เศรษฐกิจพอเพียง

       ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ผมกลับมาอยู่บ้าน พื้นที่หน้าบ้านประมาณ 1 ไร่ พ่อได้เปลียนสภาพจากป่ารก เป็นสวนยางไปแล้ว เนื่องจากขนะนั้นยางพาราราคาดี  ผมกลับบ้านมาพร้อมข้อมูลเต็มหัวว่าวันข้างหน้ายางพาราราคาตกแน่นอน หน้าที่ของผมก็คือทำให้มันเป็นมากกว่าสวนยาง นั่นก็คือป่ายาง  เริ่มแรกด้วยการเอาผักเหมียงมาปลูกระหว่างยาง ดังบล็อก http://www.bansuanporpeang.com/node/262 และ http://www.bansuanporpeang.com/node/341 นอกจากนั้นก็หาไม้ยืนต้นมาปลูกรอบๆ แปลงตามแนวเขตแดน อะไรที่หามาปลูกได้ก็ยัดๆ เข้าไปในพื้นที่ 1 ไร่นั้น

ปีนี้เป็นปีแรกที่ผมเริ่มทำนาเอง ที่ผ่านมาจะให้คนอื่นเช่าทำ ชาวนาสมัครเล่นอย่างผม มีเวลาแค่วันหยุดเท่านั้น วันนี้มาหว่านปุ๋ยและถอนหญ้า (จ้าง)

นานเหมือนกันที่ไม่ได้เข้ามาในบ้านสวนเพียงแห่งนี้ เพราะมีภารกิจหลายอย่าง ความคิดที่จะปลูกผักทำสวนจึงต้องพักไว้ก่อน .... วันนี้จะเริ่มต้นอีกครั้ง จึงได้ปรับพื้นที่เล็กๆ หลังบ้าน แต่ยังไม่รู้เลยครับว่าจะปลูกอะไรดี

นักศึกษาราชภัฎฯมาปฏิบัติการทำสบู่สมุนไพล...จุลินทรีย์ท้องถิ่นเพื่อทำน้ำยาอเนกประสงค์...และมูลไก่แปรรูป

ยามว่างจากเวรเริ่มพัฒนาที่ดินที่รกด้วยหญ้ามาปลูกต้นไม้ปลูกผัก

สายฝนหลั่งรินลงมาตั้งแต่ช่วงเช้า  ผมยิ้มกับตัวเองลำพัง  พลางนึกถึงภาพผืนดินที่ตัวเองถากถางกับแปลงผักสวนครัวที่เริ่มปรากฏขึ้นมา  แม้จะดูน้อยนิดเมื่อเทียบกับพื้นที่ห้าไร่ แต่เมื่อคิดว่า นี่คือการเริ่มต้น และเป็นการเริ่มต้นจากที่ไม่มีอะไรเลย เพียงแปลงโหระพา  แมงลัก มะเขือม่วงและ มะเขือเปราะ เท่านี้ก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เนิ่นนาน แล้วนิ่งมองสายฝนต่อ ปล่อยอารมณ์เคลิ้มคล้อยไปกับสายน้ำจากฟ้าที่หยาดริน

จักรยานเสือภูเขา พาผมลัดเลาะไปมาในหมู่บ้าน ผมปั่นสำรวจดูท้องถิ่นที่อยู่ บทเพลงฝนเดือนหกของรุ่งเพชร แหลมสิงห์ ดังก้องในอารมณ์ของผม นั่นคือช่วง หลังจากย้ายภูมิลำเนามาปักหลักยังถิ่นฐานบ้านนา กบินทร์บุรี ผมชอบชื่อหมู่บ้านที่ผมได้อยู่ “บ้านท่าสนามทอง” เมื่อก่อนนี้ชาวบ้านแถบนี้เรียกว่า “โคกกระแต” ผู้หลักผู้ใหญ่ท่านเล่าให้ผมฟังว่า เมื่อครั้งที่ปู่ของผมยังเป็นหนุ่ม ท่านได้ถากถางป่าแถบนี้จนกลายเป็นที่นา  และวันหนึ่ง ท่านได้มองไปยังท้องนาของท่าน แล้วเห็นแสงสีทองทาบทาในที่นา  ท่านจึงเปลี่ยนชื่อเรียกใหม่ และกลายเป็นชื่อเรียกอย่างเป็นทางการใน

ขบวนรถไฟนำพากายและใจของผมโยกย้ายจากถิ่นฐานอันคุ้นเคย มาสู่ถิ่นฐานที่ผมเคยคุ้นเคย มองดูทิวทัศน์สองข้างทางระหว่างที่รถไฟแล่นผ่าน ในความรู้สึกตอนนั้น  ราวกับตัวเองย้อนกลับไปสู่วันวัยเยาว์ ภาพสองข้างทางแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย  กว่าสี่สิบปีคราวนั้น เด็กชายจอมซนคนนั้น บัดนี้ถูกความชราเข้าครอบคลุมจนไม่เหลือรอย  เพียงภาพแห่งทรงจำเท่านั้น ที่ยังคงอยู่  แม้จะพร่าเลือนลงไป แต่เมื่อสัมผัสกับบรรยากาศแห่งท้องนา  เรือกสวน กลิ่นดินโคลน ภาพที่เคยพร่าเลือนเหล่านั้น ก็กลับแจ่มชัดขึ้นทีละน้อย

หลังจากได้ที่ดินอันเป็นมรดกจากปู่และย่าเมื่อปีก่อน ที่ดินก็ยังรกร้างอยู่เดิมๆ ด้วยไม่มีความรู้หรือประสบการณ์การทำการเกษตรมาก่อน 

เพียงความสนใจในวิถีแบบพอเพียงเท่านั้นที่กระตุ้นให้ตัวเองจัดการถากถางที่ดินห้าไร่ ด้วยสองมือเปล่า กับเงินลงทุนไม่มากนัก 

นักเรียนวิทยาลัยเทคโนโลยีบ้านโป่งบริหารธุรกิจ แผนกช่างยนต์และช่างไฟฟ้า มาศึกษาดู