อย่าร้องให้..เพื่อฉัน..

ย่าผมจากไปอย่างสงบหลังจากที่น้องชายผม(ลูกพี่ลูกน้อง) 2 คนบวชให้ย่า พอรุ่งขึ้นอีกวันย่าก็เสียในช่วงเวลากลางคืน การจากของย่าก็คล้ายๆนิสัยของย่าคือสบายๆและอารมณ์ดี ย่าเคยสั่งก่อนเสียว่าไม่อยากให้เอาศพเข้าวัด เพราะกลัวหายใจไม่ออก (ย่าคิดได้ยังไงเนี่ย)

อาลูกชายย่า ที่มีหน้าตาเหมือนพ่อผมมาก มีบ้านอยู่ในตัวเมืองสุรินทร์ เรียนน้อยแต่ขยันอดทนประหยัด(สุดๆ)เหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบ ไม่เที่ยวไม่เล่นการพนันไดๆทั้งสิ้นรักลูก(กลัวเมีย)  เคยถามว่าชีวิตแบบนี้ของอามันมีความสุขไหม อาก็บอกมีความสุขดี อืมม์..ต่างผมคนละขั้วเลยผมได้เชื้อย่ามาเยอะ.แหะๆชีวิตผมถึงมีสีสันตลอดจนใกล้จะไหม้แล้ว ลั้นล้าๆไปเรื่อยถ้าผมมีชีวิตเหมือนๆอา..ไม่รู้ว่าจะเหงาหงอยขนาดไหน..หรือจะจริงอย่างเขาว่าไผ่ยังต่างปล้องพี่น้องก็ต่างนิสัย..

ญาติพี่น้องผมเอง..สารภาพอย่างไม่อายเลยว่าจำไม่ค่อยได้..แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสำพันธ์ระหว่างพี่น้องจืดจางลง..สาเหตุที่จำไม่ค่อยได้ส่วนหนึ่งเป็นเพราะชีวิตผมไม่ค่อยได้อยู่ที่บ้านเกิดนัก..และหลังจากพ่อกับแม่เสียก็แทบไม่กลับ..นานๆครั้งจะกลับ..บรรยากาศไม่ค่อยเหมือนงานศพเท่าไดนัก..คล้ายงานพบญาติมากกว่่า..อาจจะเป็นเพราะทุกคนทำใจได้เนื่องจากอายุของย่าควรจะได้รับการพักผ่อนแล้ว..

งานแห่ศพก็เหมือนทั่วๆไป..พระสองรูปแรกที่เิดินนำหน้าคือหลานย่าลูกพี่ลูกน้องผมเอง..ที่อาจจะไม่เหมือนงานศพทั่วไปคือ..ไม่มีใครร้องให้ในระหว่างแห่ศพเลย..

ส่วนหนึ่งของลูกหลานย่าซึ่งก็รวมผมกับพี่ชายด้วย.

ลูกๆของย่าอาของผมจาก 7 คน เหลือ 5 คน ซึ่งแต่ละคนก็อายุค่อนข้างเยอะแล้ว..

อา.คนที่เป็นหลักในการดูแลย่าในช่วงบั้นปลายของชีวิต.ส่วนอาคนอื่นๆก็ไม่เคยทอดทิ้งย่า.จะแวะเวียนมาดูแลย่าตลอด..อาคนนี้ไม่ร้องแค่น้ำตาและเป็นลมแค่นั้น..

ส่วนหนึ่งของหลานและเหลน..

พี่น้องทางฝั่งผม พี่สาว .พี่ชาย.น้องสาว.และเหลนสาวผม (เป็นตาแล้วผม)

งานศพย่ามีคนมาถามพวกผมว่าทำไมแทบไม่มีใครร้องให้กับย่าเลย..นอกจากคนที่ใกล้ชิดกับย่ามากๆ..ผมบอกเขาว่าไม่มีใครไม่เสียใจหรอก..แต่ลูกหลานย่าจะมากจะน้อยก็ได้เชื้ออารมณ์ดีของย่ามาบ้าง.อีกอย่างอายุของย่าก็มากถึง 89 ปี ตายไปก็ไม่ถือว่าอายุสั้น..และถ้าย่าสามารถสื่อสารได้โดยนิสัยของย่าแล้วย่าต้องบอกว่า."อย่าร้องให้เพื่อฉันเลย".

(แปลเป็นภาษาบ้านผมว่า "มึงสิฮ้องไห้นำกูเฮ็ดหยัง")

ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้กำเนิด.. บรรพบุรุษที่รักษาแผ่นดินไทยให้อาศัย.. กำลังจากผู้ปกครอง .. สมาชิกบ้านสวน.. ผู้ใหญ่โสที่เคารพ.. และบ้านสวนพอเพียงของเรา.. ลำใย..