นานแค่ไหน....ที่คุณไม่นั่งรถไฟ..

หมวดหมู่ของบล็อก: 

นานแค่ไหน....ที่คุณไม่นั่งรถไฟ..อันนี้คงเป็นคำถาม.?.. ให้ผู้อ่านได้เล่าสู่กันฟัง...

แต่สำหรับแอนเอง เกิดมาเพิ่งนั่งรถไฟ ตอนเรียนมหาวิทยาลัยฯ .... ตอนที่ออกจากงานนั่งรถไฟจากหาดใหญ่มากรุงเทพฯ....จำได้ว่าสนุกมาก...... ครั้งนี้เลยไม่พลาดที่จะขอนั่งรถไฟอีกครั้ง...จาก ชุมพร สถานี บ้านมาบอำมฤต เข้ากรุงเทพฯ ลงที่หัวลำโพง...วันนี้ขอเล่าย้อนหลังนะคะ Laughing

ซื้อตั๋ว ไว้ก่อนล่วงหน้า มาถึงก่อนประมาณ 15 นาที ก่อนหน้านั้นถามเจ้าหน้าที่ว่ารถไฟมาตรงเวลามั๊ย

เจ้าหน้าที่บอกว่าตรง......ถือตั๋วอยู่ในมือ...

DSC05177 (Small).JPG

นั่งรอรถไฟ ยังไม่มา.................

ถ่ายรูปเล่นไปก่อน.. ตอนบายโมง ร้อน มากๆ Cool

DSC05174 (Small).JPG

ตาชั่ง สมัยโบ...........หรือเปล่า

...................Smile..................

IMAG_1444 (Small).jpg

รถไฟจะมาทางไหนซ้ายหรือขวา หลงทิศทาง .......Innocent......

...............

สังเกต เดี่ยวนี้ไม่มีไม้้หมอนแล้ว...............

IMAG_1442 (Small).jpg

รถไฟจะมาจากทางนี้ .............

แต่ก็ไม่ได้ถ่ายตอนรถไฟมา มัวแต่ดีใจ จะขึ้นรถ.......Wink

......

IMAG_1451 (Small).jpg

จากนั้น ก็นั่งสบาย ๆ บนรถไฟ.........สองข้างทาง มองไม่ค่อยเห็น....

แต่ตรงนี้จำได้ คือ สถานีหัวหิน....จากนั้นก็นอนต่อ.........

จนถึงสถานีหัวลำโพง ลงรถไฟฟ้าใต้ดิน มาขึ้นที่หมอชิต พี่มารับ.....

...

IMAG_1452 (Small).jpg

...................รถไฟฟ้ามาหานะเธอ...Laughing

ความเห็น

Cool

เพื่อ ชาติ และ องค์ราชันย์

สมัยที่ไม่มีรถเป็นของตัวเอง..ช่วงเริ่มต้นชีวิตทำงาน ใช้บริการรถไฟในการเดินทางไกล เช่นไปชุมพร หาดใหญ่ พิษณุโลก เชียงใหม่ (ใช้ตู้นอนชั้นสองเป็นหลัก ยกเว้นพิษณุโลกใช้สปริ้นเตอร์ แต่สมัยเรียนใช้ชั้นสามนะ) ฯลฯ หลังๆแทบไม่ได้ใช้เลย..ครั้งสุดท้ายนี่..เมื่อประมาณ 7 ปีที่ผ่านมา ไปเที่ยวเมืองกาญจน์กับครอบครัว (ทัวร์ที่รถไฟจัด)..

สถานีรถไฟ..ดูเปลี่ยวน่ากลัวจัง...วังเวง..แอนไม่กลัวเหรอ..ไม่มีบอร์ดี้การ์ดด้วย

แสวงหาชีวิตที่สงบ..หลบลี้หนีความวุ่นวาย

สถานีนี้ไม่น่ากลัวค่ะ อยู่ใกล้บ้านเพื่อนแอนนิดเดียว...Smile..

....ความสุขอย่างแท้จริง ด้วยหลักเศรษฐกิจพอเพียง....

จำได้ว่า นั่งรถไฟครั้งล่าสุด ตอนเรียนอยู่ปีสาม  นั่งรถไฟจากหาดใหญ่มากรุงเทพ  เพื่อไปแข่งกีฬามหาวิทยาลัย  นั่งชั้นสามอีกด้วย 

กลุ่มของพวกเรามี สโลแกน  เผลอเป็นหลับ  ขยับเป็นกิน   สนุกมากๆๆ   ตั้งแต่เรียนจบมาไม่เคยนั่งรถไฟซักที 

รถไฟ  กรุงเทพ - อุบล    ไม่ได้สุดสายที่อำเภอเมืองอุบลนะ   สุดที่ อำเภอ  วารินชำราบ  คงเป็นเพราะ  มีแม่น้ำมูลกั้น  สมัยก่อนคงสร้างยาก   งบประมาณไม่พอ   แต่เมืองกับวาริน  ห่างกันแค่  3 กิโล(วัดจาก ศาลากลาง  กับอำเภอ)  ตอนมาอยู่อุบลใหม่ๆ  ก็ใช้บริการรถไฟค่ะ  เดี๋ยวนี้  ไม่ค่อยใช้แล้ว

ไม้หมอนไม่มีแล้ว มีแต่คอนกรีตหมอน ของเก่าหมดสถาพหนุนรถไฟแล้ว เอาไปจัดสวนแทน

สมัยเด็กมากๆ แบบพ่อแทะเมล็ดแตงโมให้กินเคยขึ้นบ่อย ชั้นไหนก็ไม่รู้ ได้กินไข่ต้มอยู่เรื่อย

โตมาได้นั่งสปิ้นเตอร์ กทม.-เชียงใหม่ แค่ครั้งเดียวความรู้สึกคือมันค่อนข้างเหมือนเดิม

 

สวนเกษตรบุรีรมย์การเกษตรแบบเสาร์เว้นเสาร์ เน้นที่เราปลูกเองกินเอง
บริการจัดทำและดูแลเว็บไซต์ ถูก ดี มีประสิทธิภาพ

เสียงขายของข้างกระจกหน้าต่าง เป็นสิ่งที่จำได้มากที่สุด..สำหรับรถไฟ

ไก่ย่าง ไข่ต้ม หนมตาล กระจับต้ม ก็มีค๊า...เด็กตัวเล็กๆ..วิ่งทูนถาดอยู่เหนือหัว..เพื่อเร่ขายให้ผู้โดยสาร

แก้วชอบซื้อ..กินเกือบทุกสถานี...

 

ไม่รู้บรรยากาศเดี๋ยวนี้เป็นแบบไหน..ยังคงความวุ่นวายปนสนุกสนานเหมือนเมื่อก่อนหรือป่าว..

 

 

เสน่ห์แม่ค้าบนรถไฟ  มีหลากหลาย   บางคนพูดยาว  บางคนพูดสั้น  บางคนแบบท่องกลอน    บางคนแบบ2แง่   บางคนทำให้ลูกค้างงก่อน  แบบเรียกร้องความสนใจแล้วก็ต้องซื้อ

รถไฟบ้านเราชอบมาตามเวลา (คือเวลามาถึงแล้ว แต่รถไฟยังไม่มา) อิ อิ อิ Laughing

ผ่านสถานีปากท่อ ราชบุรี อย่าลืมซื้อก๋วยเตี๋ยวปากท่อนะ ของเขาอร่อยจริงๆ

วิหคน้อยบินไกล เฝ้ารอวันกลับคืนถิ่น

จำได้ว่านั่งครั้งสุดท้าย ตอนเด็กๆ แม่พาขึ้น สมัยตั๋ว ยังเป็นใบสี่เหลี่ยมเล็กๆ แข็งๆ

แล้วจะมีผู้ตรวจตั๋วถือ อุปกรณ์ตรวจตั๋ว แก็ป แก็ป มาเจาะรู้

สมัยนั้นมักจะมีข้าวกระทงเล็กๆ ไก่ย่าง ไข่ต้ม ข้าวเหนียวกับหมู

ถ้านับก็ เวลาก็เป็น 10 กว่าปีแล้วที่ไม่ได้นั่งอีกเลย (โห..นาน บ่งบอกถึงอายุ)

ยังไม่รวย  อยู่อย่างรวย  ไม่มีวันรวย.....ยังไม่จน  อยู่อย่างจน  ไม่มีวันจน

หน้า