เขาเจ็ดยอด วันแรก...

หมวดหมู่ของบล็อก: 

พี่หยอย ตื้นตันใจกับการมาส่่งของพี่เสิน พี่เก้


น้ำตก ที่พักที่ทำการน้ำตกไพรวัลย์


พี่หยอยจัดของให้ทีมนำทาง


รอทีมทำทาง ยังไม่รู้ว่ามีใครขึ้นไปบ้าง...


ขึ้นช่วงแรก รู้สึกว่าไม่ชันมาก ผิดกับตอนขาลง ดูชันและน่ากลัวมาก..


ถึงจุดพักทานกลางวัน...


สำรวจทาก..


พี่โส ลองน้ำส้มควันไม้หมักยาเส้น กับน้องทาก


ฟังหัวหน้าทีม... ดูเครียดๆ กันมาก...


พักหนื่อยอีกจุด ระหว่างทาง


ที่พักใหม่... ระหว่างหนานป่าเตย กับลานต้นสน... ลงไปข้างล่างชันมาก..


ทีมนำทางกำลังเตรียมที่พักแ่ข่งกับความมืด....

ความเห็น

ทริปนี้ ยาวจริงๆ แต่ดูกี่ทีก็มีความสุข บางคนในชีวิตมีช่วงเวลาดีแบบนี้ ผ่านมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่บางคนไม่เคยสัมผัสช่วงเวลาดีๆ แบบนี้เลย  มีคนๆ นึงที่มีโอกาสได้ไปเขาเจ็ดยอด กล่าวไว้ว่า


"...... คุณเชื่อไหมว่าที่นี่ ขอบฟ้าอยู่ตรงที่สุดใจเราพอดี ......"


:confused:

คงคล้ายที่เขาพุดกันว่า ความสุขไม่ได้อยู่ที่จะหมายปลายทาาง แต่อยู่ที่มิตรภาพและสติที่มีทุกย่างก้าว...

พอเพียง พอเพียง

เรื่องมันยาว ต้องชมต่อ :embarrassed:

"เชื่อในผล แห่งการทำความดี"

ครับพี่แดง ยังมีหลายตอน หลายคน... ลุงพีน่าจะถ่ายรูปมากสุด

พอเพียง พอเพียง

 ผมก็ซึ้งในน้ำใจพี่เสิน ที่มาให้กำลังใจ และพลังงาน(อ่าหาร) กับ สมช.เจ็ดยอดถึงที่ ด้วยอารมณ์รื่นรมณ์ของพี่เสินแกล้งเขียนบล็อกว่าอาหารที่เตรียมไว้จะทำยังไง ที่ไหนได้ขับรถจากปัตตานีมาส่งให้เลยแถมไปส่งถึงน้ำตกด้วย นี่คือน้ำใจที่เปี่ยมล้นของพี่ชายที่แสนดีนามว่า "เสิน"


ใช่ครับ ระยางสองร้อยกว่าโล...

พอเพียง พอเพียง

ประทับใจกับทุกๆ บล็อกในทริปนี้ค่ะ


รับรู้ถึงความเหนื่อยยาก ข้าวของที่เตรียมไปขึ้นเขาก็เยอะ


ลำพังพาตัวเองขึ้นไปยังยากลำบาก นี่ต้องแบกสัมภาระไปเยอะแยะเลย


เพื่อความอยู่รอด ชื่นชมพี่หยอยที่จัดกิจกรรมดีๆ อยู่บ่อยครั้ง


แต่จ๋าประทับใจกิจกรรมในครั้งนี้มากที่สุดค่ะ ถึงแม้จะไม่ได้ไปร่วมเดินป่าด้วย


เพราะโดยส่วนตัวกลัวทากชนิดที่เรียกได้ว่าถึงขั้นช็อคตายได้เลยค่ะ


ชื่นชมทุกคนในทริปนี้มากๆ ค่ะ

ได้เห็นกับตายด้วยครับ คนที่เดินลงไม่ไหวจนต้องทิ้งทุกอย่าง แม้กระทั่งเปล กับถุงนอน...

พอเพียง พอเพียง

เห็นใจป้าหยอยมาก ๆ จัดทริปแต่ละครั้งคงเหนื่อยใจมากกว่ากายแน่เลย แต่ป้าหยอยถอยไม่เป็นอยู่แล้ว สู้ สู้

หน้า