เฉาก๋วยเพื่อนยาก

หมวดหมู่ของบล็อก: 

เฉาก๋วยเป็นแมวตัวเมีย ที่เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานาน ตั้งแต่สมัยเรียนจบมาใหม่ ๆ เป็นบัณฑิตตกงาน ตอนนั้นก็อยู่บ้านช่วยพ่อกับแม่ทำงานที่บ้าน แม่ทำอะไร ก็ทำด้วย ไม่ว่าจะปลูกพริกขี้หนู ปลูกแตงกวา ปลูกผักต่าง ๆ และจะเป็นคนไปเก็บน้ำยางกับแม่ โดนคนดูถูก เหยียดหยาม ต่าง ๆ นา ๆ เรียนจบปริญญามาเก็บยาง เรียนจบปริญญามาปลูกดีปลี มีอีกเยอะแยะ


คำพูดต่าง ๆ ที่คนเขาพูด ไม่เคยโต้ตอบอะไร (แต่จะจำเอาไว้) ตลอดชีวิตไม่เคยคิดอิจฉาใคร ไม่คิดร้ายใคร แค่อยากทำชีวิตของเราให้ดี ๆ ให้พ่อแม่ได้ภูมิใจแค่นั้นเอง ตอนสมัยเรียนก็มีคนดูถูกว่าเรียนไม่จบหรอก แต่พอเรียนจบแล้ว เวลาเจอกันเขาก็เดินหนีเราไปเลย นี่แหละผลของคนที่คิดไม่ดี

ช่วงที่เรียนจบแล้วกลับมาอยู่ที่บ้าน ประมาณปลายปี 47 ก็อ่านหนังสือสอบกับช่วยแม่ทำงานไปด้วย ความหวังของพ่อและแม่อยากให้รับราชการ เพราะยังไม่มีใครได้รับราชการสักคน กลายเป็นความหวังเดียวและความหวังสุดท้าย เพิ่มความหนักใจให้กับตนเองมากเหลือเกิน ยังไงก็ตั้งใจว่าจะทำให้ได้ ไปสอบหลาย ๆ ที่ หลาย ๆ จังหวัด เป็นเวลา 2 ปีกว่า ๆ จนรู้สึกเบื่อจริง ๆ

จนกระทั่ง ประมาณ กลางปี 50 พ่อกับแม่ได้สมหวังซะที แต่ก็ไม่ซะทีเดียว คือต้องไปอยู่ที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้ เราเองไม่อยากไปเลยแม่บอกว่าลองไปอยู่ดูก่อน ถ้าอยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ อยู่ได้ 2 ปี 2 เดือน ก็ย้ายกลับมาที่อยู่บ้าน คืิิอที่ทำงานที่ทำอยู่ปัจจุบันนี้

มาถึงเรื่องของเฉาก๋วย ชื่อนี้สาวตั้งเองคะ  ตั้งตามสีของมัน  ตอนนี้เฉาก๋วยไม่อยู่แล้ว ตายไปไม่กี่วันนี่เอง แม่ได้เก็บเฉาก๋วยมาให้เลี้ยง มันเป็นแมวที่ถูกเจ้าของทิ้ง เจ้าของเดิมเช่าบ้านอยู่แล้วก็ย้ายบ้านไป ทิ้งเฉาก๋วยไว้ มันก็ไปอยู่ที่ร้านขนมจีน แถว ๆ นั้น แม่ค้าขนมจีนก็ให้ขนมที่เหลือให้มันกิน พอแม่ไปเจอก็ขอมันมา เฉาก๋วยเลี้ยงง่าย ชอบกินขนม ขนมปังมันก็ชอบ

ตอนเช้าพ่อกับแม่จะมานั่งกินกาแฟ และจะมีขนมปัง ข้าวต้มมัด ข้าต้มห่อใบพ้อ ขนมเปียกปูน ที่พูดมาเฉาก๋วยชอบหมด เฉาก๋วยเป็นที่รักของทุกคน

 

วันนี้นั่งเขียนบล็อกนี้ ก็ยังน้ำตาซึม อดคิดถึงเฉาก๋วยไม่ได้เลย ถึงเฉาก๋วยจะจากไปแต่ก็ฝากทายาทไว้ให้ได้ชื่นชมกันต่อ

เฉาก๋วยมีลูก 2 ครอกแล้ว ครอกแรกประมาณ 4 ตัว มีคนขอไปเลี้ยง 3 ตัว อีก 1 ตัว พี่ชายขอไปเลี้ยง นี่เป็นลูกครอกแรกของก๋วยชื่อ สีนวล อยู่บ้านพี่ชาย 


ครอกที่ 2 มี 3 ตัว ตัวผู้มีคนขอไปเลี้ยง เหลืออีก 2 ตัว คือ ถุงเท้า และแต้ม 2 ตัวนี้ตอนนี้แยกกันอยู่แล้ว รูปนี้ที่บ้านแม่ นอนกันอยู่บนตู้เย็นในครัว


วันนี้ที่ได้นำเสนอเรื่องราวของสัตว์เลี้ยง อันที่จริงมันเป็นสัตว์ที่อยู่กับเรา มีส่วนร่วมในการดำเนินชีวิต และเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เวลาไปปลูกผัก หรือเก็บผัก มันก็ไปตลอด ทั้งหมาทั้งแมว

ถุง และ เป้ ไปเก็บผักด้วยกันที่หน้าบ้าน

ที่บ้านแม่มีหมา 3 ตัว กับแมวอีก 1 ตัว วันนี้ไม่มีภาพหมู่มาให้ดี ขอติดไว้ก่อน


และนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของสมาชิก ที่ดำเนินตามรอยพ่อ กับชีวิตที่พอเพียง

"ขอบคุณทุกความคิดเห็นคะ"




ความเห็น

เรียนจบปริญญาตรี, หรือปริญญาอะไรก็แล้วแต่


แต่ถ้าเราทำงานสุจริต ไม่ดูถูกงาน จ๋าว่าเป็นคนที่น่ายกย่องค่ะ


น้องสาวคนรองจากจ๋า ตั้งแต่พ่อจากไป ก็กลับไปอยู่บ้านเป็นเพื่อนแม่


น้องก็ดูแลสวนยางต่อจากพ่อ และช่วยแม่ทำนาค่ะ จ๋าชื่นชมน้องมาก


การได้รับปริญญาบัตร การได้สวมชุดครุย ไม่ได้บ่งบอกว่าใครจะประสบผลสำเร็จ


มากกว่ากัน อยู่ที่ว่าแต่ละคนมีจุดมุ่งหมายอย่างไรในชีวิต


*** มีคนเคยพูดว่า "จะมีสักกี่ครุยที่ลุยโคลน"


จ๋าเป็นกำลังใจให้สาวนะคะ จ๋าไม่มั่นใจว่าจ๋าจะอายุมากกว่าหรือเปล่า

แหม อายจัง เราก็จบตั้งหลายครุย....ตอนนี้กำลังจะไปหัด ทำปริญญา ลุยโคลน แล้ว ....ไชโย.... โทษพ่อ แม่ อยู่ ว่าเลี้ยงเราดีเกินไป ...ไม่เคยให้ลุยโคลนตอนเด็ก ๆ  ... อันที่จริงมันสนุกออกจะตาย .....

เป็นกำลังใจให้นะคะ  มีความสุขกับสิ่งที่ทำ และทำวันนี้ให้ดีที่สุด ก็พอแล้วนะคะ :cheer3:

 

 

เมื่อเขาไม่อยู่ก็ยังดีที่มีภาพและความทรงจำที่ดี ๆ อยู่กับเรา ชีวิตน้องสาวที่เล่ามาไม่แตกต่างจากพี่หรอก พี่เป็นผู้หญิงคนแรกของหมู่บ้านที่ไปเรียนต่อ และต่อ กศน.ด้วย หลายคนก็ว่าเรียนไม่จบหรอกเดี๋ยวก็มี...(สามี) แต่พี่ก็จบปริญญาตรีคนแรกของหมู่บ้านอีกแหละ และเป็นผู้หญิงคนแรกของหมู่บ้านที่ได้รับราชการ ทั้งพี่และพ่อแม่ ยาย ไม่เคยเถียงใครที่ว่าเรา จนทุกวันนี้คอรบครัวเราก็เก็บความภูมิใจนี้ไว้ตลอดและพี่ก็อยู่ดูแลครอบครัวตลอด พี่ไปบรรจุที่อื่นก็ต้องกลับมาหาพ่อแม่ ยาย น้อง ทุกวันศุกร์ ครอบครัวเราอบอุ่นเป็นพลังที่ให้เรามีแรงสู้ที่ดีมากเลยนะน้อง พี่ตระเวณสอบบรรจุ 11 จังหวัดนะ จนได้บรรจุแล้วอายุ 29 แน่ะ ถึงได้แต่งงาน อิอิ....วันนี้พี่กับน้องสาวภูธร เราสองคนก็ได้ทำงานตำแหน่งเดียวกัน เพราะฉะนั้นเราจะเป็นกำลังใจให้ซึ่งกันและกันเสมอนะน้องนะ :bye:

แบ่งปัน สร้างสรรค์ พอเพียง

 

พี่โน่สอบตั้ง 11 จังหวัดเลยหรือ ของสาวประมาณ 8 จังหวัด บางจังหวัดก็หลายครั้งอยู่ กว่าจะได้บรรจุก็อายุ 29 ปีเหมือนกันเลยคะ ถึงก๋วยจะตายไปแล้ว แต่ลูกของก๋วยก็ยังอยู่ นิสัยก็เหมือนกันเลย ยกเว้นเรื่องกิน มันจะเรื่องมากกว่าก๋วยคะ ก๋วยกินทุกอย่าง :uhuhuh: :uhuhuh:

รักคือความผูกพันธ์ยิ่งใหญ่   :crying2:

ถ้าเดินเรื่อยไป ย่อมถึงปลายทาง

เหมือนกันเลยค่ะ พ่อ กับ แม่อยากให้รับราชการ ต่างกันที่พี่สาวทำสำเร็จแต่ตะวันทำไม่สำเร็จ แต่เึคยเป็นพนักงานราชการ รู้สึกว่ามันไม่ใช่ทางของเราก็เลยลาออก  อย่างไปแคร์คำพูดของชาวบ้านค่้ะ ^^

อาชีพรับราชการนี้ขอมอบให้กับพ่อและแม่คะ ส่วนที่ชอบก็งานเกษตรนี่แหละ ตอนนี้หลังเลิกงานก็มาปลูกผัก เหลือกินก็ขายคะ เราสามารถทำทั้ง 2 อย่างได้ ทั้งที่ใช่และที่ชอบคะ สำหรับบางคนจะเลือกที่ใช่และที่ชอบแล้วแต่การตัดสินใจ ตอนที่ทำงานอยู่บ้านก็มีความสุขดีคะ "สุขใจ แต่...ไร้เกียรติ"

:cheer3::cheer3::cheer3:


สำหรับปอแล้วนะ...จะจบอะไรก็ช่างเถอะ..ขอแค่ให้ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ...มีความสุขกับสิ่งที่เราทำพอแล้วค่ะ วุฒิการศึกษาไม่ได้เป็นตัววัดความสุขที่ยั่งยืน...ทำในสิ่งที่รัก...รักในสิ่งที่ทำ...:info:ตอนนี้ปอกำลังศึกษาเรื่องปลูกผัก...เพาะเห็ด...คนก็ถามว่าคิดอะไรอยู่...คำตอบคือ (ยิ้ม)ฉันก็จะปลูกผักเพาะเห็ดไว้ขายพวกแกนั่นแหละ


ขายแพงๆด้วย:uhuhuh::uhuhuh::uhuhuh:ส่วนเรื่องแมวนะ...เสียใจด้วยนะคะ...เรารักแมวเหมือนกันเลย

ถ้าหลายคนคิดและทำแบบพี่ปอก็ดีอยู่หรอกคะ บางคนคงมีเวลาว่างมากที่ชอบพูดเรื่องชาวบ้าน ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีอะไร เอาเวลาไปทำอย่างอื่นให้มีค่ายังดีเสียกว่าอีก :uhuhuh: :uhuhuh:

หน้า