ไก่น้องโฟกัส

หมวดหมู่ของบล็อก: 

สัตว์เลี้ยงแสนรักของน้องโฟกัส (เป็นภาพเก่าเมื่อปีที่แล้ว )


พอดีมี สมช.ถามว่าทำไมไม่ยอมให้น้องโฟกัสเลี้ยงสัตว์ เพราะอะไร


บล็อกนี้อาจจะเป็นคำตอบที่ดีก็ได้นะครับ



เจ้าไก่ตัวนี้ชื่อว่า "ติ๊ก" ไม่ได้เป็นไก่พันธุ์พิเศษอะไรตรงไหนนะครับ


เป็นไก่บ้าน ๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น....ชื่อน้องโฟกัสเป็นคนตั้งให้นะครับ..


เวลาเรียกไก่ก็จะเรียกว่า ติ๊ก ๆๆๆๆๆ เจ้าไก่ตัวนี้ก็จะรีบวิ่งมาหาเจ้าของ



 


ภาพไม่ค่อยชัดใช้โทรศัพท์มือถือถ่าย...ตาของน้องโฟกัสได้มาจากนา 4 ตัว


เลี้ยงไปเลี้ยงมาเหลือ 1 ตัว ก็เจ้าติ๊กนี่แหละครับทนที่สุด ดูเอานะครับว่าสนิทกันขนาดไหน



เจ้าของนอน  ก็นอนด้วย..หลับทั้งคนและไก่


 


อีกภาพดูเอาแล้วกันครับเลี้ยงจนเสียไก่เลยครับ



เอาเข้าไปไก่กับบาร์บี้...555...ภาพนี้โฟกัสถ่ายเองครับ




เป็นสมาชิกเพิ่มมาอีกตัว  ในครอบครัว..


 


บังคับให้พ่อถ่ายรูปให้ไก่  พ่อถ่ายรูปให้ติ๊กหน่อยพ่อ...รักกันแค่ไหนดูเอาแล้วกันครับ


เดินตามก้นกันต้อย ๆ เรียกก็วิ่งมา เห็นเจ้าของเลิกเรียนได้ยินเสียงน้องโฟกัสมันก็จะรีบวิ่ง


มาหา



เลี้ยงจนโต..เป็นหนุ่ม..คิดว่ารอดแน่ ๆ ...



รักกันมาก ๆ ไม่อยากจะบรรยาย


กินข้าวเหมือนไก่ไม่เป็น  ชอบขนมจีน ผัดหมี่ ไข่ดาว


นอนเหมือนไก่ก็ไม่เป็นอีกต้องเอานอนในลังทุกวัน


และแล้วเมื่อมีสัตว์เลี้ยงก็เป็นภาระที่ทั้งพ่อและแม่ต้องช่วยดูแลเด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ


ให้รับผิดชอบก็ได้ตามประสา  และแล้วช่วงสุดท้ายของชีวิตของไก่แสนรักตัวนี้ก็มาถึงเมื่อ


ทั้งครอบครัวไม่อยู่บ้านต้องฝากให้คนอื่น ดูแลให้ 1 อาทิตย์  กลับมามันก็เริ่มป่วยรักษายัง


ไงก็ไม่หาย  และสุดท้ายมันก็ตายในอ้อมกอดของพ่อ  ที่ไม่ยอมให้ลูกอุ้มมันเพราะกลัวว่า


เชื้อโรคจะติดลูก  น้องโฟกัสร้องไห้น่าสงสารมาก ๆ พ่อก็เลยใช้วิธีเอาผ้ามาห่อร่างอันไร้ลม


หายใจของเจ้าติ๊กแล้วขุดหลุมฝังขณะที่จะฝังน้องโฟกัส  ยังพูดว่า "พ่ออย่าเอาดินถมมัน


เดี๋ยวติ๊กมันหายใจไม่ออก"  คำนั้นยังก้องในหูผมมาจนทุกวันนี้ น้ำตาแทบกลั้นไว้ไม่อยู่ที่


เห็นลูกสาวร้องไห้   แล้วเช้าวันรุ่งขึ้นน้องโฟกัสตื่นแต่เช้าแล้วก็บอกว่าจะไปทำบุญให้ไก่ให้


พ่อทำกับข้าวให้หนูหน่อย  "เอาไข่ดาว กับผัดหมี่นะพ่อ ติ๊กมันชอบ" แล้วก็หิ้วตระกร้าใบ


น้อยพร้อมกับข้าวไปวัดกับยาย..


คนที่ไปวัด....ถามว่า มาวัดกับยายเหรอ


น้องโฟกัส....ตอบว่า  หนูมาทำบุญให้ติ๊ก 


คนที่ไปวัด....ถามว่า  ติ๊กเป็นใครเหรอ


น้องโฟกัส....ตอบกลับไปว่า  "ติ๊ก"เป็นไก่ของน้องโฟกัส 


คนที่ไปวัด.....เหล่านั้นหัวเราะ


แต่น้องโฟกัส.....น้ำตาซึมครับ...แล้วก็ร้องไห้


นี่แหละเหตุผลที่จะไม่ยอมให้เลี้ยงสัตว์อีกแล้ว....เมื่อเลี้ยงก็รักมีความผูกพันธ์


สงสารลูกครับ...และเป็นภาระคนอื่นเวลาเราไม่อยู่ไม่ได้ดูแลครับ....


เปิดรูปพวกนี้ทีไรน้องโฟกัสน้ำตาซึมทุกครั้งครับ...ที่จริงมีคลิบวีดีโอ ด้วยครับแต่ลงไม่เป็น


ครับ...เขียนบล็อกนี้เศร้าจริง ๆครับ...


.......ขอบคุณบ้านสวนพอเพียง.......

ความเห็น

เป็นเหตุผลของความรักลุกนะคะ ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่อยากให้คิดอีกด้านหนึ่ง ที่จะได้จากการให้เด็กเลี้ยงสัตว์ นอกเหนือจากความเมตตาต่อสิ่งต่างๆ แล้ว ยังฝึกความรับผิดชอบเล็กๆ น้อยๆ ให้กับเด็กด้วย ลึกไปกว่านั้นคือสิ่งที่คุณสงสารลุกนั่นแหละค่ะ คือเด็กต้องหัดทำใจ เข้าใจในกฏแห่งการผลัดพราก เข้าใจการทดแทน เข้าใจธรรมชาติตรงสิ่งนี้ เล็กๆ น้อย เพราะสักวันหนึ่ง เค้าก็ต้องสูญเสียสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของเค้าไป เช่น การสูญเสียพ่อแม่ คนรัก ฯลฯ.....

ตอนเล็กๆ ก็เลี้ยงสัตว์เยอะค่ะ ไล่ตั้งแต่หมา ไก่แจ้ เป็ด ห่าน หนูตะเภา เวลาที่มันตายก็ร้องไห้ เสียใจ เหมือนกัน แต่ก็ค่อยๆ เข้าใจว่า ทุกอย่างไม่อยู่กับเราตลอดไป สิ่งที่จากไปทดแทนด้วยสิ่งอื่นๆ ที่ผ่านต่อเข้ามาในชีวิต สิ่งที่เหลือคือความทรงจำดีๆ ที่มีต่อสัตว์แต่ละตัว ที่คิดถึงเมื่อไหร่ก็มีความสุขค่ะ

สรรพสิ่ง อิงอาศัยกันและกันเกิดขึ้น อย่างน้อยก็เป็นการสอน ฝึกให้เรียนรู้การพลัดพลากครับ พี่วิศิษฐ์

สิ่งไหนที่ยังไม่ทำ อย่าเพิ่งสรุปว่าไม่สำเร็จ

"เชื่อในผล แห่งการทำความดี"

มันเป็นความทรงจำที่ดีปนความเศร้าเมื่อเขาจากไปนะพี่...ได้แต่เห็นภาพและความทรงจำที่ดีครับ


ครับพี่ผมก็เข้าใจความรู้สึกตอนที่พี่เสียอุ๋มอิ๋มไปเหมือนกันครับ..

 

อ่านไปตอนแรกๆก็น่ารักดีนะ ทั้งคน ทั้งสัตว์ อ่านมาถึงตอนหลังๆน้ำตาเริ่มไหลออกมาเลยค่ะ

ป้าเข้าใจลูกนะค่ะโฟกัส..

ลูกสาวคนเล็กก็ชอบสัตว์เลี้ยงมากเหมือนกันค่ะ โดยเฉพาะ หมา แมว บอกอยากได้ตัวเมียเพราะมันมีลูกได้ด้วย เมื่อก่อนเอาลูกแมวมาเลี้ยง โดนหมากัดตาย ต้องโกหกว่ามันกลับบ้านแล้ว มันคิดถึงบ้าน(บอกคนข้างบ้านให้ช่วยปิดปากด้วย)ตอนนี้เค้าโตแล้ว 13 ปีเริ่มเข้าใจเรื่อง เกิด แก่ เจ็บ ตาย แล้วค่ะ


Laughingทำวันนี้ให้ดีที่สุด เวลาชีวิตน้อยลงทุกวัน

ผมคงขอเลือกวิธีไม่ให้เลี้ยงดีกว่าครับ..ครั้งหนึ่งพาน้องโฟกัสไปตกเบ็ด  ทีแรกก็คิดว่าคงสนุก  พอได้ปลาดุกมากินเบ็ด  1 ตัว ตอนแรกน้องโฟกัสก็ดีใจที่ได้ปลา  แต่นาน ๆเข้า ก็ถามพ่อว่า พ่อปากมันเจ็บไหม พ่อมันหิวอาหารไหม พ่ออย่างนั้นอย่างนี้ สรุปว่าวันนั้นปลาตัวดังกล่าวก็เลยปล่อยลงน้ำแล้วก็กลับบ้านมือเปล่าครับ..5555...เลยอดกินปลา  แต่ก็ชังเถอะดีแล้วที่เขาเป็นคนอ่อนโยนรู้จักสงสารสัตว์..ก็เลยไม่ให้ไปทำเรื่องแบบนี้อีกครับไม่งั้นคงอดกินปลา..555 

 

เข้าใจความรู้สึกของพ่อที่รักลูก และเข้าใจดวงใจเล็ก ๆ ของโฟกัสด้วย เด็กน้อยเอ๋ย ยังรู้จึกจะทำบุญให้ไก่ เพราะความรัก ความผูกพัน และการอบรมเลี้ยงดูที่ดี ถูกปลูกฝังมาให้มีจิตใจอ่อนโยน

แบ่งปัน สร้างสรรค์ พอเพียง

 

ฮูกกะเคยเลี้ยงหมาและแมว ยามมันตายกะเสียใจจนไห้คือกันตะว่า กะยังอยากเลี้ยงอยู่จ้า สงสารน้องโฟกัสเนาะ เอ....หรือจะหาแมวไปให้หลานเลี้ยงดี

 

 

"ขอบคุณน้ำใจที่แบ่งปัน ขอบคุณบ้านสวนพอเพียง"

ป้าฯ อ่านเรื่องราวที่ของโฟกัส..วันนี้ น้ำตาคลอ..ซึ้งความไร้เดียงสา " พ่ออย่าเอาดินถม..เดี๋ยวมันหายใจไม่ออก " มีความผูกพันธ์กับไก่ เหมือนป้าตอนเด็กๆ เอาไปนอนด้วย มันก็ซนกระโดดจากลัง ..ตื่นเช้ามา มันโดนป้าฯ นอนทับแบน ..ตายเลย..เข้าใจความรู้สึก/ความรักของพ่อ และแม่ค่ะ ..คุณวิศิษฐ์

ยังเหลือภาพและความทรงจำทีดีนะครับ...ตอนนี้เลยห้ามเลี้ยงสัตว์นะครับ  สงสารเขานะครับ...

 

หน้า