ภว ... ชาติ ... นี้ มีใครให้กำเนิด ?

หมวดหมู่ของบล็อก: 

     เช้าวันวาน (27 ธ.ค. 2557) ... หลังทำธุระส่วนตัวเสร็จ ... ส่วนตัวจริง จริ้ง ... ให้ฟ้าลั่นซีเอ้า ... เพราะแม้นจะอ้อนวอน ไหว้วาน ให้ใคร ๆ ช่วย ... ก็ย่อมได้เพียงอ้อนวอน ... แต่เขา ... ทำให้ ... ทำแทนเราไม่ได้ ... ! (ไม่เชื่อท่านลองดูซีเอ้า ...  ฮึ ๆ ๆ ...)

     มัวเพ้อเจ้อ อยู่นี่ ... ประเด็นที่จั่วหัวไว้ เห็นที่จะเป็นหมันซะมั่นแม่น (สำนวนยี่เก ไปป่ะ ?) ... อย่ากระนั้นเลย มาว่ากันให้ตรงประเด็นดีกว่า ... นะ ... นะ ?

     หลังเสร็จธุระที่ต้องทำด้วยตนเอง ลูก ๆ ก็เอ่ยชวน ไปทำธุระ... ที่ไม่ใช่ส่วนตัวละครานี้

     ด้วยอาการโรคหัวใจ กำเริบ ... ! ... คือใจง่าย ! ... ข้าพเจ้า แม้นจะพกลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ยินยอมเข้าสู่กิจกรรม ที่ลูก ๆ นำเสนอมา

     นั้นคือ ... การเป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปยัง ชุมชนแห่งหนึ่ง ที่ ‘คู้บอน’ ....

         ขณะนั่งไปบน ... เอ่ ... ? ... จะใช้ บุพบท ‘บน’  รึ ‘ใน’ ดีนะ ? ...

     เอ้า ... จะใช้คำไหนก็สุดแต่ท่าน เถอะ ... เพียงเข้าใจตรงกันว่า ‘ขณะนั่งรถ’ ไปกับครอบครัว ... ข้าพเจ้าเห็นปรากฏการณ์ เขี่ยหน้าจอเครื่องโทรศัพท์ ของสมาชิกร่วมพาหนะบางท่าน ซึ่งว่าไปแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับกาลปัจจุบัน ... การที่ไม่เจอภาพเช่นที่ว่า ตะหากซี ... “แปลก” ! เพราะภาพดังกล่าว พบเห็นได้แทบทุกสถาน  ไม่ว่า ในห้างสรรพสินค้า ... ร้านอาหาร ... ขณะเดินถนน / ข้ามสะพานลอย ... นักเรียน / นักศึกษา ขณะนั่งเรียน ... ฯลฯ. ... แม้กระทั่ง ผู้ที่นั่งรอพบแพทย์ในสถานพยาบาล ... ก็ไม่วาย เขี่ย ๆ จิก ๆ ... จึงกลายเป็นภาพปกติ ชินตา ในปัจจุบันไปแล้ว

         แต่อดคิดใกล้ ๆ ไม่ได้ ... ที่ว่าใกล้ ๆ ก็ตัวข้าพเจ้าเองนี่แหละ

     ‘แล้วพฤติกรรมเช่นนี้ ... เรามีไหมเอ่ย ?’ ... คือปุจฉาที่ข้าพเจ้าตั้งให้ก็บตัวเอง ... แล้ว ก็วิสัชนา แด่ตัวเองว่า

        ‘มีซี’ … ซึ่งข้าพเจ้ามั่นใจว่า เป็นคำตอบที่ ไม่มี Partial  ใด ๆ เพราะพฤติกรรมดั่งว่า ข้พเจ้ามีจริง ๆ ... แม้จะไม่ประพฤติในทุกสถานที่ แต่ มีในหลายรูปแบบ ที่เห็นชัด ๆ ก็ สองพฤติกรรม แหละ คือ

     หนึ่ง … ‘จิก’ นิ้วลงบนแป้นพิมพ์ เครื่อง PC.

     หนึ่ง … ‘เขี่ย’ แล้ว ‘จิก’ ไปบนหน้าจอเครื่องโทร ฯ เคลื่อนที่

            หลังถามและตอบ คำถามแรกของตัวเองจบลง คำถามที่สอง ก็ถูกป้อนเข้ามาใหม่

     “อาการ เขี่ย ๆ ... จิก ๆ นี่ มันเป็นพฤติกรรมของ ทวิชาติ ประเภท ทวิบาท มิใช่หรือ ? ... นี่ เราเป็น ไก่ป่า รึว่า นก ไปแล้ว รึไร ? ... หากไม่ใช่ ... แล้วเราทำทำไม ?

     แล้วก็ได้คำตอบแก่ตัวเอง ที่แม้จะแฝงความอายอยู่บ้าง แต่เป็นคำตอบที่ตรงไป ตรงมา ว่า

          “ก็ ‘ภวตัณหา’ เป็นปัจจัย ‘ชาติใหม่’ ที่อดเขี่ย อดจิก ไม่อยู่ จึงมีขึ้น”

     รถถึงปลายทาง ... คำถามสุดท้าย ผุดขึ้น พร้อม ๆ กับเปิดประตูก้าวลงจากรถ

              “แล้ว พ่อ – แม่ ... ของชาติที่ว่านี้ คืออะไรกัน ?”  ...

ปุจฉานี้ ... ยังไม่มี ‘วิสัชนา’ ให้กับตัวเองแต่ประการใด ... เพราะต้องปฏิสันฐานกับผู้ออกมาต้อนรับ

ความเห็น

ก็ต้องยอมรับว่าทำแล้วมีความสุขใช่มั้ยล่ะคะ คริ คริ Smile ไม่แปลก ๆ แต่ขอให้พอเหมาะ พอดี

แบบที่โฆษณานึงเค้าบอกไว้ว่า ให้มองจอแต่พอดีละกันเน๊อะ สวัสดีปีใหม่นะคะ Laughing

https://www.youtube.com/watch?v=WN5YCcM2NDE

ถูกต้อง ตรงเผง ... เลยครับ

     ว่าแต่ว่า จะหาพอเหมาะ พอดี ได้จากตรงไหนล่ะ นี่ซีตัวปัญหา 55555

หน้า