ไม่ต้องร้องไห้..ไม่มีประโยชน์..โอ..โอ้..โอ้ย...

ผมเพิ่งเป็นเจ้าของสวนนี้เมื่อปีกว่าๆนี่เอง ยางต้นน้อยๆกว่าขวบปีที่เป็นของเขา และอีกปีกว่าต่อมาที่อยู่ในไออุ่นสายตาของผม ด้วยสภาพเป็นพื้นที่ต่ำติดสายห้วยและมีน้ำท่วมขังในบางส่วนของที่ดิน ผมจึงมีแนวคิดที่จะทำเกษตรทฤษฎีใหม่ตั้งแต่แรกเห็น แต่เพราะความเสียดายและสงสารต้นยางน้อยๆ ผมจึงใจอ่อน(ขี้เกียจยกแม่น้ำทั้งห้าเพื่อให้ภริยาคล้อยตาม)

จึงปล่อยวางและรักษาดูแลต้นยาง(๒๕๑)มาตลอดหนึ่งปีกว่าๆที่ผ่านมา ด้วยสภาพตอนที่เห็น น้องๆต้นยางเหล่านี้แสนจะอดอยากและแคระเกร็ง ผมบอกภริยาแล้วว่า ท่าจะไม่ไหว เราน่าจะไถทิ้งสักส่วนหนึ่งหกไร่ แล้วยกร่องให้สูงขึ้นเพื่อปลูกอย่างอื่นแทน เช่นปาล์ม อะไรเหล่านี้ แต่เมื่อภริยาบอกว่า ช้าก่อนรอดูสักปี เป็นอย่างไรค่อยว่ากัน ผมก็ยอมเชื่อเธอโดยสงบและสำรวม..

และนี่คือสวนยางของผม(ไม่ใช่สิ...ภริยาผมตังหาก)จำนวนสิบสองไร่อยู่ติดกับบ้านญาติ แต่ห่างจากบ้านผมคนละอำเภอ(อ.นาบอน)ส่วนโฉนดอยู่ในที่ปลอดภัยดี ธกส.

ฝั่งที่เป็นเนินซ้ายมือครับ..ยังพอไหว

  ซีกที่อยู่ฝั่งขวามือ เริ่มออดๆแอดๆ......

. 

 ก็เหมือนกับสวนทั่วไปครับ...สารพัดกล้วย

......

 นี่ก็ต้นมะขาม(ผมอนุรักษ์)คนแถวนี้โค่นกันหมด(ต้องขอบคุณที่เจ้าของเก่าไม่โค่น)      

 และนี่คือชีวิตจริงของคำทำนาย ปีที่แล้วสองร้อยกว่าครับที่อยู่ในสภาพแบบนี้และผมก็ค่อยๆทะยอยทำอย่างในภาพนั้นหละครับ(แล้วก็พาปาล์มมาปลุกแทน เทนเนอรา)  

                        .   .     ...

                                                      นี่ก็เป็นรอบเมื่อเดือนสองเดือนที่แล้ว..

                   .    ..

            ตรงที่ตายทั้งลานก็ปลูกปาล์มครับ       ส่วนที่ตายน้อยๆห่างกันแค่ต้นสองต้นก็ปลูกต้นเทียมครับ

                             ..    .

                                    บริเวณข้างลำห้วยก็ทั้งไม้สัก ไม้เทียม กระท้อน...

                                                               .

                                         ก่อนกลับบ้านก็โค่นกล้วยมาเครือนึงครับ     .

 แฟนผมกลับมาดูสวนยางแปลงนี้เมื่ออาทิตย์ก่อนโน้น...ร้องไห้ฮือๆอยู่พักโต เพราะผมไม่เคยบอกเธอเลยว่าผมค่อยๆทะยอยโค่นยางแล้วปลูกปาล์มมาพักหนึ่งแล้ว

 มันเหมือนสัจธรรม..ชีวิตที่ดีย่อมมาจากพื้นฐานที่ดีเป็นสำคัญ

ไม่ต้องร้องไห้หรือเสียใจ รั้งไว้ก็มีแต่จะเสียเวลา ไม่มีประโยชนอะไรที่จะทุ่มเทกับสิ่งที่เรารู้อยู่แล้วว่าสูญเปล่า

เมื่อให้โอกาสแล้ว เมื่อให้เวลาแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะต้องตัดใจจากต่อกัน...อย่างเข้าใจ

ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้...แต่ถึงเวลาของพี่...ที่จะเลือก...ตัดสินใจ...(เพิ่มอีกหน่อยว่า..พูดในขณะกำลังคุกเข่าขอโทษแฟนที่ไม่บอกเธอ...แฮๆๆๆ...)

(ปล)...ขอตัวไปอาบน้ำให้ลูกสาวแปบโตนะครับ....สองวันแล้วยังไม่ได้อ่านบร็อคใครเลย...(ไปใส่ปุ๋ยยาง)

เด่วมา...แง...