บล็อกของ paloo

        จากวันนั้น ที่เอาการบ้านเข้ามาส่ง โครงการ ฯ แม้คิดถึง สมช. อยู่มิวาย แต่ด้วยภารกิจที่ต้องรีบสะสาง ก่อนพเนจรลงใต้ ประการหนึ่ง กอปรด้วยหาสาระ ที่จะมาคุยด้วยแสนยาก จึงได้แค่วนเวียนอยู่นอกรั้วบ้าน ....

        อารัมภกถามาถึงตอนนี้ หลาย ๆ ท่านคงมีคำถามในใจขึ้นมาแล้วว่า ‘งั้นตอนนี้ ว่างงานล่ะซี’ หรือไม่ก็ ‘มีสาระอะไรมาเล่าขานกระนั้นหรือ’

               ก็ใคร่วิสัชนาตรง ๆ ว่า “ไม่ใช่ทั้งสองประการแหละ” ....

        เอาล่ะ ... ไม่ต้องถามต่อแล้วหละ ... บอกให้ซะเลยว่า หาเรื่องมา “เพราะคิดถึง ครับ” แต่ครั้นจะมามือเปล่า ก็กระไรอยู่ ... มีสิ่งติดไม้ ติดมือ มาก่อความรำคาญให้ผู้อ่านบ้าง ก็รู้สึกว่าจะสะใจพอสมควร ฮึ ๆ ๆ ๆ...

              เอ้า ... ไปดูกัน ว่าเอาอะไรมา ...????

        เช้าวันหนึ่ง ... ในฤดูฝน ที่ฝนตกบ้าง ไม่ตกบ้าง สุดแท้แต่อารมณ์พระพิรุณ (ก็วันนี้ แหละ แต่แกล้งเพ้อเจ้อ ไปตามประสา สว. ว่างั้นเหอะ) ... ขณะคว้าขวดนั่น หยิบขวดนี่ ลากขวดโน่น ฯลฯ. สี่ซ้าห้า ขวด ซึ่งภายในบรรจุไว้ด้วยน้ำชีวภาพ ต่างชนิดกัน มาเทลงให้สมัครสมานในกะละมังพลาสติกใบเขื่องใบหนึ่ง เพื่อฉีดพ่น รด เหล่าไม้ที่ปลูกไว้บนที่ว่างรอบ ๆ บ้าน ...!!!

        พลันฉุกคิดขึ้นว่า ‘อันตัวเรานี้ เคยแสดงเจตจำนง เข้าร่วม “โครงการ ผักข้างบ้าน ฯ” ไว้ เมื่อ เจ็ด – แปด ปีก่อน …!!! แต่ไม่ได้เข้ามาบ้านใหญ่ซะนาน จึ่งไม่ทราบว่า โครงการที่ว่า ยังคงดำเนินอยู่หรือไม่ ...???

        อย่ากระนั้นเลย จำจะเข้าไปหยั่งเชิงดู เห็นทีจะดีกว่า ... (สำนวนยี่เก ไปป่ะ) หากโครงการ ยังไม่เลิกล้มแล้วไซร้ จะได้ถือโอกาสส่งการบ้านซะบ้าง ... ว่า ๆ ไปแล้วน่าจะติด ร. หรือไม่ก็ 0 (สูญ) นะ ก็ค้างไว้นานนักนี่ ฮึ ๆ ๆ ...

             เอ้า ... เข้าไปดูกัน ...

     แม้จะขึ้นมา ‘เมืองคอน’ (คอนฐม นะจ๊ะ) ... สาม – สี่ เพลาแล้ว และคิดถึง สมช. บ้านสวน ฯ อยู่มิวาย แต่ด้วยที่หมักหมมภาระไว้เยอะ จึงต้องชำระกันวุ่นวาย

     แม้ตอนนี้ยังมิเสร็จ... แต่ทุเลาไปพอควร จึ่งพอจะมีเวลามานั่งหน้าจอ PC. อ่านบล็อกของเพื่อน สมช. ให้พอคลายคิดถึง อ่านไป ๆ เกิดคำนึงขึ้นมาว่า ... ‘เราห่างหายจากบ้าน ฯ ไปนาน สมช. บางท่านอาจคิดว่า ล้มหายตายจากไปเสียแล้วกระมัง ...!!! น่าจะหาเรื่องมาทักทาย แก้ข้อกังขากันซะหน่อย’ ...

     คิดเสียเป็นนาน ยังค้นตัวเองไม่เจอว่า มีสิ่งใดพอเป็นสาระมอบแด่ สมช. บ้าง จึ่งค้นเข้าไปใน picture gallery ที่ถ่าย ๆ ไว้ ก็ไร้ความคิดที่เป็นเรื่องเป็นราวอยูดี จึงตัดสินใจว่า ... ‘คุยปกิณกะ’ น่าจะเข้าท่าหน่อย

                       เอาเป็นว่า เอาตามนี้ก็ละกันเนาะ ...

     ... เรื่องที่เรารู้ เคยเห็น เราว่า “ไม่แปลก” ... แต่คนอื่นที่เพิ่งรู้ – เห็น เป็นครั้งแรก เขาอาจว่า “แปลก”

     ... เรื่องที่คนอื่นเขารู้ เคยเห็น เขาว่า “ไม่แปลก” ... แต่เราที่เพิ่งรู้ – เห็น เป็นครั้งแรก เราก็อาจว่า “แปลก”

                  งั้นตามเข้าไปอ่าน – ดู กัน

     ด้วยห้วงเวลาที่ผ่านมาต้องตะลอนใต้อยู่ระยะหนึ่ง จึงจากบ้านใหญ่ ไปค่อนข้างนานพอควร กลับขึ้นมาครานี้ ก็พกปัญหาขึ้นมาด้วย ... ทั้งคาดหวังไว้ว่าคงมี กูรู ช่วยไขปัญหาที่คาใจได้ ซักคนซีน่า ...

     เรื่อง เกิดขึ้นในวันหนึ่ง เมื่อเร็ว ๆ นี้ ข้าพเจ้าเข้าท่องสวนตามปกติ ...

     แต่วันนั้น ... กลับเจอกับสิ่งไม่ปกติ...!!!​

     อ๊ะ ๆ ๆ ... อย่าเพิ่งงง ! ... เพราะสิ่งที่เจอคือ ...

    เมื่อสาม สี่ วันก่อน เพื่อนมาเอา ข้าวหมาก ที่บ้าน คอนฐม ซึ่งป้าทำเตรียมไว้ให้ตามที่เขาขอไว้ก่อนหน้านี้ ... ระหว่างการคุยกัน เขาปรารภอยากทาน อาหารเมนูชอ ที่ข้าพเจ้าได้เคยโพสต์ไว้บน Fb

          “ว่าง ๆ ทำให้หน่อยนะ” ... คือ เสียงขอร้องจากเพื่อน

     วันนี้ มีเวลาพอ จึงจัดให้ ... และไหน ๆ ลงมือทำแล้ว ก็คิดเอาเอง แบบตื้นเขินว่า ... อาจจะให้ประโยชน์ กับท่านผู้สนใจจะลองทำของกิน ที่ขายกันกิโลละ หลาย ๆ ตังค์ ไว้กินเองบ้างตามควร

     ดังนั้น ระหว่างการทำ จึงบันทึกภาพไปพลาง ... แล้วเอามาให้ดูพอเป็นกระสาย สำหรับท่านที่สนใจ และพอมีเวลาจะทำทานเอง ...

     ทำง่าย ครับ ... ทำง่ายกว่าขาหมูยัดไส้ ซะอีกขอบอก

         เอ้า ... มาดูกัน

    เห็นจากจั่วหัว ... คงมีหลาย ๆ ท่าน เริ่มจินตนาการ และทึกทักเอาว่า ข้าพเจ้า คงนำเสนอ Dessert menu เช่น น้ำแข็งไส ไอครีม ฯลฯ ...

          ม้าย ... ช่าย ... ครับ ไม่ใช่

     แต่ เป็น Meat dish ที่ทำได้ไม่ยาก ... เอาละซี ท่านคงเดาใหม่ว่า งั้น ... คงเป็น ‘หมูหวาน’ ละกระมัง

        เอ ....? แต่หมูหวาน ไม่ใช่ของเย็น ๆ นี่นา ... งั้นเป็นอะไรแน่ ? ...

     ไม่ต้องสงสัย หรือ มีปุจฉาใด ๆ  ... ตามเข้าไปดู วิสัชนา ดีกว่ากระมัง

13 เมษายน ของทุกปี ในหลาย ๆ ปีที่ผ่านมานี้ ... เขาว่ากันว่า เป็น “เป็นวันครอบครัว”

     เพื่อไม่ให้เสียเจตนารมณ์ของผู้กำหนด ... ตอนเช้า ของ 13 เมษายน ปีนี้ ... เวลาประมาณ 7 นาฬิกา รถคันหนึ่ง ถูกเลือกออกมา

     แล้ว 5 ชีวิต ของกลุ่มพื้นฐานทางสังคม ... คือครอบครัวของเรา ก็เต็มใจ เข้าไปอัดตัวรวมในเก๋งเดียวกัน

          ล้อหมุน เลื่อน สู่จุดหมายปลายทางที่มีมติ ไว้เมื่อกลางคืนที่ผ่านมา ...

ถึงแล้วครับ จุดหมายแรกของ Trip นี้ ...

        วันนี้ เป็นวันสงกรานต์ ... แต่ยังหาที่สนุกสนาน จะออกจากบ้านไปเยือนไม่ได้ จึง คิดว่า ... อย่ากระนั้นเลย มามองวิวัฒน์ของสงกรานต์ กับ ต้นไม้ข้างบ้าน ซะหน่อยปะไร

     ‘ประเพณีตรุษสงกรานต์’ หมายถึง ประเพณีวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ตามความเชื่อ ของชนในประเทศแถบเอเชียตะวันตกเฉียงใต้ บางประเทศ โดยเฉพาะ ไทย และบางประเทศ อาทิ ลาว กัมพูชา พม่า ทั้งประเพณีนี้ ยังมีถือปฏิบัติใน ชนบางกลุ่มของ เวียดนาม และ ตอนใต้ของจีน อีกด้วย

     ซึ่ง เดิม วันเทศกาลสงกรานต์ กำหนดโดยการคำนวณทางดาราศาสตร์ แต่ในปัจจุบัน ถูกระบุแน่นอนให้วันที่ 13 เมษายน ของทกปี เป็นวันสงกรานต์ เช่นเดียวกับ วันที่ 1 มกราคม ที่ถูกกำหนดให้เป็นวันปีใหม่สากล

     วันขึ้นปีใหม่ตามปฏิทินของไทย หรือสงกรานต์ ในปัจจุบัน เป็นที่นิยมชื่นชอบของชาวตะวันตกมากขึ้น แม้พวกเขาจะไม่รู้จัก ‘วันสงกรานต์’ ที่แท้จริง ... แต่เราจะเห็นชาวตะวันตก พกปืนฉีดน้ำ ฉีดเข้าใส่ใคร ต่อใคร แทนการรดน้ำในอดีต มากขึ้น ... ฮึ ๆ ๆ ๆ

       เอ้า ... เพ้อเจ้อมาซะนาน สองนาน ที่จริงแค่เพียงจะบอกว่า ...

    เก็บความสวยงามไว้เบื้องหลัง (อ่านความตอนที่แล้วได้ตรงนี้ครับ)  คณะของเรามุ่งสู่เบื้องหน้า ... ทางรถไฟ รอยสงคราม ...

        ที่สุดเราก็มาถึง ... หลังจอดรถเรียบร้อย ก้าวลง หมุนตัวกลับ มุมเหมาะให้เก็บภาพบ่งชี้ที่หมาย

     เครื่องโทร ฯ เคลื่อนที่ ถูกล้วงออกมาใช้งานตามปกติ ตามแบบฉบับผู้ไร้กล้องคุณภาพอีกแล้วครับ ... บางท่านเห็น ปุ๊บ ... ร้อง ...

          “อ๋อ ... เราก็ไปมาแล้ว ... ”

     แม้ท่านที่ยังไม่เคยเยือน เห็นแล้วอาจบอก

          “อ๋อ ... เคยเห็นภาพมาแล้ว แถมยังถูกให้เรียนในวิชาประวัติศาสตร์ ด้วยซ้ำ”

    เที่ยว แล้ว เล่า ตอนที่แล้ว ... เริ่มออกเดินทางต่อจาก “พิพิธภัณฑ์แห่งความทรงจำ ช่องเขาขาด" ... ที่ได้รับการขนานนามว่า “ช่องไฟนรก” หรือ “Hellfire Pass”

     เราออกสู่ถนนสายหลัก ... เลี้ยวซ้ายอีกแล้วครับท่าน ... ขับไปเรื่อย ๆ ด้วยความเร็วที่ไม่สูงมากนัก แม้พื้นผิวจรจรดี แต่สายฝน ที่ลงมาเสริม ความคดเคี้ยว ... โค้ง และเนินสูงชัน มีอยู่มากเป็นช่วง ๆ ทำให้เราต้องใช้เกียร์ต่ำ แต่ต้องเพิ่มความระมัดระวังสูง ... ก็เราไม่ใช่นักขับ Formula 1 นี่ครับ

     ถึง เกริงกระเวีย ... จอดพักรถ พักคน พอได้คลายเกร็ง ... เตรียมจะได้เดินทางต่อ ด้วยว่าบ่ายจัดแล้ว

แต่ก็เก็บภาพ น้ำตกชั้นเตี้ย ๆ ที่ใกล้สุด มาฝาก

     อุณหภูมิเครื่องยนต์ลด ... ความเหนื่อย เกร็ง คนขับบรรเทา ... เราก็ออกเดินทางต่อ