การปลูกผักหวานป่า ของลุงเวิ้ง

             ลุงเวิ้ง อยู่หมู่บ้านเดียวกันกับแดง บ้านก็อยู่ไม่ห่างกันมากกัน แดงผ่านหน้าบ้านลุงเวิ้งไปทำงานทุกวัน ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป ผ่านเช้า ผ่านเที่ยง ผ่านเย็น แต่ก็ไม่เคยแวะบ้านแก เพราะลุงเวิ้งกับเมียไม่ค่อยอยู่บ้าน ปกติเช้ามาแกกับเมียก็ออกจากบ้านแต่เช้าไปหาของป่า เก็บเห็ด หน่อไม้ ไม่ค่อยอยู่บ้าน บางครั้งก็นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าหน้าบ้านแกปลูกต้นอะไร ทำไมมองไม่ออกว่า มีดอกมีผลซักที 

            เช้านี้เห็นลุงอยู่บ้านพอดี เลยแวะลงไปดูหน่อย ความจริงก็อยากทักทาย ไม่ได้คุยกับลุงนานแล้ว ลุงเวิ้งเป็นคนมีน้ำใจ เวลาในหมู่บ้านมีงานอะไร ขอแค่ลุงรู้ลุงจะไปช่วยทันที

   พอเดินไปจนเห็นได้ชัดว่าต้นไม้หน้าบ้านที่ลุงปลูกคืออะไร เท่านั้นแหละ 

  ลุงเวิ้งเล่นปลูกผักหวานป่าเป็นไม้ประดับหน้าบ้านเป็นว่าเล่น เกือบ 20 ต้น

           ลุงบอกว่า เมื่อก่อนลุงก็ลองผิดลองถูกมาหลายปีแล้ว ทั้งซื้อต้นที่เพาะด้วยเม็ดจากตลาด ขุดมาจากป่ามาปลูกแล้วตายก็นับไม่ถ้วน สารพัดวิธีที่ลุงทำ ทั้งใส่ปุ๋ยเคมี ปุ๋ยคอก ใส่ขี้ไก่ ขี้หมู แต่สุดท้ายก็ตายเรียบ

             จนในที่สุดลุงมาคิดได้ว่า ผักหวานป่า ใครรดน้ำใส่ปุ๋ยให้มัน ดินก็แห้ง บ้างต้นเกิดตามชะง่อนผา พอคิดได้ลุงก็ขุดมาปลูก ฝังลงดินแบบง่าย ๆเอาหินมาวางลงเลียนแบบธรรมชาติ รดน้ำบ้าง ไม่รดบ้าง ปุ๋ยนี่ตอนมาลงปลูกใหม่ ๆห้ามเด็ดขาดเพราะจะเกิดเชื้อราแล้วตาย

          ชาวบ้านในหมู่บ้านที่รู้ข่าว มาดูแล้วเลียนแบบ ไปขุดมาจากป่า แล้วทำเหมือนแกแต่ก็ตายเรียบทุกราย แกก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ลุงเวิ้งบอกว่ามีอีกคนในหมู่บ้านเราที่ทำได้ คือบ้านลุงทิน ต้นโตกว่าต้นของแกอีกไปดูได้เลย วันหลังแดงต้องไปดูแน่

          ตอนที่แดงทำนา ลุงก็ไปช่วยดำนา เกี่ยวข้าวด้วย มาบอกก็ไปช่วยทุกครั้งโดยที่ไม่เคยถามค่าแรงว่าทำแล้วเราจะให้ค่าแรงเท่าไหร่ ตอนนี้ลุงแก่แล้ว เลยไม่ได้ออกไปรับจ้าง ครอบครัวแดงก็แบ่งปันช่วยเหลือจุนเจือลุงอยู่บ่อย ๆ เพราะลุงเคยช่วยเหลือครอบครัวเรามาไม่น้อย ลุงบอกว่า ลุงพอช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่เป็นภาระของลูก ๆเพราะลุงก็มีนามีสวน ทำแค่พอกิน ถ้าเราไม่อยากได้อยากมีเกินความจำเป็นแล้ว เราก็ไม่ต้องลำบาก ให้เดือดร้อนตัวเองเลย

          แดงรู้จักลุงเวิ้งมาตั้งแต่เป็นเด็ก ลุงเป็นคนสบาย ๆ ใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายพอเพียง ชอบเมาอยู่บ่อย ๆ แต่ไม่เคยสร้างปัญหา หรือความเดือดร้อนให้ใคร ลุงเป็นที่รักของทุกคนที่ได้รู้จัก ลุงอาศัยอยู่สองคนกับเมีย   ลูก ๆก็โตแยกย้ายไปมีครอบครัวหมดแล้ว ป้าได้ยินเสียงก็เดินออกมาดู จะถ่ายรูปป้าบอกขอไปใส่ร้องเท้าก่อน แดงบอกไม่เป็นไรป้า

            บ้านลุงมีต้นทุเรียนเทศด้วย ลุงบอกมีคนให้เม็ดมาปลูก ลุงก็ไม่รู้ว่าลูกมันเป็นยังไง ตอนนี้ก็ลืมแล้วว่าเม็ดที่เค้าให้มันคือเม็ดอะไร จำได้พอลาง ๆ ว่าต้นมะโหน่ง แดงบอกคนให้น่าจะบอกว่าต้นน้อยโหน่ง แต่มันไม่ใช่ บอกลุงไปว่า นี่คือต้นทุเรียนเทศ ลูกจะคล้ายน้อยหน่า แต่ลูกจะใหญ่กว่า

      ข้าง ๆบ้านลุงกับป้าก็ไม่ปล่อยให้ว่าง ปลูกผักรอบ ๆบ้าน

           ก่อนกลับลุงเวิ้งเหมือนรู้ทันคือ ลุงบอกก่อนว่า มีชาวบ้านหลายคนบอกให้ลุงชำต้นผักหวานป่าให้ จะให้ต้นละ 100-500 บาท แต่ลุงไม่ทำให้ เพราะถ้าลุงทำให้แล้วเค้าเอาไปปลูกแล้วตาย ลุงบาปแน่เลย และสิ่งที่แดงคาดไม่ถึงคือ ลุงดึงต้นผักหวานป่าที่ทำลังแทงยอดให้ 1 ต้น บอกต้นนี้ลุงเพิ่งขุดจากป่ามาปลูก เอาไปเลยนะลุงให้ ไปปลูกแล้วตายลุงก็ไม่บาปเพราะลุงให้หลานไปฟรี ๆ แดงก็บอกว่า แดงจะเอาต้นไม้ที่รู้แล้วว่าลุงไม่มี แดงจะเอา ต้นไม้ที่เพาะไว้มาให้ลุงปลูกนะ มี มะรุม แคแดง เดือยไก่ อัญชัน ผักอ่อมแซบ

            แดงรีบไปสวน เอาต้นผักหวานไปปลูกทันที สิ่งที่ลุงเวิ้งบอกมาอีกอย่างคือ ให้โรยปูนขาวรอบ ๆ ที่จะปลูก แล้วก็รองก้นหลุมด้วยเพราะปูนขาวจะกันเชื้อราได้

          แต่มีสิ่งที่แดงทำเกินคำสั่งของลุงเวิ้งมาคือ รอบ ๆ ต้นผักหวานป่า แดงเพาะมะม่วงเบา 4 ถุง เวลารดน้ำผักหวานก็จะได้รดน้ำมะม่วงไปด้วยกัน

         ใกล้ ๆต้นผักหวานป่า แดงก็ปลูกต้นยางนาคู่กันไปด้วย เพราะมีผู้รู้บอกมาว่า ผักหวานป่าต้องการพี่เลี้ยงในการเจริญเติบโต

        เช้านี้มัวแต่ไปคุยกับลุงเวิ้ง มาสวนสาย ไม่มีเวลาทำสวนมากนัก

        ถั่วพุ่มที่ปลูกในวงบ่อกับต้นมะนาวพอที่จะเก็บไปกินได้แล้ว

                       07.30 น. ได้เวลากลับบ้าน 

                                                                      โปรดติดตามตอนต่อไป.............