ถวิลอดีต ..

         ภาพข้างล่างนี้ ท่านคงจำได้ แล้วบอกว่า ... อ๋อ ... เห็นเมื่อวันวาน (24 มี.ค. 2558) นี่เอง

        ใช่เลยครับ ... และข้าพเจ้า ยังได้บอกเอาไว้ว่า ... 

            “ตั้งใจซื้อมาไว้หุงข้าว ต้มแกง ด้วยถวิล อดีตอารมณ์”

     เช้านี้ .... อดีต ที่อารมณ์ถวิลหา จึงได้รับการสนอง

      หม้อหุงครั้งแรก ... ความหอมแม้จะไม่เต็มที่ แต่ยินเสียงลูก ...

         “หอมจังเลย พ่อ”

     ป้า ดั่งจะรู้ใจ จัดเตรียม “หน่ามฉุบแฮ้ง” (น้ำพริงแห้ง) ให้ “กุบ” หนึ่ง (กล่องหนึ่ง) ... คงกินได้ไปหลายวัน ฮึ ๆ ๆ

     คลับคล้าย คลับคลา ... จึงเปิดคันหาในตู้เย็นผู้น่าสงสาร ... ด้วยว่ารับภาระอิ่มเกือบ อ้วก ... เพราะอะไร ๆ ก็ฝากไว้ในตู้เย็น ...

         .... แล้วก็ ไม่ผิดหวัง “แกงขี้ปลา” ตามภาษาคนสุราษฎร์ ฯ ก็ ... แกงไตปลา ภาษาปะกอกนั้นแหละ

     มี … ‘หน่ามฉุบแฮ้ง’ ... มี ‘แกงขี้ปลา’ ... ข้าวสวยร้อน ๆ จากหม้อดิน พร้อมแล้ว

          “เอ้า ... ลุย ...”

     อ้อ ... อ้อ ... อ้อ ... เดี๋ยวซี แขกร่วมพิธีงานกินยังมาไม่ครบ ... รอหน่อย นอนอยู่ในกะถางข้างบ้านนี่เอง ไหว้วาน ... อ้อ ขอโทษ เขียนผิด ... เอาเอิน (เอาใหม่) ฝังกลบไว้ 4 – 5 วันแล้ว เดี๋ยวจะไปคุ้ยมาร่วมงาน

        ปลุกตื่นขึ้นมา อาบนำ ขัดถู ดินทรายออก ... หล่อไหม ... โอ๊ะ ผิดอีกละ ... ‘น่ากินแม๊ะ ?’

                             นี่ไง ... ‘หลูกเนียงหม้าน’ (ลูกเนียงเพาะ)

                  ทุกสิ่งพร้อม ...

     เข้ากระบวนการ บูรณาการ ...

      ใครชอบสิ่งใด ก็ จัดการให้ตัวเอง ละกัน ข้าพเจ้าเริ่มละนะ

     ขณะนั่งทาน ก็ปล่อยใจให้มองย้อน ที่มาของอาหารมื้อนี้ ... เฮ้อ ... ได้มาเพราะอารมณ์ปรุง ที่โหยหาอดีต นะแหละ แล้วปล่อยคำนึงยาว ....

     อารมณ์ ... ใครจะเห็นเป็นกี่ด้านก็ตาม แต่มีแหล่งเกิดเดียว คือ “อยาก” .... แต่ผลของอารมณ์ จะ เปรี้ยว ... หวาน ... มัน ... ขม ก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยที่ผู้ปรุง นำมาใช้ นั้นคือ ...

          “ทิฐิ ...”