ทางที่ต้องเลือก

หลังจากที่น้องได้อ่านบล็อกหลายๆบทของผู้ใหญ่โสทรแล้ว ก็ให้คิดกลับมามองเรื่องของตัวเองที่มีหลายๆเรื่องคล้ายๆกัน เรื่องหลักที่เข้าข่ายที่สุดก็คงเรื่องงานที่ตอนนี้ได้ลาออกจากงานมาเป็นเวลาเก้าวันแล้ว และยังไม่รู้เลยว่าเวลาที่เหลือจะเริ่มต้นทำอะไรดี จากที่ตอนลาออกมาคิดแค่ว่า อยากออกมาใช้ชีวิตอย่างมีชีวิต อยากมีเวลาให้กับครอบครัวและตัวเอง หัวหน้างานก็พูดทำนองเดียวกันว่า เสียดายความวิชาความรู้ เสียดายโอกาสในหน้าที่การงานที่กำลังจะไปได้ดี เพราะองค์กรที่ทำงานอยู่ขยายงานออกไปสู่ต่างประเทศ แต่เมื่อต้องแลกด้วยเวลาที่จะสอนการบ้านลูก ปลูกผักปลอดสารพิษกินเอง มีเวลาไปดูแลพ่อแม่ที่ชรา น้องคิดว่าคุ้มนะ ที่ลาออก

ถึง ณ ตอนนี้สามีก็เริ่มดูออกว่าเราอยู่แบบเฉยๆได้ยากพยายามแนะนำให้ไปทำงานตามสายงานที่ทำมา เพื่อทำให้รู้สึกดีขึ้นแต่น้องไม่อยากกลับไปสู่วังวนเดิมๆ น้องมีแนวคิดแบบใหม่ อยากช่วยเหลือชุมชนที่อาศัยให้มีโอกาสเปิดกว้าง น้องอยากเปิดบ้านให้กันอาสาสมัครจากทั่วโลกที่มีใจเกษตรและรักเมืองไทยมาอยูที่บ้านและชุมชนที่น้องอยู่แลกเปลี่ยนวัฒนธรรม เปิดโอกาสให้เด็กๆในโรงเรียนชนบทได้เรียนภาษาอังกฤษหรือภาษาต่างประเทศจากเจ้าของภาษาพร้อมเปิดโอกาสได้แสดงความเป็นไทยให้ชาวต่างชาติได้เห็นแบบลึกซึ้ง ไม่ใช่ฉาบฉวยอย่างที่จัดฉากเอาไว้ ณ มุมใดมุมหนึ่งของประเทศไทย

ตอนนี้มีโรงแรมแห่งหนึ่งต้องการให้น้องไปช่วยงานในวันที่ ๔ กรกฎาคมนี้ แต่น้องกำลังตัดสินใจที่จะบอกไม่ได้ว่า จะเลือกเดินไปในทางใหม่ที่ไม่ค้นเคยหรือจะกลับไปสู่วิถีเดิมที่รักงานที่ทำ แต่ไม่ได้ทำให้สิ่งอันเป็นที่รักคงอยู่ ความสมดุลย์แห่งชีวิตสำหรับน้องยังไม่นิ่งเสียทีเดียว คงต้องสักระยะ การมองใกล้ตามากเกินไปก็ทำให้ยากที่มองเห็นชัดกระมัง

ไม่มีหมายเลขให้ส่ง SMS มาให้โหวต ขอแค่กำลังใจและข้อชี้แนะจากที่ผ่านโลกนี้มาก่อน ให้กับคนอ่อนไหวกับชีวิตคนนี้ด้วยเถอะนะคะ

ชีวิต ไม่ได้สำคัญที่สั้นหรือยาว แต่สำคัญที่การรู้จักใช้ชีวิต