุ่มเททำงานผมสบายๆเรื่อยๆ..ผมชอบลูกชิ้นผู้ปกครองชอบกินก๋วยเตี๋ยว..แต่เราเป็นครอบครัวเดียวกัน..เราไปด้วยกันได้..เรามีความสุขในความต่าง..

หัวหน้าที่ทำงาน..น้องๆ..เพือนร่วมงาน..ก็เป็นครอบครัวของผม..เพราะถ้าผมไม่ได้รับการสนับสนุนจากเขาเหล่านี้..ผมก็ไม่มีโอกาสดีๆในชีวิต..เพราะผมไม่สามารถทำงานคนเดียวได้..มีการขัดแย้งทะเลาะเบาะแว้ง..แต่เราก็ทำงานด้วยกัน..ไปพร้อมๆกัน..บางเวลาผมสุขมากกว่า..บางเวลาผมทุกข์มากกว่า..แต่เราก็อยู่ด้วยกันเพราะเขาเหล่านี้เป็นครอบครัวของผม..

นี่ก็..ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้พวก(มัน)เขาทะลึ่งมาเรียนรุ่นเดียวกับผม..เพราะฉะนั้นรายงานก็ต้องช่วยผมทำ..วิจัยก็ต้องช่วยผมหาข้อมูล..ต้องเลี้ยงน้ำหมักผมด้วย..วันไหนไม่มีตังค์ก็ต้องจ่ายค่าส้มตำ.ไก่ยาง.กาแฟอเมซอนผมด้วย..และต้องซื้อคาปูชิโน่มาฝากด้วยอันอื่นไม่เอา..พวก(มัน)เขาอย่างมากก็แค่บ่นกะปอดกะแปด..บางครั้งตังค์ก็ไม่ได้คืน..ไม่เห็นพวก(มัน)เขาโกรธสักครั้ง..เพราะพวก(มัน)เขาเห็นผมเป็นครอบครัวเดียวกัน..เหมือนๆกับที่ผมเห็นพวก(มัน)เขาเป็นครอบครัวของผม..มันใช้ผมกับผู้ปกครองพิมพ์งานให้..ซื้อของไปฝาก..ติวข้อสอบให้..แบกกลับที่พักเวลาน้ำหมักออกฤทธิ์..ไถตังค์ไปเลี้ยงสาว..ไปนั่งเฝ้ามันจีบหนุ่ม(สาว)..เปลี่ยนยางอะไหล่ให้มัน..ผมก็ไม่เคยเกี่ยงงอนหรือโกรธมากมาย..เพราะพวก(มัน)เป็นครอบครัวของผม...

ไม่ใช่ความผิดของจุ่นจังและลูกๆที่พลัดหลงมาและเกิดอยู่บ้านผม..ถึงจุ่นจังแทะรองเท้าจนไม่สามารถถอนรองเท้าไว้นอกบ้านได้..ผมก็ยินดีที่จะเลี้ยงจุ่นจังและลูกๆถ้าไม่มีใครรับลูกจุ่นจังไปเลี้ยง..เพราะจุ่นจังและลูกๆ..เป็นครอบครัวของผม..

มุก..สตางค์..และลูกๆ.ดอลล์ล่า..กุดจี่..สลึง..คริป..อึใส่บ้าน..รื้อข้าวของ..แย่งที่นอน..ร้องเสียงดัง..ต้องเสียค่าอาหารเม็ดเพิ่มเดือนละสี่ร้อย..มุกและลูกๆช่วยอะไรไม่ได้มากนักนอกจาก..จับจิ้งจก..แมงสาบ..หนูนานๆครั้ง..แต่ผมก็ยินดีที่จะเลี้ยงมุก..สตางค์และลูกๆไว้..เพราะมุก.สตางค์..และลูกๆเป็นครอบครัวของผม..

พี่สาวผม..ที่ไม่ได้ช่วยอะไรผมมากนัก..หนำซ้ำยังเอาลูกมาฝากผมเลี้ยงส่งเสียให้เรียนถึงสองคน..เพิ่งมาช่วยผมเกี่ยวข้าวปีเดียว..แต่ผมก็รักและเคารพเสมอ..เพราะเขาเป็นครอบครัวของผม..

หลานชายของผม..ผู้ที่ผมส่งให้เรียน..มีงานทำ..ตกงานเพราะน้ำท่วม..มากินนอนที่บ้านผมเพราะไม่อยากกลับบ้าน..ช่วยงานผมเล็กๆน้อยๆ..เล่นเกม..เล่นเน็ต..หุงข้าว.กวาดบ้าน.ล้างจาน..นอน..ผมก็รับได้เพราะเขาเป็นหนึ่งในครอบครัวของผม..

มอไซด์คันนี้..เป็นมอไซด์มือสองผมซื้อมาในราคาครึ่งหนึ่งของราคามือหนึ่ง..แต่ผมก็รักและทนุถนอม..มอไซด์ก็ซื้อสัตย์ไม่เคยเกเร..หรือทำความลำบากใจให้ผม..ผมก็รักและหวงแหนเพราะมอไซด์คันนี้ก็เป็นครอบครัวของผม..

สวนของผม..ที่น้ำเยอะในหน้าฝน..แผ่นดินแตกระแหงในหน้าแล้ง..แต่ผมก็รักและหวงแหนในสวนแห่งนี้ของผม..เพราะสวนแห่งนี้ก็เป็นครอบครัวของผม..

 และสมาชิกในบ้านสวนพอเพียง..ก็เป็นครอบครัวของผม..ผมก็มีความสุขและหรรษาทุกครั้งที่ได้รับรู้เรื่องราวต่างๆของสมาชิกในครอบครัว...แม้คนในครอบครัวของผมจะต่างที่มา..ต่างการอบรม..ต่างฐานะ..ต่างการศึกษา..แต่ครอบครัวเรามีจุดยืนร่วมกันนั่นคือบ้านสวนพอเพียงหมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียงบนอินเทอร์เน็ต : แบ่งปัน สร้างสรรค์ พอเพียง.. แล้วเรารักคนในครอบครัวของเรา..มากพอหรือยัง..

ขอบคุณพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด..บรรพบุรุษที่รักษาแผ่นดินไทยให้อาศัย..กำลังใจจากผู้ปกครอง..สมาชิกบ้านสวน..ผู้ใหญ่โสที่เคารพ..และบ้านสวนพอเพียงของเรา..ลำใย..

ป.ล.เป็นบล็อกที่ผมเขียนยากที่สุดตั้งแต่เขียนบล็อกมา..หมดน้ำหมักไป5ขวดแล้ว..ถ้าเขียนต่อคงไม่ไหว..