ไปป่ายางมา

ไปป่ายางมาค่ะ 

ร๊ก.....รก.... ไม่รู้อี้บรรยายพรือดี เรียกสวนไม่ได้แล้ว ต้องเรียกป่ายาง มองไม่เห็นต้นยางที่ปลูกใหม่แล้ว

 อึดอัด  คับแค้นหัวใจ  มาไม่สบาย หมอไม่ให้ทำงานหนัก....ป่ายางก็อยู่ไกลกับบ้านมาก  ทำไหรก็ไม่ได้ ความฝันที่ว่า สร้างบ้านหลังเล็กๆ เพื่อไป ทำไหร ทำไหรมั้ง  ฝันสลาย....โครงการอยู่ในหัวมากมาย ตั้งแต่ที่ผันชีวิตตัวเอง จากการรับจ้างคนอื่น กะว่า จะพึ่งตัวเองให้ได้สักที กลับกลายตอนนี้ กลับต้องพึ่งลูกจ้าง...และตัวเองก็กลับกลายเป็น....คนขายยาง..คนขับรถ...

ช่วงนี้ฝนตก ยางก็ไม่คอยได้ตัด...บ่น..จ่ม..หน่อยนะ

ไปกันเลย ออกจากนคร ไป อ.เขาพนม กระบี่

ถึงสวนแล้ว...ดุความ โล่งเตียน..

เอ้อ....สูงพ้นหัวเลย..

นี่หละเจ้าของสวนตัวจริง ที่เราต้องขายยางให้ 5+

ได้เท่านี้แหละ งวดนี้ ได้ตัดไม่กี่วัน ฝนตกมาก  7 เช้าได้ เดือนไปขายยาง 2หน

  ร้านประจำ หักไม่เท่าใด

 กลับบ้านดีกว่า  ขากลับฝนตกค่ะ

กลับบ้านนอน  หมดหน้าที่ คนขายยาง

คิดมาก  เดี๋ยว เยี่ยวเหลืองอีก  จากยายอิ๊ดคนงามค่ะ