บาดตา บาดใจ

หมวดหมู่ของบล็อก: 

........เป็น "นกที่ชุ่มเหงื่อ" อีกท่านหนึ่ง สำหรับ "สายลมลอย"โถมถลาโต้ท้าลมทั่วทิวทิศ หยิบถูกหยิบผิดบ้างตามแต่ใจจะนำพา ทำจนได้ดีในสิ่งที่พบเจอ ผมค่อยๆละเมียดละมัย แทะโลม ดื่มด่ำ ที่ละคำๆ แซ่ฉ่ำพอเพียงเพื่อเกษรต่อมสำนึกได้ซึมซับ โดยมีบือท้องทุ่งตัวโตหัวมุมเป็นเครื่องเขียงถักแทนผู้เป็นเจ้าของงานเขียน ฉวัดเฉวียง กรีดกราย ร่ายแล่ คงค่าแก่นแท้แห่งสัจธรรม คมแล้วคมเล่า คำแล้วคำเล่า.. มาร่วมกันค้นหาความหมายที่แอบซ่อนไว้ใต้อักษรบางๆพร้อมกันกับผมอีกครั้งครับ...อย่างที่บอกผมไม่ชมนะว่า..สวย แต่ผมชอบที่มัน...คม 

.......รูปแทนตัวผมจึงมักเป็นควาย ตัวแทนของสิ่งมีชีวิตที่ใช้แรง ตัวแทนของบางสิ่งที่โง่ดักดาน ไม่ทันสมัย ชอบนอนปลัก และที่แน่นอนที่สุดคือ เป็นสายพันธุ์แท้ที่รอวันสูญพันธุ์ไปจากสังคม(ไทย)

........ด้วยความโชคดีที่แม้ผมจะเป็นคน กราดเกรี้ยวและอ่อนไหวในเวลาเดียวกัน แต่ผมก็ยังมีปิยมิตรซึ่งคบหาคอยค้ำจุนดูแล ไม่ว่าจะสูงสุดหรือตกต่ำ งดงามหรือทรุดโทรม อ่อนแอหรือแข็งแรง เพียงเอ่ยปากบอกว่าเดือดร้อนเพียงนิด ปิยมิตรก็รายล้อมค้ำจุน ทั้งหมดแลกด้วยความจริงใจและเวลา ซึ่งไม่มีคำว่าคุ้มค่าหรือขาดทุน

........ผมโชคดีที่มีมิตรดี การค้นพบมิตรดีอาจยากเหมือนการ “ถางป่ามาทะกัน ตามภาษิตโบราณของคนปักใต้ ป่ารกกว้างใหญ่ ดันเจาะช่องแหวกทางมาเพื่อพบเจอกัน เหมือนมีคนกำหนดใช่ครับ....ไม่ใช่เหตุบังเอิญที่ทำให้เราหลายคนพบกัน ไม่ว่าจะด้วยวิถีไหนก็ตาม  

.........สิ่งที่ได้คือการบันทึก คือความเรียง คือเรื่องราวที่ผมเขียนออกมาในรูปของชิ้นงาน นี่คือประวัติศาสตร์ซึ่งยืนยันถึงการมีชีวิตของผมในช่วงเวลาหนึ่งบนพื้นโลก ไม่ดี ไม่สวย ไม่ถูกต้อง คือประวัติศาสตร์ของช่วงเวลานั้นๆ ของผมเองใครได้รับไป ก็ถือว่าช่วยกันเก็บเกร็ดของอดีตของคนๆ หนึ่งไว้ จะโชคดีหรือโชคร้าย ถือเสียว่าเขาได้พยายามอย่างถึงที่สุด ณ ช่วงเวลานั้นๆ แล้ว...

.........มีดเหลาตอกเล่มหนึ่งที่เกิดจากภาพในใจทันทีที่เห็นเศษไม้ชิ้นเล็กๆ ริมทะเลตะวันออก  แม้ดูเหมือนเป็นความบังเอิญ แต่เป็นความบังเอิญที่เกิดจากการบ่มจนได้ที่ โดยส่วนตัวผมชอบมีดเล่มนี้เป็นพิเศษ ณ เวลานี้ เพราะหากจะนับเวลาผมใช้เวลาทำเพียงไม่ถึงหนึ่งวัน ตั้งแต่ต้นจนจบ...แม้จะชอบ แต่ผมก็ขายครับ

.........โดยเหตุผลส่วนตัว...เวลาในเรียนรู้สรรพวิชาในโลกนี้ผมยังเจียดไว้เยอะ ส่วนเวลาในการมีชีวิตใครจะรู้ว่าจะยาวนานแค่ไหนเริ่มจากเรียนรู้ว่าตัวเองทำอะไรได้แค่ไหนสำหรับ "บางคน" นับว่ายากกว่าการปอกกล้วยเข้าปากแล้วเคี้ยวกลืน   ครับ...บางคนที่ผมว่า – คือผมเอง

.........ใช่..มิตรหลายคนที่คบหากันด้วยถ้อยทีถ้อยอาศัยหลายคน หลายถิ่นที่ มีความจริงใจมากกว่าคนหลายคนที่พบหน้าค่าตากันทุกเมื่อเชื่อวันเสียอีก ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับการรักษาระยะห่างของความสัมพันธ์ในระยะที่เหมาะสมพอดีพอควร มิตรจิตนั้นก็จะคงมั่นยืนยาวนาน  เรื่องระยะห่างใช้ได้กับทุกสังคมครับ..ไม่เว้นแม้แต่ครอบครัวซึ่งกินข้าวร่วมหม้อ นอนร่วมชายคา และขับถ่ายอาจมลงในเว็จเดียวกัน!!

..........แกมองหน้านิ่งอยู่ครึ่งหนึ่งก่อนเดินเข้าบ้านหยิบชิ้นไม้ชิ้นนี้มาให้ผม“ เขาให้มาอีกที เอาไว้ทำด้ามมีด เราให้สู...เอาไว้ทำด้ามมีด”   ผมไหว้งามๆ ทั้งที่ยังคิดไม่ออกว่าผมจะเริ่มตรงไหนอย่างไรกับชีวิตการทำมีดในต่อไปข้างหน้า

..........น่าแปลก..แม้ภาษาจะแตกต่าง พูดไทยไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำ แต่ผมก็เข้าใจทุกถ้อยที่แกพูดกับผม..แม้แต่ถ้อยคำที่แสดงออกมาทางสายตา “แกอาย...เพราะแกเย็บสะพายสลับข้างกันดูบิดๆ แกเลยเอาไว้ใช้ในสวนเก็บผักเก็บหญ้า มันไม่สะอาด แล้วก็แกอยากทอใบใหม่ให้ อย่าเอาใบนี้มันไม่สวย..” ผมยิ้ม...เข้าใจความรู้สึกของคนผลิตผลงานดี ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งอยากได้เลยบอกแกว่า “ย่ามแบบนี้มีใบเดียวในโลก...ถ้าแม่ทำใหม่มันก็สมบูรณ์แบบเกินไปไม่น่ารักอย่างที่มันน่าจะเป็น  ผมเอาใบนี้แหละแม่...จะได้นึกถึงแม่เวลาที่ใช้ย่ามใบนี้ มันไม่สวยก็จริง..แต่มันมีเรื่องอยู่ในย่ามนะแม่นะ...”

...........ย่ามสายบิด บอกถึงความไม่สมบูรณ์แบบของงานโดยส่วนใหญ่ของธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นภูเขา ก้อนหิน ลวดลายใบไม้ เส้นสายลายเมฆที่วาดฟ้า หูสองข้าง เท้า นิ้วมือ ฯลฯ ไม่มีอะไรเท่ากันเป๊ะ

....ที่เหลืออีกสองผลงานเขียน...มิอาจหยิบมาลงได้   เพราะยังคงร้อนระอุอยู่....

ส่วนของท่านอื่นๆผมอ่านและสะสมไว้พอควรแล้วครับ...เด็ดๆกันทั้งนั้นบ้านสวนเรา..จะค่อยโลมไล้นะครับด้วยมิอยากให้เสียของ...คันคม

ความเห็น

บันทึกนี้แฟนคลับสายลมลอยเลยนะเนี่ยLaughing

เค้าเรียกว่าเกาะกระแส...เอาเปรียบคนอื่นครับ..บบ.

มีเรื่องมีราว...กับดารานะดังไว..คร้าบบบ

และอาจจะดับไว้ด้วยน้าาาา...ครับบบบ(อ่านแบบเสียงลุงสุทธิชัย หยุ่น)

เป็นเพียงแค่มดตะนอย ตัวจ้อยจิด  ทีพลัดติดกลางช่อ พอเพียงใหญ่

คือหนึ่งเสียงหนึ่งคิดเห็น ที่เป็นไป อาจถูกใจหรือไม่บ้าง ลองชั่งดู

มานี มานะ วีระ ชูใจ นายชอบข้อคิดของเขาใช่มั้ย เหมือนพี่เลย ตอนแรกพี่ก็ไม่ชอบ(ตาคนนี้ยังไงนะ แปลกๆ คิดในใจ และไม่อ่าน)

แต่พอได้อ่าน โอ้..โห..สุดยอด อึ้ง  ทึ่ง มากๆๆๆ ต่อมาก็ติดใจ อ่านทุกตัวหนังสือของเขาไม่ขาดเลย อิอิ

 

 

ป.ล.รูป รูป หายไปไหน ไปกู้มานะ (พี่ทวง สามครั้งแล้ว)ใส่หมวกไม่คุ้นเลย

พอเพียง และ เพียงพอ บ้านไร่จันทร์เจ้า 

ด้วยความกลัวว่าถูกเรียกสามครั้งแล้วยังไม่มา

อาจจะทำให้ขาดสมาชิกภาพความเป็น ส.ส.ได้ (สมาชิกบ้านสวน)

จึงจำต้องปล่อยวางจากอนูอักษรที่กำลังดืมด่ำล่องลอยจนได้ที่ มา...แก้ไข

เผยโชมให้ พี่ๆน้าๆ มาโขกสับ ให้หายคิดถึง(ใครจะคิดถึงเธอ...อีตาบ้าาาาาา) เออ..จริงแงะ

เป็นเพียงแค่มดตะนอย ตัวจ้อยจิด  ทีพลัดติดกลางช่อ พอเพียงใหญ่

คือหนึ่งเสียงหนึ่งคิดเห็น ที่เป็นไป อาจถูกใจหรือไม่บ้าง ลองชั่งดู

คมทั้งมีด คมทั้งคำ ของพี่สายลมลอย

ทำให้บาดตา บาดใจ หลายคนนะนี่ Smile

there is a will , there is a way .

พี่ก็อีกคน แฟนคลับ สายลมลอย ชื่นชมค่ะ

"เชื่อในผล แห่งการทำความดี"

คิดว่ามีอีกหลายคนที่มีงานเขียนชวนติดตาม..บางคนอาจไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ แต่เนื้อหาสาระแน่นเปรี๊ยะมีประโยชน์ บางคนงานเขียนคมบาดใจ (สายลมไง..มามะ มานี่ โดนบาดไปหลายแผลแล้ว) บ้านสวนแห่งนี้เปิดเวทีให้เล่นแล้ว...เอ้า..เปิดตัวกันหน่อย..

แสวงหาชีวิตที่สงบ..หลบลี้หนีความวุ่นวาย

ริอาจเล่นกับของมีคมก็เป็นอย่างนี้แหละครับ พี่ตั้ม

บาดตัวบาดกายยังพอว่า...แต่บาดใจบาดเสน่หา....นี่ละซึ้ง

คำพูดคนนะ...ฆ่าได้แม้กระทั่งตัวเอง

เป็นเพียงแค่มดตะนอย ตัวจ้อยจิด  ทีพลัดติดกลางช่อ พอเพียงใหญ่

คือหนึ่งเสียงหนึ่งคิดเห็น ที่เป็นไป อาจถูกใจหรือไม่บ้าง ลองชั่งดู

เห็นมีดแต่ละเล่มไม่ว่าจะเป็นของน้องโสทร หรือของลุงพูนที่คุณสายลมลอยทำให้ชอบมาก


พกมีดเคียนเอวเวลาเข้าสวน คนเขามาทักมาขอดู เพราะว่าไม่ค่อยมีใครเอามีดเหน็บเอว จนคนแถวนี้ชักจะเกรงๆ

หน้า